Δες, ναυάγησαν τα χάδια στης φάτνης την προσμονή
τα χέρια πάγωσαν,στης νύχτας την τιμωρία
χάθηκαν τ'αστέρια,στων άστεγων τη φοβισμένη τη ζωή
η λύπη αδίστακτη στεγάστηκε στην ψυχή.
Δες,οι προσευχές έσβησαν στα χνάρια της αξιοπρέπειας
πάγωσαν τα κυκλάμινα στα μονοπάτια της αλληλεγγύης
άφησαν πίσω τους,τσακισμένες στέγες ψυχών
στον κήπο της αυθεραισίας, στεγάζονται οι νύχτες των φτωχών.
Σήκω,γαυγίζουν οι σκέψεις στις πτυχές του μυαλού
αλυχτάν' οι λογισμοί στης μοναξιάς τα γρανάζια
έλα,σφίξε μου τα χέρι,ομοβροντία ευχών
πίκρα στάζουν,τα ξύλινα χέρια των γιορτών.
Προχώρα,μας σημαδεύει η σκέψη του Θεού
κράτα την πάντα συντροφιά,πίσω απ'τ' αδιάφορα τα βλέμματα
άχρωμες είν' οι μέρες,προδομένη η καρδιά
στα κρύα της ζωής τ'αγκαλιάσματα, απόψε σε θυμήθηκα,γέμισε το ποτήρι μου,του χρόνου λησμονιά!!!
ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ...ΥΓΕΊΑ , ΑΓΆΠΗ, ΕΥΤΥΧΊΑ...!!!!
Άδειος των τρένων ο σταθμός, στο κρύο και το χιόνι
η λύπη σέρνεται στις σκουριασμένες ράγες
μοιράζει η λησμονιά κομμάτια στους διαβάτες
η αγάπη αντηχεί,στο πεδίο της μάχης
συνθέτει ο χειμώνας σιωπές,στο νοτισμένο τζάμι
στ' ονείρου την κόψη, γράφεται ο επίλογος της ευτυχίας
παλιές αναμνήσεις σκορπίστηκαν,στην ερημιά του σπιτιού
τ' απομεινάρια καίγονται,στο φως του αυγερινού
μες το σπασμένο τον καθρέφτη,βολεύτηκε ο χρόνος
στις γειτονιές του φεγγαριού
φώλιασαν κυνηγημένα τα πουλιά
κρύφτηκαν τ' άστρα, στης νύχτας την καταχνιά
ένας λυγμός έσπασε στο σκοτάδι
στης καρδιάς τη σιωπή,αποκοιμήθηκε ο καημός
οι ξεφτισμένες οι αγάπες,έγειραν στου σύννεφου την αγκαλιά
στης ψυχής τα μονοπάτια,βρήκαν τ΄αστέρια γιατρειά
αχνές χιονονιφάδες,στήνουν αέναο χορό
στης προσμονής τις νύχτες
κι εγώ στην ψυχή σου ακροβατώ,ποτέ δεν ξημερώνει
στου ξυραφιού την κόψη η μοναξιά και με πληγώνει
λυπημένα των τρένων τα σφυρίγματα
στις φλέβες της αγάπης,άλικα σταλάγματα
στα θαύματα του κόσμου,κάθε μέρα μια πληγή
στης ικεσίας το τραπέζι,ψίχουλα αγάπης κυνηγάει,ένα παιδί...!!!
