ΟΜΟΒΡΟΝΤΊΑ ΕΥΧΏΝ

Δες, ναυάγησαν τα χάδια στης φάτνης την προσμονή
τα χέρια πάγωσαν,στης νύχτας την τιμωρία
χάθηκαν τ'αστέρια,στων άστεγων τη φοβισμένη τη ζωή
η λύπη αδίστακτη στεγάστηκε στην ψυχή.

Δες,οι προσευχές έσβησαν στα χνάρια της αξιοπρέπειας
πάγωσαν τα κυκλάμινα στα μονοπάτια της αλληλεγγύης
άφησαν πίσω τους,τσακισμένες στέγες ψυχών
στον κήπο της αυθεραισίας, στεγάζονται οι νύχτες των φτωχών.

Σήκω,γαυγίζουν οι σκέψεις στις πτυχές του μυαλού
αλυχτάν' οι λογισμοί στης μοναξιάς τα γρανάζια
έλα,σφίξε μου τα χέρι,ομοβροντία ευχών
πίκρα στάζουν,τα ξύλινα χέρια των γιορτών.

Προχώρα,μας σημαδεύει η σκέψη του Θεού
κράτα την πάντα συντροφιά,πίσω απ'τ' αδιάφορα τα βλέμματα
άχρωμες είν' οι μέρες,προδομένη η καρδιά
στα κρύα της ζωής τ'αγκαλιάσματα, απόψε σε θυμήθηκα,γέμισε το ποτήρι μου,του χρόνου λησμονιά!!!

ΧΡΌΝΙΑ ΠΟΛΛΆ...ΥΓΕΊΑ , ΑΓΆΠΗ, ΕΥΤΥΧΊΑ...!!!!

ΨΙΧΟΥΛΑ ΑΓΑΠΗΣ

Άδειος των τρένων ο σταθμός, στο κρύο και το χιόνι
η λύπη σέρνεται στις σκουριασμένες ράγες
μοιράζει η λησμονιά κομμάτια στους διαβάτες
η αγάπη αντηχεί,στο πεδίο της μάχης

συνθέτει ο χειμώνας σιωπές,στο νοτισμένο τζάμι
στ' ονείρου την κόψη, γράφεται ο επίλογος της ευτυχίας
παλιές αναμνήσεις σκορπίστηκαν,στην ερημιά του σπιτιού
τ' απομεινάρια καίγονται,στο φως του αυγερινού

μες το σπασμένο τον καθρέφτη,βολεύτηκε ο χρόνος
στις γειτονιές του φεγγαριού
φώλιασαν κυνηγημένα τα πουλιά
κρύφτηκαν τ' άστρα, στης νύχτας την καταχνιά

ένας λυγμός έσπασε στο σκοτάδι
στης καρδιάς τη σιωπή,αποκοιμήθηκε ο καημός
οι ξεφτισμένες οι αγάπες,έγειραν στου σύννεφου την αγκαλιά
στης ψυχής τα μονοπάτια,βρήκαν τ΄αστέρια γιατρειά

αχνές χιονονιφάδες,στήνουν αέναο χορό
στης προσμονής τις νύχτες
κι εγώ στην ψυχή σου ακροβατώ,ποτέ δεν ξημερώνει
στου ξυραφιού την κόψη η μοναξιά και με πληγώνει

λυπημένα των τρένων τα σφυρίγματα
στις φλέβες της αγάπης,άλικα σταλάγματα
στα θαύματα του κόσμου,κάθε μέρα μια πληγή
στης ικεσίας το τραπέζι,ψίχουλα αγάπης κυνηγάει,ένα παιδί...!!!

ΑΤΟΠΗΜΑΤΑ ΚΑΙΡΟΥ

Τα σύννεφα απειλητικά,σκοτεινιασμένα
σβήνει ο ήλιος στη γαλάζια θάλασσα
οι γλάροι διασχίζουν τις ετοιμοθάνατες σκιές
στον παφλασμό των κυμάτων,τα μάτια γεμίζουν 
καλοκαιρινές ενοχές

τα χελιδόνια δρόμους χαράζουν στον ορίζοντα
οι πρώτες σταγόνες της βροχής έστησαν χορό
στου φθινοπώρου την αυλή
καράβι ακυβέρνητο,οι σκέψεις στην ψυχή

