Το ψέμα των ματιών σου,το πλήρωσα με αίμα
όλα κοντά σου ήταν κι είναι ξένα
τέρμα πια,άλλο δεν μελαγχολώ
θα διαγράψω της ζωής μου τα γραμμένα
ταξίδι φεύγω,δεν ισχύουν πια για μένα νόμοι
που να κοιτάξω,μαζί μου τι να πάρω απ'τα συντρίμμια
κάθε σου λέξη με σκοτώνει απ'το χθες
θύελλα πίσω μου ξεσπά,μα δεν αλλάζω γνώμη
θα κλέψω τον Αυγερινό
στη στράτα μου να φέγγει
ταξίδι να με πάει στη λησμονιά
βότσαλο της θάλασσας λευκό
τόση κάλπικη ευτυχία,μπορεί να μην υπάρχει εκεί
το βλέμμα θα'ναι φωτεινό
θα φέγγουν τ'άστρα τη νυχτιά
βασιλικός και γιασεμί,βάλσαμο σ'ανοιχτή πληγή
στην πλάνη του μυαλού μου λυτρωμός
έπαψα πια να δέχομαι όνειρα στάχτη
αρρωστημένη φαντασία μου,σου λέω τέρμα
φεύγω κι ας γίνει στην καρδιά μου χαλασμός...!!!
Δεν σου μιλώ,μα να με σκέφτεσαι τις νύχτες
το κορμί μου πλαγιάζει παρέα με τη μοναξιά
τάξε στην ψυχή σου ,να ονειρευτείς το βλέμμα μου
να δεις πόση ερημιά αναβλύζει
ότι απέμεινε από μένα είν' ο λυγμός
κομμάτια αστέρια,στάχτη και καπνός
νιώσε την τραυματισμένη ανάσα μου
την αλμύρα στο δάκρυ μου
με σμαραγδένια φιλιά κόψε τον άγριο καιρό
να μοσχοβολήσει γιασεμί η δική μας επικοινωνία
να σπάσει η μοναξιά,να ξαστερώσει ο ουρανός
με του Αυγερινού το φως
δεν σου μιλώ,σου μιλάει η ψυχή μου
τη λάμψη της ζωής σου προσκυνώ
μ'αστραφτερό λεπίδι τις κραυγές της νύχτας κόψε
τώρα που τούμπα γύρισε η ζωή
άνοιξε της σιωπής μου το κουτί
στόλισέ το με το λευκό σου γιασεμί
μη με ξεχάσεις ,να με σκέφτεσαι τις νύχτες
σκότωσε τον αγριεμένο το βοριά,που μου τσακίζει τα φτερά
έχεις τη δύναμη,τ'άστρο της μοίρας να φωτίσεις
στο δρόμο του πεπρωμένου μου
δίχως οίκτο φυσάει κι εσύ μη με σκοτώσεις
θέλω να με νιώσεις,ποτέ μη με προδώσεις....
Στις σταγόνες της βροχής πλανιέται μια καρδιά
χτυπάει το νοτισμένο τζάμι
μια αγκαλιά απόμεινε μονάχη να φέγγει στα τρένα τα σβησμένα
ένας φάρος αναβοσβήνει,ν'απαλύνει πασχίζει της ψυχής τα κρατημένα
βροντές πληγώνουν της καρδιάς τα φύλλα
μες τα μάτια σου συρρικνωμένες απουσίες
λάμψεις στις αναμνήσεις,ασάλευτο το σ'αγαπώ
φτιαγμένο από πέτρας υλικό
πάλλονται τα κύματα της ψυχής μου
η θάλασσα θαμμένη στο βυθό της
μια ηλιαχτίδα τρύπωσε στα χαλάσματα
για να σκορπίσει τα ίχνη απ'τα ναυάγια
μη λυπάσαι,στην αντίπερα την όχθη πάντα κάποιος περιμένει
ένα τριαντάφυλλο που πληγώνει την ύπουλη νύχτα
ένα γαλάζιο που μέσα μας σταλάζει
ανάσα γλυκιά της μέρας το φως ν'ανασάνει
κάποια μέρα στο ίδιο χαμόγελο θα συναντηθούμε
τον ανεκπλήρωτο τον πόθο να προδώσουμε
στο φεγγαρόφωτο ,σταγόνες ευτυχίας να πιούμε
τα ακριβά μας λόγια ,που ο πόνος τα κέντησε να δροσιστούνε..!!!
'Ερημη νύχτα κι ο άνεμος πληγές θωπεύει
σύννεφα στο στερέωμα,τα χέρια κρύα
πάγωσαν τα φεγγάρια,μελάνιασε ο ουρανός
εκεί που πας σε σημαδεύει ο καιρός
στην Εγνατία γυρεύεις τη ζωή να θυμηθείς
μα η μοίρα αλήτεψε και σ'έστησε στον τοίχο
αντίλαλος στη σιωπή,πεθαίνεις κάθε βράδυ
της νιότης σέρνεις τ'αμίλητο κουφάρι
φυσάει Βαρδάρης και πώς να ζεσταθείς
οι φλέβες μουδιασμένες,ξεψύχησε το αίμα
ήρθε κι απόψε του πόνου το βαγόνι
μαύρος καπνός ,σκιά ατέλειωτη και το μυαλό θολώνει
στόλισες τη μοναξιά με θλίψη και φοβέρα
τον πόνο πότισες με αυταπάτες
στου ανέμου τα ταξίδια,ήλιου δραπέτες ξεψυχούν
το χθες ,το σήμερα στην ψυχή σου αιμορραγούν
στις φλέβες σου κυλάει γκρίζος ποταμός
κι ανασταίνει το κορμί σου,της λύτρωσής σου ειν'ο Θεός
Παράδεισος κι η πόρτα κλειδωμένη,δεύτερη ευκαιρία
σου δίνει απόψε το κλειδί η ζωή,τελευταία ευκαιρία!!!
