ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΎ ΤΑ ΒΟΛΙΑ

Η μέρα σπασμένο γυαλί
Λαβωμένο το περιστέρι απ' του  καιρού τα βόλια
Οι δρόμοι δίχως πνοή ,τα χαμόγελα σβηστά
Η ανάσα πνιγμένη σε βουβά αναφιλητά.


Όλα παγωμένα δεμένα με χοντρές αλυσίδες
Κρύφτηκε ο ήλιος δεν χωράει στις ψυχές
Σύννεφα σηκώθηκαν στου κόσμου τα μάτια
Κι η αλήθεια κρύβεται κάτω απ' τη μάσκα.


Στα χέρια ένοχα σημάδια
Ένοχοι και του ρολογιού οι χτύποι
Μες τις νύχτες ταξιδεύουν
Στου χρόνου τ' αδιέξοδα χορεύουν.


Του φεγγαριού το δάκρυ ντύθηκε στα μαύρα
Κι άγριο στεφάνι έβαλε στα σκονισμένα μονοπάτια
Το περιστέρι απέδρασε απ'  το σκοτάδι
Για να φέρει τη ζωής ένα σημάδι.


Στις αόρατες σκιές , στις ρυτίδες που αυλακώνουν τον ουρανό
Στις δακρυσμένες μέρες , στα βλέφαρα που αργοσβήνουν
Πώς να ζήσει αυτός ο κόσμος με τσακισμένα τα φτερά
Και να φωνάξεις την αγάπη δεν γελάει ο καιρός σε μια  άλικη καρδιά.


Στο σπίτι ανάβουν χιλιάδες σιωπές
Είναι που δακρυσμένη στέκεται η ελπίδα
Ηλεκτροφόρα σύρματα καίν' την τρικυμία
Χτυπάει το τζάμι της ψυχής μ' αγιάτρευτη αγωνία.