Να με φυλάς στη στάχτη των φιλιών σουΣτο πάθος του φλογισμένου τριαντάφυλλουΣτης θάλασσας τον αφρόΚαι στης ψυχής σου τον παλμό.Να με κρατάς στων αστεριών τα κρινοδάχτυλαΣτου αετού τη ράχηΣτης πεταλούδας τα φτεράΝα καμαρώνει η καρδιά.
Να με φυλάς σφιχτοδεμένη στην ψυχήΜε του ανέμου την κλωστήΜακριά να ταξιδέψουμε μαζίΣτην τριανταφυλλένια ανατολή.
Έλα , σαν αστερόσκονη στα χείλη μουΣαν φεγγαροαχτίδα στα μαλλιάΣαν ηλιοκλωστή στα μάτιαΝα υφάνουμε της αγάπης μας παλάτια.
Πίσω απ' το τζάμι να κοιτάςΤόσες μπόρες και βροχές ,τόσες ρόδινες ανατολέςΤα πετροχελίδονα να ρωτάςΤις χαμένες ευκαιρίες να μετράς.
Έλα και στον καθρέφτη της ψυχήςΘα βρεις το νόημα της ζωήςΈλα, όπως τότε και κράτα μου ξανά το χέριΡοδινός ήλιος ανατέλλει.
Στης πικροδάφνης τον ανθόΣτην υγρή άμμο που πατώΈλα ,με της πεταλούδας τη χρυσόσκονη ν' ασημώσουμε τ' αστέριαΣτον αστερισμό τ' αυγερινού σκιρτά η αγάπη,στης γαλήνης τα καλοκαίρια.
