ΓΑΛΆΖΙΑ ΌΝΕΙΡΆ

Στα γαλάζια όνειρα, ο αυγερινός κρύβει τα μυστικά του

Τη διαδρομή της ψυχής, τις ώρες της σιωπής

Στα γαλάζια όνειρα ,κρύβονται τα άνθη της καρδιάς

Τα συναισθήματα της χαράς.

Κρύβεται κι η αγάπη, της νύχτας οι πυγολαμπίδες

Τα λουλούδια που φυτρώνουν στης σκέψης τους γκρεμούς

Της γαλήνης η πόρτα, ο χαμένος θησαυρός

Το άφθαρτο χαμόγελο ,ο γαλάζιος ουρανός.

Τα καράβια που φεύγουν στολισμένα για μακρινές πολιτείες

Οι απέραντοι δρόμοι, οι κατάλευκοι κύκνοι

Οι οδοιπόροι που ονειρεύονται ,οι νεράιδες που χορεύουν

Τα κόκκινα ρόδια που την αγάπη ζωντανεύουν.

Τα λόγια της καρδιάς που ψάχνουν μια πηγή να ξεδιψάσουν

Μια θάλασσα να ταξιδέψουν ,τους γλάρους ν'αγκαλιάσουν

Στον κήπο της αυγής τριαντάφυλλα ν'ανθίζουν

κι όταν τα ρολόγια σταματούν, να ζωγραφίζει η καρδιά ανεμώνες στα παρτέρια του ήλιου..♥️

ΔΡΑΠΕΤΕΎΩ

Και δραπετεύω τις άγριες νύχτες 

Ξαγρυπνάω στου νυχτολούλουδου την αγκαλιά

Κι η ψυχή στις ράγες ξενυχτάει

Στους έρημους δρόμους αστέρια κυνηγάει.

Ανοίγω διάπλατα τις πόρτες

Να πάρει ο άνεμος τα περασμένα

Μέσα μου τείχη γκρεμισμένα

Χρώματα κιτρινισμένα, γέλια ξεψυχισμένα.

Πήρε και τρέμει η γη, τρέμει ο κόσμος μου

Κίτρινα φύλλα, στάχτη στην ψυχή 

Χίλια φιλιά σπασμένα κάτω απ'τη μάσκα της σιωπής

Και τα φεγγαρολούλουδα κυνηγάνε το αστέρι της αυγής.

Και απόψε λιώνει το φεγγάρι

Στο φως του κρέμεται μια λύπη

Καταχνιά στη σκέψη, προσπαθώ κι ισορροπώ

Αν μείνω λίγο ακόμα, στη δίνη του μυαλού μου θα χαθώ.

Είναι που είδα τη θλίψη στον έρημο σταθμό

Κι έτρεξα να σ' ανταμώσω

Δώδεκα και κάτι τελευταίο δρομολόγιο, ηρεμώ

Το θρόισμα της ψυχής μου ακολουθώ.

Και οι σιωπές του ήχου το φράγμα σπάνε

Στο τελευταίο το βαγόνι σιγοτραγουδάνε

Ρωτάω την καρδιά ,αθόρυβα κυλώ στη σκοτεινιά της ζωής

Άλικο χρώμα να χρωματίσουν τα χείλη, ρόδα της χαραυγής..!!💟

ΣΠΌΡΙΑ ΑΓΆΠΗΣ

 Και μαράθηκε το γιασεμί μου

Απότιστη η ρίζα του ,στεγνή από νερό

Στο χώμα σημάδια εγκαταλελειμμένης ζωής

Την ομορφιά του δεν πρόλαβα να δω ,λαβωματιά ψυχής.

Τί να περιμένω ,τόση αθώα ομορφιά χάθηκε στο κενό

Και κανείς δεν δίνει σημασία

Οι σκέψεις φωτιές ,οξειδωμένος ο φράχτης του μυαλού

Σκιές αγαλήνευτες, πληγές που δεν αντέχουν τα ποτάμια του λυγμού.

Πώς να διώξω την αντάρα των ματιών μου

Πώς να στολίσω τα άναρχα μαλλιά μου

Πως να ημερέψω την ανάσα μου, τις ευωδιές του μάζευα

Με άσπρες κορδέλες έπλεκα τη χαρά μου ,για την αθωότητά του καμάρωνα.