κάτω απ'την άχνα των χειλιών
ασήκωτο το χάδι του ανέμου
ηλιαχτίδες χλωμές παίζουν κρυφτό
στων ματιών το φθινοπωρινό ουρανό

στο χώμα το βρεγμένο ξεψυχάει
μια αγάπη καλοκαιρινή
στην άμμο χνάρια περιστεριού
στα σκαλοπάτια της καρδιάς,ατοπήματα καιρού

κι οι στεναγμοί στης θάλασσας το κύμα
κίτρινα φύλλα προδομένα,αδύναμα
στροβιλίζονται στου καιρού τη δίνη
κρύφτηκε η αγάπη μάτια μου,έμεινε ο κόσμος ορφανός
στου φεγγαριού τη λήθη...!!!!!!!!

ΒΗΜΑΤΑ ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ

Εγώ ξέρω να πληρώνω τα δικά μου λάθη
και ποτέ δεν πίστεψα σε σένα
βάλε φωτιά,κάψε τ'άδικα τα λόγια
ρίξε στο περιθώριο,έρωτες και πάθη

έχω μια καρδιά,που τους καημούς αντέχει
και δε γεμίζει στάχτη,ούτε καπνούς
για όσα μόνο έφταιξες θυμήσου
στην αυλή μου μην κοιτάς,αν τώρα βρέχει

όλα μου τα λάθη και τα πάθη,αίμα ανοιχτής πληγής
οι αναμνήσεις θρύψαλα,σκιές αραχνιασμένες
η γύμνια της ψυχής,ντυμένη μ'ένα πέπλο σιωπής
μοιραίο βέλος στην καρδιά,τα βήματα προσεκτικά,στο δρόμο της ζωής...!!!

ΤΗΣ ΑΓΆΠΗΣ ΤΟ ΦΙΛΊ

Τώρα που είμαστε μαζί
το νιώθω,θα μου πεις να μη φοβάμαι
μα εγώ θέλω να κοιμηθώ και να ξυπνήσω το πρωί
και αγκαλιά τον ήλιο να κοιτάμε.

Πέλαγο γαλήνιο να 'βρω για ν'αρμενίσω
άδολη βάρκα ,την ψυχή μου να χωράει,όλα πίσω να τ'αφήσω
κι ότι μου καίει το κορμί και την καρδιά
να του'δινα μια μαχαιριά.

Μα ότι ονειρεύομαι εγώ το χάνω
το τρένο της επιστροφής ,ποτέ δεν φτάνω
λευκό τριαντάφυλλο στο φώς,της αγάπης το φιλί
στη χαλασιά του αποχωρισμού,ονείρου συλλέκτης για ζωή...!!!

ΑΓΟΥΡΑ ΧΕΡΙΑ

Άγουρα χέρια φλόγες ντυμένα
καίνε τη ζωή,πνίγουν τα καλοκαίρια
ψυχές σε παράταξη,βροχή από στάχτη
φτερά τσακισμένα ,της ζωής η λάμψη

ουρανοί σε φωνάζουν,πάνω πετάς απ'τα ερείπια
κρεμάς στο λαιμό σου μια αχτίδα ουρανό
σωπαίνεις και φεύγεις,πάγωσαν οι λέξεις
της ντροπής τ'αποκαίδια πώς να τα αντέξεις

τα λάθη βουλιάξανε σε θάλασσα ναυαγισμένη
τ'ανέμου η προσευχή,έδιωξε το καταραμένο σύννεφο
στο χάρτη της λύπης,άνοιξε ο ουρανός την πόρτα
έσυρε την πραμάτεια,που είχε γεύση από ζωή
μάτια φοβισμένα,άδολα χέρια ,σε μια τελευταία διαδρομή

μελωδία της ψυχής στο γκρίζο τοπίο της ζωής
στην νύχτα της μοναξιάς,μαύρο άτι καλπάζει
οι νότες εκρήγνυνται της σιωπής
μια θάλασσα αγριεμένη,φουσκώνει τα σημάδια της ανοχής.....

