Και να' μαι εκεί στο σταθμό των τρένων
Στις ράγες τις σκουριασμένες
Στα βαγόνια τα καπνισμένα,
στα όνειρα τα ναυαγισμένα.
Η ξενητιά τυλιγμένη στη σκόνη
Κι εγώ στολίζω το παγκάκι με κόκκινα φιλιά
Ξεσκονίζω το ανοιχτό παράθυρο της καρδιάς
εσύ, τον καθρέφτη της να βλέπεις, να μην την ξεχνάς.
Το τελευταίο μου το χάδι το αφήνω στην άλικη παπαρούνα
Αίμα να στάξει στη στραγγισμένη την καρδιά
Της κρεμάω κι έναν ήλιο στα μαλλιά,
με μια απροσδόκητη χαρά.
Σε βλέπω να γελάς
Να λάμπουν τα μάτια σου
Μακρυά απ' το σταθμό ο θρήνος γίνεται ελευθερία,
της επιστροφής η ελπίδα.
Ναι, το ξέρω οι λέξεις στριμώχτηκαν στο μυαλό
Σαν τις σκουριασμένες ράγες καρφώθηκαν στην ψυχή
Σαν την αλήθεια που ανασαίνει στα έρημα τα βαγόνια,
σαν το θλιμμένο φεγγάρι που ματώνει αιώνια.
Ναι, εγώ γράφω για σένα,
με το μολύβι της ανεξίτηλης θύμισης
Μα ο χρόνος παίρνει τις αποφάσεις του
Το παγκάκι στη θέση του, η παπαρούνα ξεγελάει για μια στιγμή τη ζωή
κι εσύ στα δαχτυλά μου μια πληγή που αιμορραγεί.
Ναι, δίχως εσένα τα τρένα στο σταθμό αραγμένα
Μένω εδώ, είν' η ώρα της προσευχής
Η στιγμή της περισυλλογής,
ώσπου του χρόνου να σπάσουν οι λεπτοδείχτες στ' άδειο βαγόνι της καρδιάς να ξανά ρθεις.!!!