Όλα τα πήρε ο άνεμος και τη μοσχοβολιά που έριχνε στην καρδιά

Και τα όνειρα τα κεντημένα με λευκές κλωστές

Το ασύστολο πάθος που έλουζε τη σκέψη μου,τα σπόρια αγάπης στην ψυχή μου τ' ανθισμένα

Κι έγιναν όλα δάκρυα φθινοπωρινά ,σ' ακρογιάλια ρημαγμένα...💟

Κ Υ Θ Η Ρ Α

Καφές στο φλιτζάνι με στέβια
Γλυκόπικρο ξύπνησε το πρωινό
Κυδώνι μαρμελάδα για συνοδευτικό
Και τα μυρμήγκια παλεύουν στο χώμα εν μέσω πολύπλοκων συνθηκών.

Τα τζιτζίκια νυχτώθηκαν
Ζαλίστηκαν κι οι πεταλούδες
Γυμνώθηκαν τα δέντρα ,θάμπωσαν τα φυτά
Πώς να ντύσεις τη γύμνια των καιρών με ψεύτικη ομορφιά.

Να περπατήσω λέω στο νερό
Να ξεδιψάσουν τα όνειρα
Σκιές κι ασπάλαθοι σωρό
Από πού να ξεφύγω ,από πού να κρατηθώ.

Σκέφτηκα να ξυπνήσω την Αριάδνη που ήσυχα κοιμάται
Να ξετυλίξει το μίτο ,για να σαλπάρω στ'ανοιχτά
Μα πάλι τη λυπάμαι 
Εγώ σαν παιδί δεν φοβάμαι.

Θα παλέψω μόνη μου, να ξεδιαλύνω την ομίχλη
Να απαλύνω τους χτύπους της καρδιάς
Έτσι κι αλλιώς κανένα πλοίο δεν σαλπάρει δίχως πόνο και δάκρυ
Χωρίς το μισεμό της αγάπης.

Θα δέσω τα σχοινιά στου ιβίσκου τα κλαδιά
Πύρινη επιθυμία, ποτέ δεν με πρόδωσε
Κολυμπώ προς τα Κύθηρα με του ανέμου τα φτερά
Αγαλλίαση, το βρήκα το λιμάνι, μεγάλη χαρά...!!!🌺🌺

Ξ

ΝΑ ΜΕ ΦΥΛΑΣ

Να με φυλάς στη στάχτη των φιλιών σουΣτο πάθος του φλογισμένου τριαντάφυλλουΣτης θάλασσας τον αφρόΚαι στης ψυχής σου τον παλμό.
Να με κρατάς στων αστεριών τα κρινοδάχτυλαΣτου αετού τη ράχηΣτης πεταλούδας τα φτεράΝα καμαρώνει η καρδιά.
Να με φυλάς σφιχτοδεμένη στην ψυχήΜε του ανέμου την κλωστήΜακριά να ταξιδέψουμε μαζίΣτην τριανταφυλλένια ανατολή.
Έλα , σαν αστερόσκονη στα χείλη μουΣαν φεγγαροαχτίδα στα μαλλιάΣαν ηλιοκλωστή στα μάτιαΝα υφάνουμε της αγάπης μας παλάτια.
Πίσω απ' το τζάμι να κοιτάςΤόσες μπόρες και βροχές ,τόσες ρόδινες ανατολέςΤα πετροχελίδονα να ρωτάςΤις χαμένες ευκαιρίες να μετράς.
Έλα και στον καθρέφτη της ψυχήςΘα βρεις το νόημα της ζωήςΈλα, όπως τότε και κράτα μου ξανά το χέριΡοδινός ήλιος ανατέλλει.
Στης πικροδάφνης τον ανθόΣτην υγρή άμμο που πατώΈλα ,με της πεταλούδας τη χρυσόσκονη ν' ασημώσουμε τ' αστέριαΣτον αστερισμό τ' αυγερινού σκιρτά η αγάπη,στης γαλήνης τα καλοκαίρια.

https://www.amazon.com/ZERU-suffering-Albino-Eleni-Flemetaki-ebook/dp/B08D6Z5WFT/ref=mp_s_a_1_4?dchild=1&keywords=zeru&qid=1595183175&sr=8-4

Σ Η Μ Α Ν Τ Ρ Α

Να πενθίσω θέλω ουρανέ
Με άδεια καρδιά κοιτώ το στερέωμα
Με χέρια που τρέμουν ανάβω το καντήλι,
σπασμένη η ψυχή
Βαθιά πέφτει η σιωπή.