ΑΛΙΣΑΧΝΗ

Η χαρά της θάλασσας πνίγηκε στα ξέμπαρκα σύννεφα
τα μάτια θλιμμένα ακροβατούν στο δειλινό
των γλάρων τα χαμόγελα πάγωσαν στον ουρανό
κι η ευτυχία επέστρεψε στης λήθης τον αφρό

η αγκαλιά ανοιχτή στο κλειδωμένο σούρουπο
οι λέξεις κρύφτηκαν με το ηλιοβασίλεμα
βυθίστηκε το γέλιο στα κρυμμένα τα κοράλλια
κι εγώ μαργαριτάρια στο βυθό τους γύρευα

έπεσε η νύχτα,βάφτηκε μ'άλικο η μοναξιά
οι τελευταίες ηλιαχτίδες ξέσκισαν τα σωθικά
αλισάχνη αρμενίζει στα ξέπλεκα μαλλιά
κι η αγάπη ζει φυλακισμένη στης θάλασσας την ερημιά

άσε με σε μια γωνιά της καρδιάς σου ν'ανασάνω
μ'άνεμο πελαγίσιο ν'αναστηθούν τα σκοτωμένα όνειρά μου
θαλασσινό μελτέμι εσένα ζωγραφίζει
της νύχτας οι φωνές εκεί τα οδηγούν τα βήματά μου!!!!!

ΜΠΕΡΔΕΜΈΝΗ ΑΝΈΜΗ

Ποτάμι που κυλάει η αισιοδοξία
βουτηγμένη στο μουρμουρητό του
η αλισάχνη σκορπίζεται στα σκοτεινιασμένα τα βράχια
στην πόρτα των στεναγμών η σιωπή χίλια κομμάτια

οι μνήμες ξεφορτωμένες στις όχθες του
το φορτίο βαρύ,πλημμυρίζει τ'αφρισμένα πελάγη
ορμητικά κυλάει η ζωή,στις ξέρες σκοντάφτει τραυματισμένη
να φτάσεις μακρυά μου γνέφει,μην προσμένεις

στα μάτια του φεγγαριού επιστρέφουν τα σύννεφα
δακρύζουν οι μνήμες,ξεπλένουν την ομορφιά
τα σκοτάδια βάφονται μελαγχολία
ακούγονται φωνές,κάν'υπομονή ,μιλάει η αισιοδοξία

μαύρες πληγές λιάζονται στα άσπρα τα σχοινιά της
στεγνώνουν στα χέρια της χαράς
στη μπερδεμένη ανέμη ξετυλίγεται η ελπίδα για ζωή
αγκομαχά η χαρά να φτάσει στην κορφή

Κι εγώ χαμένη στους δρόμους να διορθώσω τ'αδιόρθωτα
βουλιάζω στις κοίτες ποταμών απελπισίας
σκασμένη η ψυχή μου απ'το κύμα,την αλμύρα
η ανάσα φυλακισμένη στη θεοσκότεινη τη μοίρα

οι εικόνες απ'το παρελθόν κρυμμένες πίσω απ'το τζάμι το θολό
η προσμονή πεθαμένη,στα ερείπια θαμμένη
αναδύεται ο παραλογισμός στα βουρκωμένα τα νερά,πώς να σωθώ
απόψε Θε μου να σε φτάσω Θέλω, πώς πονώ!!!!!

ΦΎΓΕ ΛΟΙΠΌΝ

Αν φύγεις νόμιζες θα πάψω ν'ανασαίνω
και τ'αστέρια θα χαθούν για πάντα απ'τη ζωή μου
η φλόγα να κυλάει θα πάψει μες τις φλέβες μου
μα εγώ του στεναγμού τα φύλλα ν' αλλάξω επιμένω

νόμιζες πως θα'ναι πάντα ο ουρανός μου σκοτεινός
και βροχή το δάκρυ θα κυλάει στο πρόσωπό μου
κι έλεγες νόημα δεν έχει πια να ζω
μα ο δρόμος σου ήταν και θα είναι μοναχικός

κι εγώ στης ψυχής μου τη γιορτή υπογράφω
στ'ακοίμητα πελάγη ψάχνω να'βρω το μυστικό
τα μάτια κλείνω και ψηλά πετώ
λύπη και πόνο διαγράφω

φύγε λοιπόν και μη γυρνάς στα περασμένα
ψάξε αλλού να'βρεις φωλιά να ζεσταθείς
εγώ έχω χαθεί απ'τις σελίδες της ζωής σου
μην ψάχνεις πια τα όνειρά σου τα χαμένα...!!!

