Και δραπετεύω τις άγριες νύχτες
Ξαγρυπνάω στου νυχτολούλουδου την αγκαλιά
Κι η ψυχή στις ράγες ξενυχτάει
Στους έρημους δρόμους αστέρια κυνηγάει.
Ανοίγω διάπλατα τις πόρτες
Να πάρει ο άνεμος τα περασμένα
Μέσα μου τείχη γκρεμισμένα
Χρώματα κιτρινισμένα, γέλια ξεψυχισμένα.
Πήρε και τρέμει η γη, τρέμει ο κόσμος μου
Κίτρινα φύλλα, στάχτη στην ψυχή
Χίλια φιλιά σπασμένα κάτω απ'τη μάσκα της σιωπής
Και τα φεγγαρολούλουδα κυνηγάνε το αστέρι της αυγής.
Και απόψε λιώνει το φεγγάρι
Στο φως του κρέμεται μια λύπη
Καταχνιά στη σκέψη, προσπαθώ κι ισορροπώ
Αν μείνω λίγο ακόμα, στη δίνη του μυαλού μου θα χαθώ.
Είναι που είδα τη θλίψη στον έρημο σταθμό
Κι έτρεξα να σ' ανταμώσω
Δώδεκα και κάτι τελευταίο δρομολόγιο, ηρεμώ
Το θρόισμα της ψυχής μου ακολουθώ.
Και οι σιωπές του ήχου το φράγμα σπάνε
Στο τελευταίο το βαγόνι σιγοτραγουδάνε
Ρωτάω την καρδιά ,αθόρυβα κυλώ στη σκοτεινιά της ζωής
Άλικο χρώμα να χρωματίσουν τα χείλη, ρόδα της χαραυγής..!!💟
