Ν Υ Χ Τ Ο Λ Ο Υ Λ Ο Υ Δ Ο Μ Ο Υ

Και ξύπνησαν τ' αστέρια έφυγαν τα νέφη τ' ουρανού
Το στερέωμα λαμπυρίζει  απόψε
Αναστήθηκε και το νυχτολούλουδο τούτο το βράδυ
Αντικρίζω την ευωδιά του στο σκοτάδι.


Το φεγγάρι καρφωμένο στο δρόμο του
Στο πέλαγος του σκοταδιού
Περπατώ κι εγώ μαζί του
Δίπλα του βαδίζω ,ακούω την αναπνοή του.


Κουβαλάω στην ψυχή μου αμέτρητες σιωπές
Της νύχτας τα κατακάθια
Η ψυχή στέκεται γυμνή στη γωνιά,στο τελευταίο το βαγόνι
Ίσως στο φως προλάβει να βγει, να μη νιώθει μόνη.


Κατεβαίνω στον τελευταίο το σταθμό 
Οι κώδικες της σιωπής μου κλειδωμένοι,το κλειδί σκουριασμένο
Είμαι αναποφάσιστη ποιο δρόμο να πάρω, για να σωθώ
Φοβάμαι μήπως ανώμαλα προσγειωθώ.


Μέσα στην παραζάλη μου συμμάχισα με το νυχτολούλουδό μου
Τραγουδούσε χαρούμενους σκοπούς
Την ώρα που στολίζονταν κι άνοιγε τα μάτια
Με της ελπίδας τ' απομεινάρια.


Και μες την ερημιά αντίκρισα τη μορφή σου
Άκουσα τα λόγια των χειλιών σου
Μου είπες όταν συναντηθούμε ξανά , θα ξεφύγουμε απ' το δρόμο του φεγγαριού
Νυχτολούλουδα θ' ανθίσουν να φέγγει η αγάπη μας στα μονοπάτια του νου.💖💖

Χ Α Ρ Α Μ Α Τ Α

Και ξύπνησα χαράματα, με του αυγερινού  το άγγιγμα
Το φεγγάρι ακόμη χόρευε στον ουρανό
Οι φιγούρες στους τοίχους μαράζωσαν τα σωθικά μου
Της νύχτας οι σκιές , άλικη βάψαν την καρδιά μου.


Μα σαν βγήκε ο ήλιος, μου έκλεισε το μάτι
Μέσα απ' τις φλέβες μου κύλησαν οι στάχτες και τ' απόνερα της νύχτας
Τα σκόρπισα στη θάλασσα , τσακίστηκαν στα βράχια
Ως εκεί έφτασα με βήματα λάθρα.


Το δρόμο χάραξα ξανά
Έβαλα την πρώτη πέτρα της χαράς
Για σήμερα, ήπια την πρώτη σταγόνα ελευθερίας
Μακριά απ' της νύχτας την καταιγίδα.


Στης σκέψης τον ανθόκηπο
Μου χαμογέλασε κι ο ιβίσκος μου
Βλαστάρι τρυφερό μου ' γνεψε σ' αγαπώ
Σταγόνα ευτυχίας στης λύπης τον ωκεανό.


Και ξεστράτισα για λίγο
Ο ήλιος λάξευσε την πέτρα στο μονοπάτι μου
Ποια ψυχή μπορεί ν' αντισταθεί
Στο ξέφρενο τραγούδι της αυγής.🌺🌺

Π Ε Τ Ρ Ο Κ Ε Ρ Α Σ Α

Δυο μικρά πετροκέρασα
Είν' η αγάπη στην άλικη καρδιά σου
Τίποτε άλλο δεν είν' αληθινό
Όλα μοιάζουν ψεύτικα δίχως αυτή δεν ζω.


Δές πως βογγάνε τα τρένα  στο σταθμό της αναχώρησης
Δές το ξεπεσμένο φιλί 
Στο παγκάκι της απουσίας
Λίγο χρώμα διψάει να ρουφήξει
Απ'  τα κιτάπια της μοίρας.


Δεν ξέρω τι άλλο να σου παραγγείλω
Τι άλλο να σου στείλω
Μόνο δυο πετροκέρασα  βρήκα,να τα φυλάξεις στην τσέπη από το φθαρμένο σου παλτό
Χρώματα κι αρώματα απ' τον παλιό καιρό.


Για να αναστηθεί η λαχτάρα της αγάπης στα έγκατα της καρδιάς
Για να πάρει λίγο χρώμα η απουσία
Να δροσιστεί και ο χειμώνας της ψυχής
Να ζεσταθούν τα χέρια της αντοχής.


Σβήνουν οι λέξεις στο έρεβος το βαθύ
Άραγε μπορείς να με νιώσεις
Ανατίναξε τον ορυμαγδό της νύχτας τράβα μια κόκκινη γραμμή
Να γεμίσει η σκέψη σου που τόσο ποθείς ,με τ'άστρα της αυγής.

Σ Η Μ Α Δ Ι

Ο ουρανός γκρίζος κάθε μέρα αιμορραγεί
Κόκκαλα τσακίζει βουλιάζει τα όνειρα
Στάχτη γεμίζει την ψυχή
Τόσα θέλω να σου πω κι η καρδιά σπασμένο κουπί.


Ασάλευτος ο ήχος της θάλασσας
Βοριάδες χαρακώνουν τη χαρά
Καίγεται ο νους απ'την αλμύρα
Στης ψυχής το ταξίδι βουβή τρικυμία.


Το φως ξεθωριάζει στον αφρό
Κι εσύ στη σκέψη αυτή δακρύζεις
Πληγή βαθιά στα μάτια ,τα ξεπλένεις με γάργαρο νερό
Μήπως και τ' όνειρό σου βγει απόψε αληθινό.


Μα η νύχτα θέλει τάματα ν'ανάψει το σκοτάδι
Και στην αιθάλη του καιρού το γιασεμί σημάδι
Να ημερέψει το θεριό , στην ερημιά να λάμψουνε τ' αστέρια
Να βγει στη δύση ο αυγερινός  , να σμίξουμε τα ραγισμένα χέρια.