Να πενθίσω θέλω ήλιε μου κι εσύ μου κρύβεσαι
Και το φεγγάρι βγαίνει λυπημένο
Και όταν φεύγεις πού πας
Σβήνουν  τα λυχνάρια τ' ουρανού, μα εσύ φεύγεις και σιωπάς.


Και το γιασεμί  μου μαράθηκε
Μου είπε τόσα μυστικά κι έγειρε στην αγκαλιά μου
Λυπητερά χτυπούν καμπάνες, χρόνια ατέλειωτα λησμονημένα
Kοιτώ τον ουρανό και συλλογιέμαι, πού πήγαν τόσα όνειρα χαμένα.


Φοβάμαι το μίσος, φοβάμαι τις σκιές
Φοβάμαι τις προσευχές των αγγέλων που χάνονται στις λησμονιές
Ακούω μέσα μου μια φωνή που τρίζει
Λυπητερούς χρησμούς μου ψιθυρίζει.


Να πενθίσω θέλω μονάχα μια στιγμή
Κι ύστερα στην Παναγιά ν' ανάψω ένα κερί
Υψώνω τα χέρια μου στον ουρανό
Αιώνιες αλήθειες χάνονται στης ομίχλης το κενό.


Καίγεται η μέρα με πνίγει μια θηλιά στο λαιμό
Τα σήμαντρα δεν χτυπούν στο ερημοκλήσι
Στη γλάστρα κιτρίνισε ο βασιλικός από τη λύπη του, φουρτούνες του δέρνουν τη ράχη
Mα οι ρίζες του είναι βαθιές ,θ' αναστηθεί ξανά, σαν πατρίδα μονάχη.

Χ Α Δ Ι Α

Χόρευε το βλέμμα
Στον κήπο με τα ρόδα της αυγής
Στον ουρανό έλαμπε κι ο αυγερινός
Στις χούφτες μου μάζευα, της αγάπης του το φως.

Στο ημερολόγιο της ψυχής μου
Άγγιζα την αύρα του τη μελένια
Άκουγα της μουσικής τις νότες, καλοκαιριού τραγούδι
Άνεμος απρόσμενος την έφερε ως εδώ, της καρδιάς μου το λουλούδι.

Δύο κρινάκια άνθισαν,γυροφέρνω την ομορφιά τους στο μυαλό μου
Πασχίζουν να γλυκάνουν τη μέρα
Φοράνε το γλυκό τους το χαμόγελο
Γλυκόλογα ψιθυρίζουν, δίχως να κάνουν θόρυβο.

Στα δάχτυλά μου τούτες τις καινούργιες ώρες μετρώ
Κι οι ανθισμένοι  κρίνοι  μου λένε την αλήθεια
Λευκά ποτάμια που τρέχουν ανάμεσα στ' αστέρια
Σε χρώματα εαρινά κολυμπούν τα δυο μου χέρια.

Στους δρόμους την πόρτα ανοίγει του ήλιου το φως
Κι ένας ουρανός γαλανός , άγγιγμα της ψυχής
Μεσουρανεί στην κάψα του καλοκαιριού
Μία στάλα του χωράει στα άδυτα του νου.

Και χάνομαι στα βάθη του, αγκιστρώνομαι στου αυγερινού τη χαρά
Κουρνιάζω στ' ανοιχτά του γαλάζιου, ένα παραμύθι να μου πει
Στον ορίζοντα ανασαιμιά , πριν ξημερώσει του φεγγαριού φιλί.

Την ώρα της προσευχής, λούζεται η ματιά μου
Μεθάν ' τα όνειρα μέσα στο νου
Κι όταν δειλιάζουν τ' άστρα τ' ουρανού και σβήσουν τα σημάδια
Χρώματα ντύνεται η ψυχή ,μες της αυγής τα χάδια...!!,,💙💛🧡

Ν Υ Χ Τ Ο Λ Ο Υ Λ Ο Υ Δ Ο Μ Ο Υ

Και ξύπνησαν τ' αστέρια έφυγαν τα νέφη τ' ουρανού
Το στερέωμα λαμπυρίζει  απόψε
Αναστήθηκε και το νυχτολούλουδο τούτο το βράδυ
Αντικρίζω την ευωδιά του στο σκοτάδι.


