Να πενθίσω θέλω ουρανέ
Με άδεια καρδιά κοιτώ το στερέωμα
Με χέρια που τρέμουν ανάβω το καντήλι,
σπασμένη η ψυχή
Βαθιά πέφτει η σιωπή.
Να πενθίσω θέλω ήλιε μου κι εσύ μου κρύβεσαι
Και το φεγγάρι βγαίνει λυπημένο
Και όταν φεύγεις πού πας
Σβήνουν τα λυχνάρια τ' ουρανού, μα εσύ φεύγεις και σιωπάς.
Και το γιασεμί μου μαράθηκε
Μου είπε τόσα μυστικά κι έγειρε στην αγκαλιά μου
Λυπητερά χτυπούν καμπάνες, χρόνια ατέλειωτα λησμονημένα
Kοιτώ τον ουρανό και συλλογιέμαι, πού πήγαν τόσα όνειρα χαμένα.
Φοβάμαι το μίσος, φοβάμαι τις σκιές
Φοβάμαι τις προσευχές των αγγέλων που χάνονται στις λησμονιές
Ακούω μέσα μου μια φωνή που τρίζει
Λυπητερούς χρησμούς μου ψιθυρίζει.
Να πενθίσω θέλω μονάχα μια στιγμή
Κι ύστερα στην Παναγιά ν' ανάψω ένα κερί
Υψώνω τα χέρια μου στον ουρανό
Αιώνιες αλήθειες χάνονται στης ομίχλης το κενό.
Καίγεται η μέρα με πνίγει μια θηλιά στο λαιμό
Τα σήμαντρα δεν χτυπούν στο ερημοκλήσι
Στη γλάστρα κιτρίνισε ο βασιλικός από τη λύπη του, φουρτούνες του δέρνουν τη ράχη
Mα οι ρίζες του είναι βαθιές ,θ' αναστηθεί ξανά, σαν πατρίδα μονάχη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου