'Ασκοπα λεπτά παλεύουν απελπισμένα
των ματιών μου να ξεπλύνουν τις πληγές
στο πρόσωπο το σκοτεινό της νύχτας,ξαγρυπνάει η ερημιά
κρύος βοριάς καρδιοχτυπά,στην παγωμένη τη ματιά.
Η προσδοκία του θαύματος δεν στέλνει σημάδια
κουρελιασμένοι χειμώνες ντύνουν την προσμονή του
ο ήλιος αδιάφορος,ξέχασε τα μάτια μου
ουλές απλώνει στα μονοπάτια μου.
Ακριβό δηλητήριο κυλάει στις βουβές πληγές
η ανάσα σκλαβωμένη σε μια ανάμνηση νοσταλγική
στα τόσα θλιμμένα σύννεφα που κρύβει η καρδιά
σβήνουν οι Κυριακές,στα χείλη τα θολά.
Στην κόψη βγαίνω της αυγής
με μια ψυχή ξεγυμνωμένη
κι αν κρύα κυκλάμινα,χρωματίζουν το ξημέρωμα
η καρδιά βρίσκει καταφύγιο,στης σκέψης το ημέρωμα.
'Ενα δάκρυ ακόμη,στάζει στον παγωμένο τον ορίζοντα
λίγη ζεστασιά ανατέλλει,στης ηλιαχτίδας τον καημό
θρόισμα αμυδρό στην ομορφιά
ξεχύθηκε το φως,στα όνειρα τα βιαστικά..!!💖
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου