Τούτη τη νύχτα έβρεχε πολύ.
Και το φεγγάρι αποκοιμήθηκε, σ' ένα συννεφιασμένο ουρανό.
Στάλαζε δηλητήριο η ψυχή,
πλημμύρισε τους δρόμους της ζωής.
Στα λασπωμένα απομεινάρια της καρδιάς.
Πνίγηκε κι όση απόμεινε υπομονή.
Θάλασσα τρικυμισμένη η σκέψη, πώς να ταξιδέψει με τσαλακωμένο εισιτήριο;
Τούτη τη νύχτα έγδερναν συρματοπλέγματα, της θύμισης, το καταφύγιο.
Σε μια δύσοσμη νύχτα ξόδεψα τα δάκρυά μου.
Με βαθιές χαρακιές ανάμεσα στα χείλη.
Μα βράχηκε η υπομονή μου κι έφυγα ξημερώματα.
Μαύρο σάλι πλεγμένο με της μοναξιάς τα χρώματα.
Διάβηκα τα περίλυπα της θάλασσας, τα μονοπάτια.
Απάντηση δεν πήρα, έσβησε της μέρας τ' όνειρό μου.
Και πριν ο ήλιος βγει, κύλησε το κύμα στην ψυχή μου, φύλλο που ριγεί.
Πυρπολήθηκε στη μοναξιά και τη βροχή.🔥🔥
