Ποδοπατήθηκαν τα άνθη της άνοιξης
Αδιευκρίνιστος καιρός ,η γεύση πικρή
Αναστατώνετ' η ψυχή.
Διασχίζω τις σκουριασμένες ράγες
Κανείς δεν σκέφτηκε ν' ανανεώσει την εικόνα της απουσίας
Που ξεφτίζει με τον καιρό
Στον παλιό σταθμό, ένα κλαδί βασιλικό στα χέρια μου κρατώ.
Τα μάτια μου θόλωσαν απ'τις σκιές
Παραπατάω και πέφτω στην ερημιά
Μια μοναχική παπαρούνα μ' αγκαλιάζει
Την αδύναμη ψυχή , σκεπάζει.
Σηκώνομαι κι έχω στη σκέψη μου τη μορφή σου
Μήπως φανείς και κλέψω λίγο απ' την ανάσα σου
Τα χλωμά φώτα περιφέρονται, λησμονημένοι ζητιάνοι
Έχω μαλώσει με το φως ,ένα σκοτεινιασμένο βράδυ.
Γι' άλλη μια φορά, έσβησ' ο καθρέφτης
Μα ξέχασα ,δεν ξεχωρίζουν οι μορφές στο σκοτάδι
Καθίσματα παλιά κι από μακριά μια φωνή ξεχειλίζει
Ρούχα κουρέλια σκεπάζουν τη νύχτα, αβάσταχτη μοναξιά πάλι αρχίζει...❣️
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου