Σ Τ Η Ν Κ Ο Ψ Η

'Ασκοπα λεπτά παλεύουν απελπισμένα
των ματιών μου να ξεπλύνουν τις πληγές
στο πρόσωπο το σκοτεινό της νύχτας,ξαγρυπνάει η ερημιά
κρύος βοριάς καρδιοχτυπά,στην παγωμένη τη ματιά.

Η προσδοκία του θαύματος δεν στέλνει σημάδια
κουρελιασμένοι χειμώνες ντύνουν την προσμονή του
ο ήλιος αδιάφορος,ξέχασε τα μάτια μου
ουλές απλώνει στα μονοπάτια μου.

Ακριβό δηλητήριο κυλάει στις βουβές πληγές
η ανάσα σκλαβωμένη σε μια ανάμνηση νοσταλγική
στα τόσα θλιμμένα σύννεφα που κρύβει η καρδιά
σβήνουν οι Κυριακές,στα χείλη τα θολά.

Στην κόψη βγαίνω της αυγής
με μια ψυχή ξεγυμνωμένη
κι αν κρύα κυκλάμινα,χρωματίζουν το ξημέρωμα
η καρδιά βρίσκει καταφύγιο,στης σκέψης το ημέρωμα.

'Ενα δάκρυ ακόμη,στάζει στον παγωμένο τον ορίζοντα
λίγη ζεστασιά ανατέλλει,στης ηλιαχτίδας τον καημό
θρόισμα αμυδρό στην ομορφιά
ξεχύθηκε το φως,στα όνειρα τα βιαστικά..!!💖

ΑΓΓΕΛΩΝ ΜΉΝΥΜΑ

Δραπέτευσαν πάλι απόψε τα όνειρα
στ'αναμμένο τζάκι,καίνε της αράχνης το μαύρο τον ιστό
με αγωνία γυρεύουν,ένα ακόμη ταξίδι
δίνουν ρυθμό στης μοίρας το παιχνίδι.

Αναβοσβήνουν λαμπιόνια στις νεκρές σιωπές
στολίζονται οι σκιές με των αστεριών το φως
ανθίζουν τα κυκλάμινα σε μια νύχτα παγερή
ενός λεπτού σιγή,στη χορταριασμένη την αυλή.

Κι η ομορφιά που χάθηκε ξεσκονίζει
του καιρού τα φαντάσματα
στον κόρφο της τ'όνειρο φουντώνει
η καρδιά κόκκινο κραγιόν,την ανταμώνει.

Τώρα το ξέρω,πρέπει τις στάχτες να σκαλίσω
απ'του χειμώνα την κρυψώνα,να μαζέψω το χιόνι,το λευκό
σ'ένα χορό φιλιού να κλέψω το κλειδί
αγγέλων μήνυμα,η πόρτα της ζωής,ν'ανοίξει πάλι την αυγή...!!!
🎀🎀
Παγκόσμια ημέρα των ατόμων με αναπηρία!!!

Ρατσισμός,αδιαφορία,κοινωνικός αποκλεισμός...επικρατεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής...ας σεβαστούμε το διαφορετικό!!!

Μ Ι Α Λ Υ Π Η

Μια λύπη έβαψε σήμερα τους κατιφέδες μου
Ο αέρας πνίγηκε στη σκόνη
Ένα μαύρο σύννεφο στάλαξε στ' άνθη τους αιθάλη
παγίδες καιροφυλακτούν, ανάσες κομμένες η μια πάνω στην άλλη.

Μια λύπη περιφέρεται στα ραγισμένα τζάμια απόψε
Άτολμο το φεγγάρι στο λυπημένο τοίχο
Κουράστηκε κι η ελπίδα, την ομορφιά πια δεν τη φτάνει
βάρυνε το κουφάρι της κι ότι απέμεινε απ' τους κατιφέδες μου ,σπασμένο κοτσάνι.

Στο βάθος του ορίζοντα ασήκωτος Νοέμβρης
Τα διαβατήρια της σωτηρίας
 Μπλέχτηκαν στης αράχνης τον ιστό
στο χάος και τον κουρνιαχτό.

Κοίτα ψυχή μου, κινδύνεψαν πάλι τα όνειρα
Πουλιά σημαδεμένα στο ψαχνό
Τα τραύματά τους ψηλαφούν
αχός και πέτρες τα πετροβολούν.

Δεν λέει να σωπάσει τούτος ο καιρός
Για να διαλυθεί η λύπη απ' την ψυχή
Στέκεται ο πόνος μαύρη κλωστή
κάτω απ' τ' άχρωμα τα χείλη πετσοκόβει τη ζωή.

Καράβια χάρτινα βουλιάζουν στους τοίχους
Απόηχος κραδασμών της δυστυχίας
Μυρίζει κυπαρίσσι κι ο καπνός
τραυματισμένο και το νυχτερινό το φως.

Μια παρτίδα σκάκι είν' η ζωή, πολεμάει με το χρόνο και τη μοίρα
Κι ένας Νοέμβρης ορκίζεται ενώπιον Θεού και ανθρώπων
Να τα τινάξει όλα στον αέρα
πληγώθηκαν κι οι κατιφέδες μου από τούτη τη φοβέρα.

Κι η αράχνη αμέριμνη, πλέκει τον ιστό της
Στα ετοιμόρροπα κεραμίδια
Τα μάτια μου τσαλακώθηκαν, φυσάει ακόμη κουρνιαχτό
ξημέρωσε, κεριά κλαμένα, στο φως της Πούλιας να τυλιχτώ ,να ζεσταθώ.

Μα οι σκιές ταράζουν τον οίστρο της
Και δεν μ' αφήνουν να ησυχάσω
Αγρίεψε το πεπρωμένο, έστρωσε η σκόνη κόκκινο σεντόνι
συθέμελα τρίζει η ζωή, νότισε ως το κόκκαλο το χιόνι!!!💜

ΛΆΘΟΣ

Συνήθιζα να κοιτάζω τους ραγισμένους τους καθρέφτες
Να βλέπω εκείνα που τρομάζουν τους δειλούς
Συνήθιζα να πίνω τις αλήθειες τις πικρές
στο τραπέζι της ψυχής, πικρός να σερβίρεται κι ο καφές.


Έδωσα κομμάτια της ψυχής μου-λάθος-
όλα τα τριαντάφυλλα από τον κήπο της τα χάρισα-λάθος-
Τώρα όφελος πια δεν έχει
όλα τα ξεπούλησα στο χρόνο τον κλέφτη.


Τώρα οι αντοχές μου σκίστηκαν στη μέση
Τα μάτια μου δεν αντέχουν τόσες ραγισματιές
Τη μνήμη τρυπάνε, πονάνε πολύ οι αλήθειες
στολισμένος ο καθρέφτης με νυχτολούλουδα και πίκρες.


Τώρα μια θάλασσα ξεχύνεται
Έξω απ' το ραγισμένο τον καθρέφτη
Μια θάλασσα σαν τον ήλιο το πρωί, που με κοιτάει στα μάτια
και παρασέρνει τις σκιές, χίλια κομμάτια.


Κι εγώ δεν οδύρομαι πια
Κρύβω τις αλήθειες στις τσέπες της λήθης
Στολίζω το ραγισμένο τον καθρέφτη, μ' είδωλα απατηλά
στη θάλασσα κρεμάω ,χρυσοστόλιστα φλουριά.


Ο καφές πικραμένος, άδειο το τραπεζάκι
Το δελτίο του καιρού έκτακτο για σήμερα
Το κραγιόν κατακόκκινο, φωτίζει την ψυχή, ποτέ δεν με ξάφνιασε κι ας ήταν κι αυτό ένα μεγάλο-λάθος-
κυλάει η ζωή, στολίζεται με πάθος.


Κι εσύ καθ' αυγή μέσα μου ξαναγεννιέσαι
Για να καλμάρεις την όψη της ψυχής μου
Για να χρυσώνεις το ραγισμένο μου καθρέφτη, το φως δρόμο ν' αλλάζει
στην αγκαλιά μου πάντα μέσα να κουρνιάζει..!!💟

ΘΈΛΩ ΝΑ ΠΙΩ

Στις άγριες τις νύχτες, στων ονείρων τις σκιές
μεθυσμένο φεγγάρι ξεχειλίζει
απ' τ' ουρανού τη φωλιά , με περίσσια ομορφιά
στάζει στη νύχτα πυρκαγιά.

Αχνίζει φεγγαρόφωτο για να 
γλυκάνει τις ψυχές
μοσχομυρίζουν γιασεμιά και κρίνα
Θέλω να πιω απ' τα μυστικά του,
ένα ποτήρι κόκκινο παλιό κρασί
πριν ξεθυμάνει ο πόθος την αυγή.

Παρέα να οργώσουμε τον ουρανό
να κρατήσουμε στην καρδιά το άλικο της αγάπης
να ευφρανθούν οι πύλες των αναστεναγμών
και των αγιάτρευτων καημών.

Κι αν ο ουρανός είν' ασήκωτος, βαρύς
ένα του φιλί στα μονοπάτια της αγάπης
Θα μελώσει τα ξερά λιβάδια της ζωής
να πεταρίσουν τ' ασημένια χρώματα, πνοής καλοκαιρινής.

Και το άρωμα των κρίνων της Παναγιάς
πάντα να λευκαίνει τα μουντά τα ρούχα της ψυχής
 στα δύσβατα τα μονοπάτια να σεργιανάει η αυγή
ξύπνια να' ναι πάντα,
να στάζει κρίνο για φιλί .

Τα όνειρα τα πελαγίσια να φορούν το ασημένιο το χαμόγελό του
να πνίγονται τα δάκρυα σε θάλασσες λυτρωτικές
στης νύχτας το προσκέφαλο , ήμερες ναν' οι σκέψεις, φωτεινές
σαν της φυσαρμόνικας τον ήχο να μοιράζει η ψυχή, νότες γλυκές.

Κι εγώ που τόσο το ποθώ
στα κύματα της λάμψης του για πάντα να χαθώ
σ' ένα χορό να στροβιλίζομαι λυτρωτικό
 φόρεμα στολισμένο  απ'τη λάμψη του στην ψυχή μου να φορώ.!💕

Η ΏΡΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΉΣ

Και να' μαι εκεί στο σταθμό των τρένων
Στις ράγες τις σκουριασμένες
Στα βαγόνια τα καπνισμένα,
στα όνειρα τα ναυαγισμένα.

Η ξενητιά τυλιγμένη στη σκόνη
Κι εγώ στολίζω το παγκάκι με κόκκινα φιλιά
Ξεσκονίζω το ανοιχτό παράθυρο της καρδιάς
εσύ, τον καθρέφτη της να βλέπεις, να μην την ξεχνάς.

Το τελευταίο μου το χάδι το αφήνω στην άλικη παπαρούνα
Αίμα να στάξει στη στραγγισμένη την καρδιά
Της κρεμάω κι έναν ήλιο στα μαλλιά,
με μια απροσδόκητη χαρά.

Σε βλέπω να γελάς
Να λάμπουν τα μάτια σου
Μακρυά απ' το σταθμό ο θρήνος γίνεται ελευθερία,
της επιστροφής η ελπίδα.

Ναι, το ξέρω οι λέξεις στριμώχτηκαν στο μυαλό
Σαν τις σκουριασμένες ράγες καρφώθηκαν στην ψυχή
Σαν την αλήθεια που ανασαίνει στα έρημα τα βαγόνια,
σαν το θλιμμένο φεγγάρι που ματώνει αιώνια.

Ναι, εγώ γράφω για σένα,
με το μολύβι της ανεξίτηλης θύμισης
Μα ο χρόνος παίρνει τις αποφάσεις του
Το παγκάκι στη θέση του, η παπαρούνα ξεγελάει για μια στιγμή τη ζωή
κι εσύ στα δαχτυλά μου μια πληγή που αιμορραγεί.