Το φεγγάρι καρφωμένο στο δρόμο του
Στο πέλαγος του σκοταδιού
Περπατώ κι εγώ μαζί του
Δίπλα του βαδίζω ,ακούω την αναπνοή του.


Κουβαλάω στην ψυχή μου αμέτρητες σιωπές
Της νύχτας τα κατακάθια
Η ψυχή στέκεται γυμνή στη γωνιά,στο τελευταίο το βαγόνι
Ίσως στο φως προλάβει να βγει, να μη νιώθει μόνη.


Κατεβαίνω στον τελευταίο το σταθμό 
Οι κώδικες της σιωπής μου κλειδωμένοι,το κλειδί σκουριασμένο
Είμαι αναποφάσιστη ποιο δρόμο να πάρω, για να σωθώ
Φοβάμαι μήπως ανώμαλα προσγειωθώ.


Μέσα στην παραζάλη μου συμμάχισα με το νυχτολούλουδό μου
Τραγουδούσε χαρούμενους σκοπούς
Την ώρα που στολίζονταν κι άνοιγε τα μάτια
Με της ελπίδας τ' απομεινάρια.


Και μες την ερημιά αντίκρισα τη μορφή σου
Άκουσα τα λόγια των χειλιών σου
Μου είπες όταν συναντηθούμε ξανά , θα ξεφύγουμε απ' το δρόμο του φεγγαριού
Νυχτολούλουδα θ' ανθίσουν να φέγγει η αγάπη μας στα μονοπάτια του νου.💖💖

Χ Α Ρ Α Μ Α Τ Α

Και ξύπνησα χαράματα, με του αυγερινού  το άγγιγμα
Το φεγγάρι ακόμη χόρευε στον ουρανό
Οι φιγούρες στους τοίχους μαράζωσαν τα σωθικά μου
Της νύχτας οι σκιές , άλικη βάψαν την καρδιά μου.


Μα σαν βγήκε ο ήλιος, μου έκλεισε το μάτι
Μέσα απ' τις φλέβες μου κύλησαν οι στάχτες και τ' απόνερα της νύχτας
Τα σκόρπισα στη θάλασσα , τσακίστηκαν στα βράχια
Ως εκεί έφτασα με βήματα λάθρα.


Το δρόμο χάραξα ξανά
Έβαλα την πρώτη πέτρα της χαράς
Για σήμερα, ήπια την πρώτη σταγόνα ελευθερίας
Μακριά απ' της νύχτας την καταιγίδα.


Στης σκέψης τον ανθόκηπο
Μου χαμογέλασε κι ο ιβίσκος μου
Βλαστάρι τρυφερό μου ' γνεψε σ' αγαπώ
Σταγόνα ευτυχίας στης λύπης τον ωκεανό.


Και ξεστράτισα για λίγο
Ο ήλιος λάξευσε την πέτρα στο μονοπάτι μου
Ποια ψυχή μπορεί ν' αντισταθεί
Στο ξέφρενο τραγούδι της αυγής.🌺🌺

Π Ε Τ Ρ Ο Κ Ε Ρ Α Σ Α

Δυο μικρά πετροκέρασα
Είν' η αγάπη στην άλικη καρδιά σου
Τίποτε άλλο δεν είν' αληθινό
Όλα μοιάζουν ψεύτικα δίχως αυτή δεν ζω.


Δές πως βογγάνε τα τρένα  στο σταθμό της αναχώρησης
Δές το ξεπεσμένο φιλί 
Στο παγκάκι της απουσίας
Λίγο χρώμα διψάει να ρουφήξει
Απ'  τα κιτάπια της μοίρας.


Δεν ξέρω τι άλλο να σου παραγγείλω
Τι άλλο να σου στείλω
Μόνο δυο πετροκέρασα  βρήκα,να τα φυλάξεις στην τσέπη από το φθαρμένο σου παλτό
Χρώματα κι αρώματα απ' τον παλιό καιρό.


Για να αναστηθεί η λαχτάρα της αγάπης στα έγκατα της καρδιάς
Για να πάρει λίγο χρώμα η απουσία
Να δροσιστεί και ο χειμώνας της ψυχής
Να ζεσταθούν τα χέρια της αντοχής.