ΑΝΘΟΣ ΑΓΑΠΗΣ

Οι φωνές που αντηχούσαν στα χαλάσματα
ξύπνησαν μέσα μου εκείνου του καλοκαιριού την ευτυχία
τις μνήμες μου ζωντάνεψαν και μ'έφεραν κοντά
στα τρελά και τα παράλογα εκεί στην παραλία

γίναν τα όνειρα γιαπιά,μαχαίρια κοφτερά
στην καρδιά για μια αγάπη
που φούντωσε κι έσβησε ανεκπλήρωτη
σαν σκουπίδι πεταμένη σε μιαν άκρη

θέλω απ'αυτή την εικόνα να ξεφύγω
μα στο μυαλό μου καθρεφτίζεται και δεν μ'αφήνει να διαβώ
να δραπετεύσω,σ'άλλο να πετάξω ουρανό
τα συντρίμμια  να ξεχάσω και σ'άλλο κόσμο να βρεθώ

με παγιδεύουν οι φωνές και με τρομάζουν
μου λένε για δύο αγάπη φτηνή
που ποτέ γλυκιά δεν θα γίνει γιατί
σ'εμπόδια σκοντάφτει,να τα συντρίψει δεν μπορεί

κατάματα κοιτάνε το μαράζι της ψυχής
μα εμένα στα διάφανα της μνήμης τα νερά
άνεμος νοσταλγικός,μυρωμένος με γαλάζια γιασεμιά με παρασέρνει
ανθός αγάπης,στολισμένος μ'άστρα και φιλιά...!!!

ΛΗΣΜΟΝΗΜΕΝΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ

Και καθώς τρεμόπαιζε το φως του φεγγαριού
έστελνε τις ακτίνες του δειλά-δειλά
στη θάλασσα την πλανεύτρα
τους περαστικούς σαγήνευε εκείνου του καλοκαιριού

Εμείς πλάθαμε όνειρα,στην άμμο χτίζαμε παλάτια
με την ανασφάλειά μας φτιάχναμε λέξεις απραγματοποίητες
το μεγαλείο κι η μαγεία της παραλίας
σταματούσε κάπου απόμερα απ΄τα δικά μας μάτια

Ένας φόβος κι ένα χάδι,δόλια παγίδα που μας έστησε η ζωή
ακολουθεί το κάθε βήμα μας και κάνει τ'όνειρο
να σβήνει στον αφρό της θάλασσας και βράδυ και πρωί
κι ας προσπαθούμε νόημα να δώσουμε στην κάθε μας στιγμή

τώρα θαμπό καλοκαίρι αργοπερνάει
στου φεγγαριού το στεναγμό ζωγραφίζουμε ακρογιαλιές
λησμονημένο τριαντάφυλλο στης ζωής μας το πάτωμα σκορπάει
ας είναι,ο μπάτης αραχνιασμένα όνειρα γλυκοφιλάει....!!! 

ΟΝΕΙΡΑ ΣΤΑΧΤΗ

Το ψέμα των ματιών σου,το πλήρωσα με αίμα
όλα κοντά σου ήταν κι είναι ξένα
τέρμα πια,άλλο δεν μελαγχολώ
θα διαγράψω της ζωής μου τα γραμμένα

ταξίδι φεύγω,δεν ισχύουν πια για μένα νόμοι
που να κοιτάξω,μαζί μου τι να πάρω απ'τα συντρίμμια
 κάθε σου λέξη με σκοτώνει απ'το χθες
θύελλα πίσω μου ξεσπά,μα δεν αλλάζω γνώμη

θα κλέψω τον Αυγερινό
στη στράτα μου να φέγγει
ταξίδι να με πάει στη λησμονιά
βότσαλο της θάλασσας λευκό

τόση κάλπικη ευτυχία,μπορεί να μην υπάρχει εκεί
το βλέμμα θα'ναι φωτεινό
θα φέγγουν τ'άστρα τη νυχτιά
βασιλικός και γιασεμί,βάλσαμο σ'ανοιχτή πληγή

στην πλάνη του μυαλού μου λυτρωμός
έπαψα πια να δέχομαι όνειρα στάχτη
αρρωστημένη φαντασία μου,σου λέω τέρμα
φεύγω κι ας γίνει στην καρδιά μου χαλασμός...!!!

