Μα δεν με νοιάζει
Όταν ο ουρανός σκοτεινιάζει
Η νύχτα ροκανίζει την ανάσα μου
Και το φεγγάρι χάνεται στη στοιχειωμένη στράτα μου.
Λιοπύρι γίνομαι σε βότσαλο λευκό
Ουράνιο τόξο στη βουνοκορφή του νου
Γλάρος στ' αφροκύματα και κυνηγώ
Μια φορά να προφτάσω, το τελευταίο σ' αγαπώ.
Μη μου λυπάσαι που αφήσαμε το αύριο να φύγει
Χαραγμένα τα φτερά σε ματωμένα στήθη
Τριγύρω υπάρχουν φεγγίτες που διάπλατα ανοίγουν στις χορταριασμένες ,στράτες
Για τους μοναχικούς διαβάτες.
Μη μου δακρύζεις κι η θάλασσα φουρτουνιαζει
Κοχύλι γίνομαι κι αναδύομαι απ' το βυθό
Φάρος σε βαθύ ωκεανό και φέγγω στα σκοτάδια
Τα πονεμένα βράδυα.
Καράβι με λευκά πανιά και περιμένω
Στο ξέφωτο της μέρας γράφω δυο λέξεις
Ο ήλιος της διαβάζει στο φεγγάρι
Στέγνωσαν της θάλασσας τα χείλη, η αγάπη σαν δάκρυ κυλάει, γλάροι θα πετάξουν να τη φέρουν πάλι..💦💙💦
