ΣΠΌΡΙΑ ΑΓΆΠΗΣ

 Και μαράθηκε το γιασεμί μου

Απότιστη η ρίζα του ,στεγνή από νερό

Στο χώμα σημάδια εγκαταλελειμμένης ζωής

Την ομορφιά του δεν πρόλαβα να δω ,λαβωματιά ψυχής.

Τί να περιμένω ,τόση αθώα ομορφιά χάθηκε στο κενό

Και κανείς δεν δίνει σημασία

Οι σκέψεις φωτιές ,οξειδωμένος ο φράχτης του μυαλού

Σκιές αγαλήνευτες, πληγές που δεν αντέχουν τα ποτάμια του λυγμού.

Πώς να διώξω την αντάρα των ματιών μου

Πώς να στολίσω τα άναρχα μαλλιά μου

Πως να ημερέψω την ανάσα μου, τις ευωδιές του μάζευα

Με άσπρες κορδέλες έπλεκα τη χαρά μου ,για την αθωότητά του καμάρωνα.

Όλα τα πήρε ο άνεμος και τη μοσχοβολιά που έριχνε στην καρδιά

Και τα όνειρα τα κεντημένα με λευκές κλωστές

Το ασύστολο πάθος που έλουζε τη σκέψη μου,τα σπόρια αγάπης στην ψυχή μου τ' ανθισμένα

Κι έγιναν όλα δάκρυα φθινοπωρινά ,σ' ακρογιάλια ρημαγμένα...💟