ΣΤΙΣ ΕΚΒΟΛΈΣ

        

Στις εκβολές του ποταμού

έχτιζε κάστρα 

η λυγαριά κοιμόταν τον ύπνο του δικαίου

κι εκείνος σκάλιζε κι έχτιζε τα δικά του θέλω.

Στου νερού το κελάρυσμα ,τσιμπολογούσαν τα σπουργίτια δροσιά

κι αυτός έσκαβε τις κορυφές των ονείρων

 για να φυτέψει φεγγαριού αχτίδες

ακούραστα έδενε με τάξη τα χαμένα όνειρα του ,στο πουγκί της μνήμης.

Ύφαινε με της ψυχής το χτένι ,μεταξωτό μαντήλι

για να σβήσει της βροχής το δάκρυ

έφευγε για του ορίζοντα την άκρη

φεγγοβολάει η απουσία στο άδειο το κρεβάτι.

Σιωπηλά κι αθόρυβα

ένα θλιμμένο απόγευμα

κίνησε ν' αρμενίζει

οι φλόγες ήσυχα κατάπιναν, το φλεγόμενο δείλι.

Κι εγώ έχασα τα χνάρια του

ο αγέρας έπαψε να μου ψιθυρίζει

πνίγηκα στο βυθό μου,στ' ασάλευτο τ' όνειρό μου

της Αφροδίτης τ' αστέρι και του αυγερινού το ταίρι,θρύψαλα στο μυαλό μου..🌟✨🌟

ΟΙ ΓΛΆΡΟΙ

 

Μα δεν με νοιάζει

Όταν ο ουρανός σκοτεινιάζει

Η νύχτα ροκανίζει την ανάσα μου

Και το φεγγάρι χάνεται στη στοιχειωμένη στράτα μου.

Λιοπύρι γίνομαι σε βότσαλο λευκό

Ουράνιο τόξο στη βουνοκορφή του νου

Γλάρος στ' αφροκύματα και κυνηγώ

Μια φορά να προφτάσω, το τελευταίο σ' αγαπώ.

Μη μου λυπάσαι που αφήσαμε το αύριο να φύγει

Χαραγμένα τα φτερά σε ματωμένα στήθη

Τριγύρω υπάρχουν φεγγίτες που διάπλατα ανοίγουν στις χορταριασμένες ,στράτες

Για τους μοναχικούς διαβάτες.

Μη μου δακρύζεις κι η θάλασσα φουρτουνιαζει

Κοχύλι γίνομαι κι αναδύομαι απ' το βυθό

Φάρος σε βαθύ ωκεανό και φέγγω στα σκοτάδια

Τα πονεμένα βράδυα.

Καράβι με λευκά πανιά και περιμένω

Στο ξέφωτο της μέρας γράφω δυο λέξεις

Ο ήλιος της διαβάζει στο φεγγάρι

Στέγνωσαν της θάλασσας τα χείλη, η αγάπη σαν δάκρυ κυλάει, γλάροι θα πετάξουν να τη φέρουν πάλι..💦💙💦

ΣΤΟΝ ΠΑΛΙΌ ΣΤΑΘΜΌ

 Κάτω απ' τη στιβαρή μπότα του αγέρα

Ποδοπατήθηκαν τα άνθη της άνοιξης

Αδιευκρίνιστος καιρός ,η γεύση πικρή

Αναστατώνετ' η ψυχή.

Διασχίζω τις σκουριασμένες ράγες

Κανείς δεν σκέφτηκε ν' ανανεώσει την εικόνα της απουσίας

Που ξεφτίζει με τον καιρό

Στον παλιό σταθμό, ένα κλαδί βασιλικό στα χέρια μου κρατώ.

Τα μάτια μου θόλωσαν απ'τις σκιές

Παραπατάω και πέφτω στην ερημιά

Μια μοναχική παπαρούνα μ' αγκαλιάζει

Την  αδύναμη ψυχή , σκεπάζει.

Σηκώνομαι κι έχω στη σκέψη μου τη μορφή σου

Μήπως φανείς και κλέψω λίγο απ' την ανάσα σου

Τα χλωμά φώτα περιφέρονται, λησμονημένοι ζητιάνοι

Έχω μαλώσει με το φως ,ένα σκοτεινιασμένο βράδυ.

Γι' άλλη μια φορά, έσβησ' ο  καθρέφτης

Μα ξέχασα ,δεν ξεχωρίζουν οι μορφές στο σκοτάδι

Καθίσματα παλιά κι από μακριά μια φωνή ξεχειλίζει

Ρούχα κουρέλια σκεπάζουν τη νύχτα, αβάσταχτη μοναξιά πάλι αρχίζει...❣️

Ξ Ε Λ Ο Γ Ι Α Σ Μ Α Τ Α

 Ξεμονάχιασέ με λογισμέ

Στ' απόσκια, στα γάργαρα νερά

Κι όλα τα μαύρα δάκρυα που τρέχουν απ' τα μάτια,κάντα φεγγαρολούλουδα, άστρα τ' ουρανού

Και ξελογιάσματα του νου.

Η σκέψη πάντα ξαγρυπνά ,τίποτε δεν λησμονά

Στο άγιο φως της, αλαφρώνει ο πόνος

Κι ακολουθεί σπιθαμή προς σπιθαμή

Της ευαίσθητης ψυχής τη διαδρομή.

Και κλέβει το δοξάρι κι όταν ουρλιάζει η νύχτα

Βαφτίζει την ψυχή με χιλιάδες μουσικές

Να πετάξει λέφτερη ψηλά

Τις χαρακιές να σβήσει της καρδιάς, απ' την αρχή να ξεκινά.