ΔΙΧΩΣ ΟΙΚΤΟ ΦΥΣΑΕΙ

Δεν σου μιλώ,μα να με σκέφτεσαι τις νύχτες
το κορμί μου πλαγιάζει παρέα με τη μοναξιά
τάξε στην ψυχή σου ,να ονειρευτείς το βλέμμα μου
να δεις πόση ερημιά αναβλύζει
ότι απέμεινε από μένα είν' ο λυγμός
κομμάτια αστέρια,στάχτη και καπνός

νιώσε την τραυματισμένη ανάσα μου
την αλμύρα στο δάκρυ μου
με σμαραγδένια φιλιά κόψε τον άγριο καιρό
να μοσχοβολήσει γιασεμί η δική μας επικοινωνία
να σπάσει η μοναξιά,να ξαστερώσει ο ουρανός
με του Αυγερινού το φως

δεν σου μιλώ,σου μιλάει η ψυχή μου
τη λάμψη της ζωής σου προσκυνώ
μ'αστραφτερό λεπίδι τις κραυγές της νύχτας κόψε
τώρα που τούμπα γύρισε η ζωή
άνοιξε της σιωπής μου το κουτί
στόλισέ το με το λευκό σου γιασεμί

μη με ξεχάσεις ,να με σκέφτεσαι τις νύχτες
σκότωσε τον αγριεμένο το βοριά,που μου τσακίζει τα φτερά
έχεις τη δύναμη,τ'άστρο της μοίρας να φωτίσεις
στο δρόμο του πεπρωμένου μου 
δίχως οίκτο φυσάει κι εσύ μη με σκοτώσεις
θέλω να με νιώσεις,ποτέ μη με προδώσεις....

ΤΑ ΑΚΡΙΒΑ ΜΑΣ ΛΟΓΙΑ

Στις σταγόνες της βροχής πλανιέται μια καρδιά
χτυπάει το νοτισμένο τζάμι
μια αγκαλιά απόμεινε μονάχη να φέγγει στα τρένα τα σβησμένα
ένας φάρος αναβοσβήνει,ν'απαλύνει πασχίζει της ψυχής τα κρατημένα

βροντές πληγώνουν της καρδιάς τα φύλλα
μες τα μάτια σου συρρικνωμένες απουσίες
λάμψεις στις αναμνήσεις,ασάλευτο το σ'αγαπώ
φτιαγμένο από πέτρας υλικό

πάλλονται τα κύματα της ψυχής μου
η θάλασσα θαμμένη στο βυθό της
μια ηλιαχτίδα τρύπωσε στα χαλάσματα
για να σκορπίσει τα ίχνη απ'τα ναυάγια

μη λυπάσαι,στην αντίπερα την όχθη πάντα κάποιος περιμένει
ένα τριαντάφυλλο που πληγώνει την ύπουλη νύχτα
ένα γαλάζιο που μέσα μας σταλάζει
ανάσα γλυκιά της μέρας το φως ν'ανασάνει

κάποια μέρα στο ίδιο χαμόγελο θα συναντηθούμε
τον ανεκπλήρωτο τον πόθο να προδώσουμε
στο φεγγαρόφωτο ,σταγόνες ευτυχίας να πιούμε
τα ακριβά μας λόγια ,που ο πόνος τα κέντησε να δροσιστούνε..!!!

ΤΟΥ ΠΌΝΟΥ ΤΟ ΒΑΓΌΝΙ

'Ερημη νύχτα κι ο άνεμος πληγές θωπεύει
σύννεφα στο στερέωμα,τα χέρια κρύα
πάγωσαν τα φεγγάρια,μελάνιασε ο ουρανός
εκεί που πας σε σημαδεύει ο καιρός


στην Εγνατία γυρεύεις τη ζωή να θυμηθείς
μα η μοίρα αλήτεψε και σ'έστησε στον τοίχο
αντίλαλος στη σιωπή,πεθαίνεις κάθε βράδυ
της νιότης σέρνεις τ'αμίλητο κουφάρι


φυσάει Βαρδάρης και πώς να ζεσταθείς
οι φλέβες μουδιασμένες,ξεψύχησε το αίμα
ήρθε κι απόψε του πόνου το βαγόνι
μαύρος καπνός ,σκιά ατέλειωτη και το μυαλό θολώνει


στόλισες τη μοναξιά με θλίψη και φοβέρα
τον πόνο πότισες με αυταπάτες
στου ανέμου τα ταξίδια,ήλιου δραπέτες ξεψυχούν
το χθες ,το σήμερα στην ψυχή σου αιμορραγούν


στις φλέβες σου κυλάει γκρίζος ποταμός
κι ανασταίνει το κορμί σου,της λύτρωσής σου ειν'ο Θεός
Παράδεισος κι η πόρτα κλειδωμένη,δεύτερη ευκαιρία
σου δίνει απόψε το κλειδί η ζωή,τελευταία ευκαιρία!!!