Σβήνουν οι λέξεις στο έρεβος το βαθύ
Άραγε μπορείς να με νιώσεις
Ανατίναξε τον ορυμαγδό της νύχτας τράβα μια κόκκινη γραμμή
Να γεμίσει η σκέψη σου που τόσο ποθείς ,με τ'άστρα της αυγής.

Σ Η Μ Α Δ Ι

Ο ουρανός γκρίζος κάθε μέρα αιμορραγεί
Κόκκαλα τσακίζει βουλιάζει τα όνειρα
Στάχτη γεμίζει την ψυχή
Τόσα θέλω να σου πω κι η καρδιά σπασμένο κουπί.


Ασάλευτος ο ήχος της θάλασσας
Βοριάδες χαρακώνουν τη χαρά
Καίγεται ο νους απ'την αλμύρα
Στης ψυχής το ταξίδι βουβή τρικυμία.


Το φως ξεθωριάζει στον αφρό
Κι εσύ στη σκέψη αυτή δακρύζεις
Πληγή βαθιά στα μάτια ,τα ξεπλένεις με γάργαρο νερό
Μήπως και τ' όνειρό σου βγει απόψε αληθινό.


Μα η νύχτα θέλει τάματα ν'ανάψει το σκοτάδι
Και στην αιθάλη του καιρού το γιασεμί σημάδι
Να ημερέψει το θεριό , στην ερημιά να λάμψουνε τ' αστέρια
Να βγει στη δύση ο αυγερινός  , να σμίξουμε τα ραγισμένα χέρια.

ΤΟΥ ΚΑΙΡΟΎ ΤΑ ΒΟΛΙΑ

Η μέρα σπασμένο γυαλί
Λαβωμένο το περιστέρι απ' του  καιρού τα βόλια
Οι δρόμοι δίχως πνοή ,τα χαμόγελα σβηστά
Η ανάσα πνιγμένη σε βουβά αναφιλητά.


Όλα παγωμένα δεμένα με χοντρές αλυσίδες
Κρύφτηκε ο ήλιος δεν χωράει στις ψυχές
Σύννεφα σηκώθηκαν στου κόσμου τα μάτια
Κι η αλήθεια κρύβεται κάτω απ' τη μάσκα.


Στα χέρια ένοχα σημάδια
Ένοχοι και του ρολογιού οι χτύποι
Μες τις νύχτες ταξιδεύουν
Στου χρόνου τ' αδιέξοδα χορεύουν.


Του φεγγαριού το δάκρυ ντύθηκε στα μαύρα
Κι άγριο στεφάνι έβαλε στα σκονισμένα μονοπάτια
Το περιστέρι απέδρασε απ'  το σκοτάδι
Για να φέρει τη ζωής ένα σημάδι.


Στις αόρατες σκιές , στις ρυτίδες που αυλακώνουν τον ουρανό
Στις δακρυσμένες μέρες , στα βλέφαρα που αργοσβήνουν
Πώς να ζήσει αυτός ο κόσμος με τσακισμένα τα φτερά
Και να φωνάξεις την αγάπη δεν γελάει ο καιρός σε μια  άλικη καρδιά.


Στο σπίτι ανάβουν χιλιάδες σιωπές
Είναι που δακρυσμένη στέκεται η ελπίδα
Ηλεκτροφόρα σύρματα καίν' την τρικυμία
Χτυπάει το τζάμι της ψυχής μ' αγιάτρευτη αγωνία.

Τ Ι Σ Ν Υ Χ Τ Ε Σ

Τις νύχτες μου ζωγραφίζω με του φεγγαριού το φως
Κρυμμένη πίσω απ' της μέρας τις σκονισμένες τις κουρτίνες
Χαράζω στον ουρανό αστέρια με της βροχής το δάκρυ
Κόκκινο τριαντάφυλλο στον κήπο της αγάπης.

Τις νύχτες μου κόβω της θάλασσας τις ανεμώνες
Να τις χαρίσω στου φεγγαριού την αγκαλιά
Να' χει να τις σκορπίσει στο σκοτάδι
Στης μοναξιάς το χάδι.