Και ξυπόλητη χορεύει κάτω απ' το φεγγάρι

Σαν κάποιο μακρινό καιρό

Στων άστρων το σινιάλο ονειρεύεται

Σε φόντο γαλάζιο ξοδεύεται.

Πάντα αφουγκράζεται της αγάπης τον άνεμο

Ακούει της νύχτας το συναγερμό

Πετάει το γκρίζο,ντύνεται με το χρώμα τ' ουρανού

Και χορεύει ένα ξέφρενο τανγκό, στις ομορφιές του φεγγαριού.💙💙

ΑΠΌΨΕ

 Πολιτεία απ' άκρη σ'άκρη σκοτεινή

Από στιγμή σε στιγμή αλλάζει ο καιρός

Δρόμοι μέσα στη βροχή

Άρχισε να πέφτει χιόνι στην ψυχή.

Ομίχλη σκέπασε τα μάτια

Σκόρπια συναισθήματα στο πάτωμα τ'ολισθηρό

Ο μικρός βοριάς σκορπίζει κάρβουνα φιλιά

Παγωμένα πέταλα μαρμαρωμένης τριανταφυλλιάς.

Φώτα ξέπνοα ,φορτωμένα με δυσβάσταχτες φωνές

Ακροβατούν στην κοφτερή λεπίδα της σιωπής

Θαμπό τ' απομεσήμερο στους τόνους του μαβί

Και στον ειρμό της σκέψης ξεπροβάλει το λιμάνι της φυγής.

Γυμνοί καιροί σ' ανήλιαγα στενά

Φιγούρες λυπημένες ,κεριά που δεν ανάψανε ποτέ

Ακυβέρνητες πυξίδες ,φωνάζουν οι ψυχές

Όλα ασήμαντα κι η μέρα έρχεται δίχως προσευχές.

Απόψε τρέχει ένα φεγγάρι απ'τις φλέβες μου

Και κρύβεται στις σκιές της μοναξιάς

Με χειμωνανθούς ροδόνερο θα φτιάξω, ν' αναστήσω το λουλούδι της υπομονής

Άγριο τριαντάφυλλο στάζει η αγάπη, στου νου την περισυλλογή..!!!

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ.... ΚΑΛΉ ΧΡΟΝΙΆ 🌹

ΓΑΛΆΖΙΑ ΌΝΕΙΡΆ

Στα γαλάζια όνειρα, ο αυγερινός κρύβει τα μυστικά του

Τη διαδρομή της ψυχής, τις ώρες της σιωπής

Στα γαλάζια όνειρα ,κρύβονται τα άνθη της καρδιάς

Τα συναισθήματα της χαράς.

Κρύβεται κι η αγάπη, της νύχτας οι πυγολαμπίδες

Τα λουλούδια που φυτρώνουν στης σκέψης τους γκρεμούς

Της γαλήνης η πόρτα, ο χαμένος θησαυρός

Το άφθαρτο χαμόγελο ,ο γαλάζιος ουρανός.

Τα καράβια που φεύγουν στολισμένα για μακρινές πολιτείες

Οι απέραντοι δρόμοι, οι κατάλευκοι κύκνοι

Οι οδοιπόροι που ονειρεύονται ,οι νεράιδες που χορεύουν

Τα κόκκινα ρόδια που την αγάπη ζωντανεύουν.

Τα λόγια της καρδιάς που ψάχνουν μια πηγή να ξεδιψάσουν

Μια θάλασσα να ταξιδέψουν ,τους γλάρους ν'αγκαλιάσουν

Στον κήπο της αυγής τριαντάφυλλα ν'ανθίζουν

κι όταν τα ρολόγια σταματούν, να ζωγραφίζει η καρδιά ανεμώνες στα παρτέρια του ήλιου..♥️

ΔΡΑΠΕΤΕΎΩ

Και δραπετεύω τις άγριες νύχτες 

Ξαγρυπνάω στου νυχτολούλουδου την αγκαλιά

Κι η ψυχή στις ράγες ξενυχτάει

Στους έρημους δρόμους αστέρια κυνηγάει.

Ανοίγω διάπλατα τις πόρτες

Να πάρει ο άνεμος τα περασμένα

Μέσα μου τείχη γκρεμισμένα

Χρώματα κιτρινισμένα, γέλια ξεψυχισμένα.

Πήρε και τρέμει η γη, τρέμει ο κόσμος μου

Κίτρινα φύλλα, στάχτη στην ψυχή 

Χίλια φιλιά σπασμένα κάτω απ'τη μάσκα της σιωπής

Και τα φεγγαρολούλουδα κυνηγάνε το αστέρι της αυγής.

Και απόψε λιώνει το φεγγάρι

Στο φως του κρέμεται μια λύπη

Καταχνιά στη σκέψη, προσπαθώ κι ισορροπώ

Αν μείνω λίγο ακόμα, στη δίνη του μυαλού μου θα χαθώ.

Είναι που είδα τη θλίψη στον έρημο σταθμό

Κι έτρεξα να σ' ανταμώσω

Δώδεκα και κάτι τελευταίο δρομολόγιο, ηρεμώ

Το θρόισμα της ψυχής μου ακολουθώ.

Και οι σιωπές του ήχου το φράγμα σπάνε

Στο τελευταίο το βαγόνι σιγοτραγουδάνε

Ρωτάω την καρδιά ,αθόρυβα κυλώ στη σκοτεινιά της ζωής

Άλικο χρώμα να χρωματίσουν τα χείλη, ρόδα της χαραυγής..!!💟