Ναι, δίχως εσένα τα τρένα στο σταθμό αραγμένα
Μένω εδώ, είν' η ώρα της προσευχής
Η στιγμή της περισυλλογής,
ώσπου του χρόνου να σπάσουν οι λεπτοδείχτες στ' άδειο βαγόνι της καρδιάς να ξανά ρθεις.!!!

ΦΎΛΛΟ ΠΟΥ ΡΙΓΕΙ

Τούτη τη νύχτα έβρεχε πολύ.
Και το φεγγάρι αποκοιμήθηκε, σ' ένα συννεφιασμένο ουρανό.
Στάλαζε δηλητήριο η ψυχή,
πλημμύρισε τους δρόμους της ζωής.


Στα λασπωμένα απομεινάρια της καρδιάς.
Πνίγηκε κι όση απόμεινε υπομονή.
Θάλασσα τρικυμισμένη η σκέψη, πώς να ταξιδέψει με τσαλακωμένο εισιτήριο;
Τούτη τη νύχτα έγδερναν συρματοπλέγματα, της θύμισης, το καταφύγιο.


Σε μια δύσοσμη νύχτα ξόδεψα τα δάκρυά μου.
Με βαθιές χαρακιές ανάμεσα στα χείλη.
Μα βράχηκε η υπομονή μου κι έφυγα ξημερώματα.
Μαύρο σάλι πλεγμένο με της μοναξιάς τα χρώματα.


Διάβηκα τα περίλυπα της θάλασσας, τα μονοπάτια.
Απάντηση δεν πήρα, έσβησε της μέρας τ' όνειρό μου.
Και πριν ο ήλιος βγει, κύλησε το κύμα στην ψυχή μου, φύλλο που ριγεί.
Πυρπολήθηκε στη μοναξιά και τη βροχή.🔥🔥

50-50

                Πριν ξημερώσει
                κοιμήσου ψυχή μου
                στους όμορφους στίχους.

Η ποιητική συλλογή "50-50" κυκλοφορεί από την " anima εκδοτική"🌹🌹

ΜΟΥ ΤΟ' ΠΕ ΈΝΑ ΑΗΔΌΝΙ

Κρυώνεις απόψε,στο στήθος οι σκέψεις λαβωματιά
έσπασε η καταιγίδα τα φυλλοκάρδια σου
ξεχείλισε ο χείμαρος και γκρέμισε
μια γεμάτη αγκαλιά , με χίλια φιλιά.

Κρυώνει και το φεγγάρι απόψε και δάκρυσε
άλικο χρώμα βάφτηκαν τα μάτια του
έπεσε χιονιάς στα σκαλοπάτια του
στο μαύρο σύννεφο, το γέλιο του άφησε.

Πάγωσες απόψε,ξεστράτισε η αγάπη
ήρθε το κύμα της θάλασσας να σε τυλίξει
της καρδιάς σου τη ζεστασιά, να πνίξει
κι η ψυχή σου αιματοβαμμένο στο βωμό, ελάφι.

Άδικη θλίψη κυλάει στις φλέβες σου απόψε
το δάκρυ της βροχής, θηλιά στην ψυχή
κι εγώ στα μάτια σε κοιτώ, να ξεχαστείς
απ' του φεγγαριού τα χείλη, της χαράς μια ανεμώνα κόψε.

Τ'αταξίδευτα τα όνειρά σου, κόβουν σα γυαλί
μ' ακούς, η καταιγίδα θα τελειώσει, μου το''πε ένα αηδόνι
με ξεμονάχιασε στου ήλιου τη στροφή, κάνε υπομονή
με ξόμπλια και γητειές, ουράνιο τόξο πλέκει η ζωή...🥀🌹🥀

ΕΙΠΑ ΝΑ ΠΕΤΑΞΩ

Θυμάμαι, τα χέρια άπλωνα, ν' αγγίξω του δειλινού τα χρώματα
την ανάσα μου ελευθέρωνα, στου πελάγου το γαλάζιο
αρμένιζαν οι βάρκες το λιόγερμα,στ'όνειρό μου
οι γλάροι ομόρφαιναν το γέλιο μου,στο βυθό των ματιών μου.

