ΔΡΌΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΆΝΗΣ

https://tovivlio.net/%CE%B4
%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82/

Σκληρά αγκάθια καρφώθηκαν στις πατούσες της ψυχής, σε μικρά κομματάκια διαλύθηκαν.

Οι ραγισμένες μέρες μ' αποκαρδιώνουν, δεν τολμώ να τα ξανακολλήσω. 

Έτσι κι αλλιώς κι οι αναμνήσεις σκόρπισαν, η ζωή σέρνεται ξοφλημένη. Ο καιρός πληγώθηκε, σ' άδεια θάλασσα περπατάει και λυγάει. Το κύμα ξεβράστηκε στα βράχια, θάνατο μυρίζει και όχι αγάπη. Το ταξίδι μακρινό, ο γυρισμός δύσκολος, οι αλυσίδες σκουριασμένες.

Ραγισμένο και το πρόσωπο τ' ουρανού. Τόσες ψυχές σκάλωσαν σ' αγκαθωτά συρματοπλέγματα. Κι ο πόνος τρέχει σαν της βροχής τα δάκρυα. Οι αστραπές βουτηγμένες στης ψυχής το αίμα, καίνε της άνοιξης τ' απομεινάρια. Δεν ξεπαγώνει έτσι ο χειμώνας, δεν ανασταίνεται η άνοιξη. Τα μάτια της κατακόκκινα. Ακόμη και τα γιασεμάκια μου έμειναν άλαλα, λύγισαν. Πώς ν' αναπνεύσουν σ' ένα κόσμο δίχως ψυχή; Οι χαραυγές ξεχάστηκαν, ματώνουν τ' ασημένια φεγγάρια. Ο αγώνας αδύναμος, χάθηκε στα μισοσβησμένα φώτα. Και το χαμόγελο της πεταλούδας, ξεθώριασε στους σκονισμένους δρόμους της πλάνης. Τα λουλούδια σκόρπισαν τ' άρωμά τους. Τι κι αν άνθισαν οι τριανταφυλλιές, καρφώθηκαν τ' αγκάθια τους στην αλήθεια. Το ταξίδι πυρπολημένο στο δρόμο τον αδιάβατο. Το μυαλό μπερδεμένο, τα χέρια τρεμάμενα κουπιά κι η υπόσχεση αργεί πολύ να 'ρθει. Γδαρμένες μαργαρίτες απλώνονται ολόγυρά μου. Με πληγώνει η απουσία και το κεντρί της μέλισσας μουδιάζει τα δάχτυλά μου.

Θα γυρίσουν... Δεν θα γυρίσουν...

Θα παγιδέψω το άρωμα απ' τα γιασεμάκια μου για να μυρώσουν την ελπίδα μου.

Θα θυσιάσω ακόμα και τα τελευταία πέταλα της μαργαρίτας μου, γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ....!!!

_

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΑΦΗΝΟΜΑΙ

Είσαι όσα θέλω να πω ,όταν ο ήλιος δύει
στη σκοτεινιασμένη  την ψυχή δροσοσταλίδα
στον ανεξιχνίαστο λαβύρινθο της σκέψης ηλιαχτίδα.
Είσαι μια κραυγή στου φόβου τα σωθικά
που τρομάζει του πολέμου τα τύμπανα
ένα φιλί στα σύννεφα της λύπης
ένα χάδι στα χέρια και πάντα μου λείπεις.
Επαναστατείς στα σκοτάδια μου
σαν ποτάμι κυλάς στα κύτταρά μου
άνεμος στη φουρτουνιασμένη θάλασσά μου
κάδρο πολύχρωμο στο μέρος της καρδιάς μου.
Τις νύχτες ζωγραφίζω του φεγγαριού τα δάκρυα
απ'την άβυσσο της ψυχής μου δραπετεύω
το θαύμα σου πιστεύω,στα λόγια σου υποκλίνομαι
στο καταφύγιό σου κρύβομαι.
Είσαι στα μάτια μου η αγάπη,η συντροφιά στα παραμύθια μου
μοναδική αλήθεια μου.
Στην ψυχή μου σε κρατώ φυλακισμένη
κι όταν σ'απελευθερώνω,δροσίζεις τα φυλλοκάρδια μου
κι ας είμαι απ'όλους και απ'όλα προδομένη.
Χέρι χέρι περπατάμε,σου κλέβω λέξεις,μου κλέβεις την ψυχή
το παιχνίδι συνεχίζεται,ματώνουν τα δάχτυλά μου
μα πάντα γινόμαστε,ένα σώμα,μια φωνή.
Δεν χορταίνεις τα λόγια,μου ζητάς πράξεις να τα κάνω
το γαλάζιο σου στάζεις στα όνειρά μου
κι άλικο στα βάσανά μου.
Μα είμαι τυχερή που σ'έχω στη ζωή
μόνο λουλούδια στην ψυχή σου ανθίζουν
το χάδι σου είναι πάντα τρυφερό
σ'αγαπώ και μ'αγαπάς από παιδί
εγώ κι εσύ,πάντα στην ίδια φυλακή.
Ποτάμια γάργαρα σε γαλήνιες εκβολές
η καλύτερή μου φίλη στις δύσκολες στιγμές
δε μου φτάνει μια ζωή,να σε δοξάζω βράδυ και πρωί.
Όμορφη που είσαι ποίηση στα όνειρά μου
κόκκινο τριαντάφυλλο στα σωθικά μου
το φόρεμά σου στη σκέψη μου ριγμένο,κατακόκκινο,έτοιμο να εκραγεί
κι εγώ,στα χέρια σου αφήνομαι,στις λέξεις παραδίνομαι
στα όρια του μυαλού σου,στη δική σου λογική
ωραία που είσαι ποίηση,αίμα καυτό που καίει το χαρτί....!!!!!


''ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ''....ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!!!

ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ

Σε περιμένω κάτω από το φως των αστεριών
στους κήπους της άνοιξης να σεργιανίσουμε
ένα σημάδι την προσμονή μου λιώνει
ένα δάκρυ μακρινό με ζώνει

πάνω στα πέταλα της μυγδαλιάς
χάραζα το χειμώνα την καρδιά σου
πέρασε κι άφησε μόνο γρατσουνιές
πόνο κι αμέτρητες πληγές

άσε με τώρα να σ'αγκαλιάσω στον πιο ωραίο το χορό
σε μονοπάτια απροσπέλαστα να στρώσουμε της άνοιξης ανθούς
την πιο γλυκιά μελωδία η σκιά μου θα σου τραγουδήσει
στους χτύπους της καρδιάς σου να κολυμπήσει

σε θάλασσα γαλήνια καράβια αγάπης ν'αρμενίσουν
θα κάψει η ανάσα αλύπητα τις σιωπές
γλάροι ανέμελοι να βρουν παρηγοριά
τ'άστρο στον ορίζοντα να μη δακρύζει πια......

ΒΙΑΣΤΕΙΤΕ ....ΣΕ ΛΙΓΟ ΝΥΧΤΩΝΕΙ

Παράξενη ετούτη η μέρα, άλικο η σκέψη σταλάζει
στα βάθη της ψυχής με δάκρυα ζωγραφισμένες ,μορφές χαράζει
το βλέμμα μου κρυώνει,όταν την εικόνα σου αντικρίζω στις κιτρινισμένες τις σελίδες
ανατριχιάζω όταν βλέπω τη σκιά σου στα ξεψυχισμένα τ'άστρα
Τα όνειρα σκόρπισαν στην πτώση σου
αναστενάζουν τα τριαντάφυλλα στη γλύκα του τελευταίου σου φιλιού
ξύνουν παλιές πληγές και τη θυσία σου υμνολογούν
τα φθαρμένα σημάδια της νιότης σου ξεπηδούν
καρφώνονται με δύναμη στα βλέφαρά μου
έρχεται η μέρα την τελευταία αγκαλιά να αναστήσει
και πάλι να τη λησμονήσει
Δίχως λάδι καίει το καντήλι στο μνήμα των ψυχών
που τριγυρνούν στους δρόμους της ικεσίας
αιμορραγεί η ανάμνηση εκείνης της δυστυχίας 
κι ο ουρανός κλέβει το χρώμα απ'το τελευταίο σου φιλί 
στοιχειώνει τ'όνειρο φλογισμένο
της ψυχής σου το λουλούδι τ'άρωμά του σκορπάει 
στα σοκάκια της λύτρωσης πάντα ανθισμένο
Στα βλέφαρά μου τρεμοπαίζουν οι εικόνες
τα χείλη σου σιωπές γλυκοφιλούν
πίσω απ'τις πόρτες τις μανταλωμένες 
μαύροι ξεχύνονται καπνοί της μαυροφορεμένης νιότης σου
ενώ εσύ ακόμα χορεύεις τον χορό 
τελευταία πεθυμιά πριν βουτήξεις στο κενό
Καμπάνες χτυπούν, ακούω τον πένθιμο ήχο τους
έφτασε το δείλι και στην ψυχή μου 
τροπάρια υμνούν την θυσία του τελευταίου σου φιλιού 
άνεμος μακρινός τροπαιοφόρος ακούγεται στο παράθυρό μου 
αφουγκράζομαι τις τελευταίες σου λέξεις 
αυτές που δεν πρόλαβες να πεις κι αυτό με πληγώνει 
ευτυχισμένοι ειν'οι λέφτεροι βιαστείτε,ξυπνήστε σε λίγο νυχτώνει.....



ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ 

Όταν ξέσπασε φωτιά στο εργοστάσιο της Triangle waist στη Νέα Υόρκη οι εργάτριες ήταν κλειδωμένες,Μη έχοντας άλλη διαφυγή άρχισαν να πηδούν στο κενό.Μετά το σβήσιμο της πυρκαγιάς 146 εργάτριες ήταν νεκρές.Οι πρώτοι που έπεσαν στο κενό ήταν μια νεαρή εργάτρια και ένας άντρας και αφού έδωσαν το τελευταίο φιλί έκαναν μαζί το άλμα στο κενό.Τα θύματα ήταν ηλικίας 14-25 ετών.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ!!!!!!!!!!!!

ΟΤΑΝ ΘΑ ΦΥΓΩ

Όταν θα φύγω απ'τη ζωή σου σαν πουλί κυνηγημένο
μην προσπαθήσεις το γιατί να μάθεις
ήσουνα κάποτε κι εσύ φεγγάρι μες τα λάθη μου
μα τώρα είσαι αλλού,νιώσε το χρόνο σύντροφό σου και θα ξεχάσεις

κι αν δίπλα μου μια μέρα περάσεις μη νιώσεις πόνο
τα όσα ζήσαμε μαζί γλυκιά ας γίνουν συντροφιά μας
αν δεν μας χώριζε η ζωή σε δυο κομμάτια
εσένα θα'χα φυλαχτό μου στης ζωής τα μονοπάτια μόνο !!!