ΣΠΌΡΙΑ ΑΓΆΠΗΣ

 Και μαράθηκε το γιασεμί μου

Απότιστη η ρίζα του ,στεγνή από νερό

Στο χώμα σημάδια εγκαταλελειμμένης ζωής

Την ομορφιά του δεν πρόλαβα να δω ,λαβωματιά ψυχής.

Τί να περιμένω ,τόση αθώα ομορφιά χάθηκε στο κενό

Και κανείς δεν δίνει σημασία

Οι σκέψεις φωτιές ,οξειδωμένος ο φράχτης του μυαλού

Σκιές αγαλήνευτες, πληγές που δεν αντέχουν τα ποτάμια του λυγμού.

Πώς να διώξω την αντάρα των ματιών μου

Πώς να στολίσω τα άναρχα μαλλιά μου

Πως να ημερέψω την ανάσα μου, τις ευωδιές του μάζευα

Με άσπρες κορδέλες έπλεκα τη χαρά μου ,για την αθωότητά του καμάρωνα.

Όλα τα πήρε ο άνεμος και τη μοσχοβολιά που έριχνε στην καρδιά

Και τα όνειρα τα κεντημένα με λευκές κλωστές

Το ασύστολο πάθος που έλουζε τη σκέψη μου,τα σπόρια αγάπης στην ψυχή μου τ' ανθισμένα

Κι έγιναν όλα δάκρυα φθινοπωρινά ,σ' ακρογιάλια ρημαγμένα...💟

Κ Υ Θ Η Ρ Α

Καφές στο φλιτζάνι με στέβια
Γλυκόπικρο ξύπνησε το πρωινό
Κυδώνι μαρμελάδα για συνοδευτικό
Και τα μυρμήγκια παλεύουν στο χώμα εν μέσω πολύπλοκων συνθηκών.

Τα τζιτζίκια νυχτώθηκαν
Ζαλίστηκαν κι οι πεταλούδες
Γυμνώθηκαν τα δέντρα ,θάμπωσαν τα φυτά
Πώς να ντύσεις τη γύμνια των καιρών με ψεύτικη ομορφιά.

Να περπατήσω λέω στο νερό
Να ξεδιψάσουν τα όνειρα
Σκιές κι ασπάλαθοι σωρό
Από πού να ξεφύγω ,από πού να κρατηθώ.

Σκέφτηκα να ξυπνήσω την Αριάδνη που ήσυχα κοιμάται
Να ξετυλίξει το μίτο ,για να σαλπάρω στ'ανοιχτά
Μα πάλι τη λυπάμαι 
Εγώ σαν παιδί δεν φοβάμαι.

Θα παλέψω μόνη μου, να ξεδιαλύνω την ομίχλη
Να απαλύνω τους χτύπους της καρδιάς
Έτσι κι αλλιώς κανένα πλοίο δεν σαλπάρει δίχως πόνο και δάκρυ
Χωρίς το μισεμό της αγάπης.

Θα δέσω τα σχοινιά στου ιβίσκου τα κλαδιά
Πύρινη επιθυμία, ποτέ δεν με πρόδωσε
Κολυμπώ προς τα Κύθηρα με του ανέμου τα φτερά
Αγαλλίαση, το βρήκα το λιμάνι, μεγάλη χαρά...!!!🌺🌺

Ξ