Άφριζαν τα κύματα κι ο καπετάνιος μονομονολογούσε
γκρίνιαζε ο καιρός, μα τ'άφηνε να φιλιώσουν
ξεψυχούσαν στον αφρό των γλάρων οι πεθυμιές, στης τρικυμίας τα νερά
ξέφραινα χόρευε η σκέψη, βάρκα με κουπιά.

Αλήθειες της θάλασσας, ο φάρος της ψυχής αναμμένος
άλλη ρότα χάραζε στ'ανοιχτά
μαγική φωτιά, να πυρπολεί τα σωθικά
κόντρα στους ανέμους, κύματα αγάπης έσκαβαν την αγκαλιά.

Σ' ένα σκουριασμένο κόσμο, θύμησες έρχονται ξανά
κάθε που νυχτώνει, ακούω το παραμιλητό τους
νιώθω τον καημό τους, βαθιά μες την καρδιά
τον άγριο θυμό τους, κάθε που' χει , η ψυχή μου καταχνιά.

Χάρτινο καράβι ταξιδεύει, στο ψαλιδισμένο σήμερα
κι εγώ διπλώνω τις αναμνήσεις
τις σφιχτοδένω στο άλμπουρο της ψυχής
ακριβό ρούχο στο κορμί μου, μιας άλλης εποχής.

Αιωρούνται οι στιγμές, γραμμές μ' ανεξίτηλο μελάνι
με το γαλάζιο της θάλασσας, με της ανάσας το χτύπο
στου χρόνου τα χείλη, στην άνοιξη της ψυχής
βλασταίνουνε κι ανθίζουνε, στα όνειρα της χαραυγής.

Κι εγώ, είπα να πετάξω, κουνώντας της λησμονιάς, το μαντήλι
με της αγάπης τα φτερά, σε θάλασσα πλατιά
ο καθρέφτης μου λέει την αλήθεια, οχτώ το πρωί
τί ομορφιές, βλέπει τούτη την ώρα η ψυχή.!!!🎀

ΠΈΠΛΟ ΟΝΕΙΡΕΜΈΝΟ

Πίσω απ' του ήλιου τους τροχούς θα τρέξω.
Σε μια νέα άφιξη φωτός, για να στεγνώσει τ'όνειρο.
Στεφάνι θα πλέξω με άνθη αμυγδαλιάς
για να πληγώσω το χειμώνα που με πρόδωσε και θα κρεμάσω στην καρδιά.
Παραμονεύουν τα τσακισμένα άνθη,μόλις αγέρι τα φυσήξει
στήνουν τρελό χορό κι απολαμβάνουν τη θυσία τους.
Το γέλιο τους κορδέλα λευκή, τα πέταλά τους αλήθειες λαβωμένες
διώχνουν τα δάκρυα, απ' τις καρδιές τις πληγωμένες.
Οι μέρες του Γενάρη αγκυροβολημένες
στις ακροποταμιάς τις καλαμιές.
Το καταφύγιο της αλκυόνης στη φλέβα του χειμώνα, κρότος
της άνοιξης γητειά σε πέλαγα φωτιά, πόθος.
Ονειρεμένο πέπλο θα ντυθώ, να'χει χρώμα το σκοτάδι
να λάμψει ο ανθός της ανατολής.
Με τον άνεμο να πετάξει ψηλά, δίχως τα ίχνη του χιονιά
εκεί που φλέγεται η ερημιά.
Αρχή μιας αγάπης φανερώνεται,σε πέλαγο θαλασσί
στης αυγής τη δροσιά, στ'ορίζοντα τη χαραυγή.
Μ'ένα πείσμα ντυμένος, δαντελένιος ήλιος, χαμογελάει στην ψυχή
γέφυρα ελπίδας,μια ανάσα που καίει, σε μια άνοιξη ακριβή....!!!


ΚΑΛΌ ΜΉΝΑ!!!!

ΉΛΙΟΣ ΑΠΕΝΤΑΡΟΣ

'Έπεσε η νύχτα ρακένδυτη στο κρεβάτι της αμαρτίας.

