Τις νύχτες μου ζωγραφίζω με του φεγγαριού το φως
Κρυμμένη πίσω απ' της μέρας τις σκονισμένες τις κουρτίνες
Χαράζω στον ουρανό αστέρια με της βροχής το δάκρυ
Κόκκινο τριαντάφυλλο στον κήπο της αγάπης.
Τις νύχτες μου κόβω της θάλασσας τις ανεμώνες
Να τις χαρίσω στου φεγγαριού την αγκαλιά
Να' χει να τις σκορπίσει στο σκοτάδι
Στης μοναξιάς το χάδι.
Τις νύχτες μου αδειάζω τα μαύρα ποτήρια της ψυχής
Για να φωτίσουν τους ανθούς της ροδαυγής
Να γεννηθεί ροδόσταμο η αγάπη
Απ' του σκοταδιού τα βάθη.
Και στρώνω την ανάσα μου στην ανοιξιάτικη αγκαλιά
Στο ξέφωτο της πρωινής δροσιάς
Αφουγκράζομαι των κοχυλιών τον ήχο, στου αυγερινού τη σιγαλιά
Άλικη φορεσιά να καίει τα σωθικά.
Και κλείνω τα σκοτάδια στ' ουρανού τα νέφη
Ανοίγω τους ασκούς της άνοιξης
Ξεσκονίζω τις βαριές κουρτίνες, βάφω τις σκιές της ζωής
Μάρτυρας της καινούργιας μέρας ,ηλιαχτίδες της αυγής.