Τις νύχτες μου αδειάζω τα μαύρα ποτήρια της ψυχής
Για να φωτίσουν τους ανθούς της ροδαυγής
Να γεννηθεί ροδόσταμο η αγάπη
Απ'  του σκοταδιού τα βάθη.

Και στρώνω την ανάσα μου στην ανοιξιάτικη αγκαλιά
Στο ξέφωτο της πρωινής δροσιάς
Αφουγκράζομαι των κοχυλιών τον ήχο, στου αυγερινού τη σιγαλιά
Άλικη φορεσιά να καίει τα σωθικά.

Και κλείνω τα σκοτάδια στ' ουρανού τα νέφη
Ανοίγω τους ασκούς της άνοιξης
Ξεσκονίζω τις βαριές κουρτίνες, βάφω τις σκιές της ζωής
Μάρτυρας της καινούργιας μέρας ,ηλιαχτίδες της αυγής.

ΣΤΟΥΣ ΜΙΣΧΟΥΣ ΤΗΣ ΚΑΡΔΙΆΣ


Ρώτησα τ' άστρα τ'ουρανού
για το ξεφτισμένο το φεγγάρι στα μάτια σου.
Για το σβησμένο το χαμόγελό σου
και τον αγιάτρευτο καημό σου.

Τα αισθήματα απροσπέλαστα
άλικες γραμμές στα σπασμένα τα χείλη σου.
Βράχια κοφτερά ακροβατούν στα μάτια
της καρδιάς διαλαλούν, την πραμάτεια.

Μαστίγωμα ψυχής κι ο βοριάς
ξέκανε τα πέταλα της αμυγδαλιάς.
Ο έρωτας στις φλέβες  κρυώνει ακόμη
λιώνουν στα χείλη οι λέξεις, σαν χιόνι.

Μα σαν σφραγίσω το φεγγάρι στα μάτια σου
σε μεθυσμένες πολιτείες, θα σεργιανίσει.
Στα γλυκόπιοτα χείλη, στ'αυγερινού το δείλι
στης καρδιάς τα πέλαγα θα ταξιδέψει, φλογισμένο τρεχαντήρι.

Μες τ' ακατοίκητα τα μάτια σου, ένα όνειρο θα  φυτέψω
με μέλι και κρασί θα τ' αναθρέψω.
Στους μίσχους της καρδιάς την άνοιξη ν' ανθίσει
αγάπη κι έρωτας μαζί, εκεί να κατοικήσει....!!!!💞🗝️💟

             Ε  Χ  Ω

Έχω απόψε στην ψυχή μου μια ρωγμή
Η σκέψη σπάει, καρδιά μου μοναχή
Βαρκούλα ταξιδεύει ως τη λίμνη αχερουσία
Το γέλιο της ζωής μια ουτοπία.

Χείλη ραγίζουν, πέφτει χιόνι
Τριαντάφυλλο λευκό η ψυχή και την παγώνει
Στης σκέψης τα φτερά λιώνει το δείλι
Της νύχτας η σιωπή, τρύπιο μαντήλι.

Τρέμουν στα μάτια οι σκιές
Μές το βυθό τους ,στάχτες οι στιγμές
Στην ψυχή η αλήθεια παλιά ουλή
Στου νου τη δίνη μια πληγή.

Άδειασε η θάλασσα , γκρίζος ουρανός
Οι αγάπες σβήσαν ,στένεψε ο καιρός
Μα η σκέψη μου εδώ θα ξημερώνει
Στης θάλασσας το φως θε να ριζώνει.

Στα χείλη μου κρέμονται άγονες λέξεις
Απόψε ξεχάστηκα, αλμύρα οι σκέψεις
Κοχύλια της θάλασσας τρυπάν'την αλήθεια
Γαλάζιο τριαντάφυλλο του χρόνου παραμύθια.

Κι εσύ με ξέχασες έν' άμοιρο δείλι
Κουνάει η θάλασσα μαύρο μαντήλι
Τούτη την ώρα φυσάει στο ακρογιάλι
Της θύμησης παλιό μαϊστράλι.

Κι ένα κυκλάμινο, λυγάει στο κλάμα
Αχός πελαγίσιος στη σκέψη μου αντάμα
Σπαράζει στη δίνη απόψε κι η σελήνη
Στην παλιά τη ρωγμή ,ένα σημάδι ακόμη αφήνει.!!!