'Ένα ισχνό φεγγάρι μάδησε τα πέταλά του.

Ο κρότος απ'το λησμονημένο όνειρο, άστραψε στο σούρουπο των ματιών μου.

'Ενας ήλιος απένταρος, χάθηκε στ'ουρανού τα βάθη

τρόμαξαν τ'αρπαχτικά και φόρεσαν τη μάσκα της αγάπης.

Το άσπρο άτι γυάλιζε τη χαίτη του,στ'αυγερινού το φως.

Κι εγώ άκουγα της φυλακής το χτύπο, να χαϊδεύει την αλήτισσα ψυχή μου.

Μα ένας άνεμος περαστικός, την παρέσυρε,στου σκορπιού τον αστερισμό.

Σκορπιός είμαι κι εγώ, γυρίζω το κεντρί μου να δηλητηριάσω το σκοτάδι.

Αφήνω το δηλητήριο,στης νύχτας το ψέμα

γίνομαι ίδιο με σένα.

Με τις σκιές των αδύναμων χορεύω.

Πίνω απ'το ποτήρι της κόλασης κρασί, ώσπου να ξημερώσει,ν'ανασάνω για λίγο ζωή.

Τα μάτια μου βουλιάζουν στο ματωμένο φεγγάρι

στην πληγωμένη καρδιά του

στα ξεπουλημένα όνειρά του.

Σε μια Γεσθημανή θα ξεπληρώσω, το χρέος μου.

Σ' έναν Ιούδα, θ'ανταλλάξω τα τριάκοντα αργύρια.

Για μια στιγμή, για ένα κομμάτι φως

πάντα εκεί στο άπειρο,ώσπου στα μάτια μου , να λάμψει ο αυγερινός.

Photo....Thalia Flemetaki...💟

ΦΛΟΓΙΣΜΕΝΟ ΤΡΙΑΝΤΆΦΥΛΛΟ

Πάγωσαν τα δάκρυα του φλογισμένου τριαντάφυλλου
κοκκίνισε η λαχτάρα της ψυχής στο αναμμένο τζάκι
κρύβω την ανάσα μου,κάτω απ'το πρόσωπο του χιονιού
τα σφραγισμένα μάτια μου γεμίζω,με το αξόδευτο το φως,του παραμυθιού.

Τα όνειρα ολόγυμνα,παγώνουν στης νύχτας τη σκοτεινιά
ένα μικρό σπουργίτι άφησε το χτύπο του στο νοτισμένο τζάμι,εγκλωβίστηκε στο πέπλο του χιονιά
βαθιά φωλιάζουν στην καρδιά,νιφάδες στροβιλίζονται στον τελευταίο το χορό
με τ'άστρα κουβεντιάζουν,του φεγγαριού διώχνουν τον καπνό

Άνοιξα το παράθυρο,να μπει το παραστρατημένο όνειρο
για να ζεστάνει της νύχτας μου την παγωνιά
αναρίγησε η αγάπη ,χρωμάτισε την καρδιά
άναψε το φεγγάρι κι έσβησε της μοίρας πυρκαγιά.

Στου δρόμου τη στροφή,χάραξα τη ρότα του γυρισμού
με το χάδι του  χιονιού
έστρωσα ένα φιλί στου χειμώνα την καταχνιά
μικρό σπουργίτι στο γέλιο μου,να'βρει ζεστασιά.

Φορεσιά ολόλευκη τριγύρω μου απλώνει
η σκέψη μου,στων αστεριών το φως,με ξημερώνει
τα όνειρά μου ψίχουλα,όλα τα χαλαλίζω,στης καταιγίδας τα πουλιά
χειμώνες προσπερνούν και χάνονται,στο κρύο και τη σκοτεινιά.

Η ψυχή γλιστράει,απλώνεται στις νύχτες τις ολόλευκες
στη μελωδία της σιωπής χορεύει,στο θαύμα του χιονιού
τ'άστρα κάτι μου ζητάνε κι η αυγή ανθίζει
ρόδινα χρώματα, φως άσπιλο κι αμόλυντο, την καρδιά φωτίζει.!