ΕΙΠΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ

Θυμάμαι, τα χέρια άπλωνα, ν' αγγίξω του δειλινού τα χρώματα
την ανάσα μου ελευθέρωνα, στου πελάγου το γαλάζιο
αρμένιζαν οι βάρκες το λιόγερμα,στ'όνειρό μου
οι γλάροι ομόρφαιναν το γέλιο μου,στο βυθό των ματιών μου.

Άφριζαν τα κύματα κι ο καπετάνιος μονομονολογούσε
γκρίνιαζε ο καιρός, μα τ'άφηνε να φιλιώσουν
ξεψυχούσαν στον αφρό των γλάρων οι πεθυμιές, στης τρικυμίας τα νερά
ξέφραινα χόρευε η σκέψη, βάρκα με κουπιά.

Αλήθειες της θάλασσας, ο φάρος της ψυχής αναμμένος
άλλη ρότα χάραζε στ'ανοιχτά
μαγική φωτιά, να πυρπολεί τα σωθικά
κόντρα στους ανέμους, κύματα αγάπης έσκαβαν την αγκαλιά.

Σ' ένα σκουριασμένο κόσμο, θύμησες έρχονται ξανά
κάθε που νυχτώνει, ακούω το παραμιλητό τους
νιώθω τον καημό τους, βαθιά μες την καρδιά
τον άγριο θυμό τους, κάθε που' χει , η ψυχή μου καταχνιά.

Χάρτινο καράβι ταξιδεύει, στο ψαλιδισμένο σήμερα
κι εγώ διπλώνω τις αναμνήσεις
τις σφιχτοδένω στο άλμπουρο της ψυχής
ακριβό ρούχο στο κορμί μου, μιας άλλης εποχής.

Αιωρούνται οι στιγμές, γραμμές μ' ανεξίτηλο μελάνι
με το γαλάζιο της θάλασσας, με της ανάσας το χτύπο
στου χρόνου τα χείλη, στην άνοιξη της ψυχής
βλασταίνουνε κι ανθίζουνε, στα όνειρα της χαραυγής.

Κι εγώ, είπα να πετάξω, κουνώντας της λησμονιάς, το μαντήλι
με της αγάπης τα φτερά, σε θάλασσα πλατιά
ο καθρέφτης μου λέει την αλήθεια, οχτώ το πρωί
τί ομορφιές, βλέπει τούτη την ώρα η ψυχή.!!!🎀