ΦΎΓΕ ΛΟΙΠΌΝ

Αν φύγεις νόμιζες θα πάψω ν'ανασαίνω
και τ'αστέρια θα χαθούν για πάντα απ'τη ζωή μου
η φλόγα να κυλάει θα πάψει μες τις φλέβες μου
μα εγώ του στεναγμού τα φύλλα ν' αλλάξω επιμένω

νόμιζες πως θα'ναι πάντα ο ουρανός μου σκοτεινός
και βροχή το δάκρυ θα κυλάει στο πρόσωπό μου
κι έλεγες νόημα δεν έχει πια να ζω
μα ο δρόμος σου ήταν και θα είναι μοναχικός

κι εγώ στης ψυχής μου τη γιορτή υπογράφω
στ'ακοίμητα πελάγη ψάχνω να'βρω το μυστικό
τα μάτια κλείνω και ψηλά πετώ
λύπη και πόνο διαγράφω

φύγε λοιπόν και μη γυρνάς στα περασμένα
ψάξε αλλού να'βρεις φωλιά να ζεσταθείς
εγώ έχω χαθεί απ'τις σελίδες της ζωής σου
μην ψάχνεις πια τα όνειρά σου τα χαμένα...!!!

ΑΝΘΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

Οι φωνές που αντηχούσαν στα χαλάσματα
ξύπνησαν μέσα μου εκείνου του καλοκαιριού την ευτυχία
τις μνήμες μου ζωντάνεψαν και μ'έφεραν κοντά
στα τρελά και τα παράλογα εκεί στην παραλία

γίναν τα όνειρα γιαπιά,μαχαίρια κοφτερά
στην καρδιά για μια αγάπη
που φούντωσε κι έσβησε ανεκπλήρωτη
σαν σκουπίδι πεταμένη σε μιαν άκρη

θέλω απ'αυτή την εικόνα να ξεφύγω
μα στο μυαλό μου καθρεφτίζεται και δεν μ'αφήνει να διαβώ
να δραπετεύσω,σ'άλλο να πετάξω ουρανό
τα συντρίμμια  να ξεχάσω και σ'άλλο κόσμο να βρεθώ

με παγιδεύουν οι φωνές και με τρομάζουν
μου λένε για δύο αγάπη φτηνή
που ποτέ γλυκιά δεν θα γίνει γιατί
σ'εμπόδια σκοντάφτει,να τα συντρίψει δεν μπορεί

κατάματα κοιτάνε το μαράζι της ψυχής
μα εμένα στα διάφανα της μνήμης τα νερά
άνεμος νοσταλγικός,μυρωμένος με γαλάζια γιασεμιά με παρασέρνει
ανθός αγάπης,στολισμένος μ'άστρα και φιλιά...!!!

ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Και καθώς τρεμόπαιζε το φως του φεγγαριού
έστελνε τις ακτίνες του δειλά-δειλά
στη θάλασσα την πλανεύτρα
τους περαστικούς σαγήνευε εκείνου του καλοκαιριού

Εμείς πλάθαμε όνειρα,στην άμμο χτίζαμε παλάτια
με την ανασφάλειά μας φτιάχναμε λέξεις απραγματοποίητες
το μεγαλείο κι η μαγεία της παραλίας
σταματούσε κάπου απόμερα απ΄τα δικά μας μάτια

Ένας φόβος κι ένα χάδι,δόλια παγίδα που μας έστησε η ζωή
ακολουθεί το κάθε βήμα μας και κάνει τ'όνειρο
να σβήνει στον αφρό της θάλασσας και βράδυ και πρωί
κι ας προσπαθούμε νόημα να δώσουμε στην κάθε μας στιγμή

τώρα θαμπό καλοκαίρι αργοπερνάει
στου φεγγαριού το στεναγμό ζωγραφίζουμε ακρογιαλιές
λησμονημένο τριαντάφυλλο στης ζωής μας το πάτωμα σκορπάει
ας είναι,ο μπάτης αραχνιασμένα όνειρα γλυκοφιλάει....!!!