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Χαράζω τις ικεσίες μου στα ροδοπέταλά σου
ντύνω τη μοναξιά μου με του Θεού τα χέρια
τη λύτρωσή μου βρίσκω στη θύμισή σου
το στεναγμό μου μυρώνεις,μ'ανασταίνει η αναπνοή σου

φουστάνι πολύχρωμο θα πλέξω
του έρωτα στεφάνι θα πληρώσω
λύτρωση ψυχής η δύναμή σου
να βρω το μυστικό θε να ρωτήσω

χρυσά στολίδια στα χέρια μου κρατώ
τα κύτταρά μου ομορφοστολισμένα
ήρθες και σέρνεις ξέφρενο χορό
χρώματα κι αρώματα ξοδεύεις στο σωρό

με το νανούρισμα των ήχων σου ημερεύω
σε σένα ελπίζει η ψυχή μου
του φεγγαριού η ερημιά με λουλουδιών το νέκταρ να μεθύσει
πρίμος αγέρας να φυσήξει

κόκκινα γαρύφαλλα στο ξύπνημα της μέρας
το φως του ήλιου κατάματα αντικρίζουν
Πρωτομαγιά σε μια φτωχή καρδιά
κι αν αίμα τρέχει,λουλούδια έχω αγκαλιά

μ'ένα ρόδο στο χέρι αναδύεται η άχρωμη πόλη
πουλιών κελάηδημα ακούγεται παντού
χείλη ωχρά τρεμοσβήνουν μες της αυγής τ'αγέρι
μέσα μου θάνατος και ζωή παλεύει....!!!!

ΚΑΛΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΆ!!!!!

ΜΙΑ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

                    ΦΑΝΤΑΣΙΑ

Σκάλισα τ'όνομά μου σε μια φλούδα
κι ήρθα να κάτσω πάλι στην αυλή
ακόμα να φανεί μια πεταλούδα
να κάμει τσίου τσίου ένα πουλί

η άνοιξη φέτο θα γυρίσει πρώιμα
της είχα πει πως θα την καρτερώ
στο ξάγναντο θα βγω να στείλω νόημα
μ'ένα κλαδί κομμένο τρυφερό

τριγύρω θα βουίζουν τα μελίσσια
και τα κατσίκια πέρα θα πηδούν
η στράτα θα τραβάει στο δάσος ίσια
κι οι διαβάτες θα σιγοτραγουδούν

ίσως να βρω και σένα,γλυκομάτα
εκεί που θα γυρνώ στην εξοχή
αχ,άλλο δεν αξίζει από τα νιάτα
κι απ'την ερωτεμένη μας ψυχή......

Γιώργος Κοτζιούλας (ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΕΦΗΜΕΡΑ)


               ΜΙΑ ΗΛΙΑΧΤΙΔΑ

Μια ηλιαχτίδα με ξεγέλασε
τρύπωσε μες τις φλέβες μου
γυάλισε ο καθρέφτης μου ο σκοτεινός
στολίστηκε με του Απρίλη το φως

κι άρχισε ο ήλιος ν'αχνοφέγγει
στου κόσμου τις ανηφοριές
τα θολωμένα μάτια μου γι'άλλη μια φορά
το φως αντίκρισαν που πρόβαλε δειλά-δειλά

μόνο εσύ μ'ένα τριαντάφυλλο με σώνεις
πληγές επουλώνεις ,τα στραβά διορθώνεις
της αγάπης φως στων ανθρώπων τα λάθη
χρώματα κι αρώματα στης ψυχής τα πάθη

φυλακισμένα χρώματα τη σκέψη συντροφεύουν
τ'αρώματά σου θα κρατήσω μυστικά
της θλίψης έσπασες τις αλυσίδες
την ψυχή πλημμύρισες ελπίδες

είσαι μια άνοιξη και μου χαμογελάς
δώρο Θεού,τις αισθήσεις μου χαϊδεύεις
να ξαναγεννηθώ μαζί σου,ανάσα στην ψυχή
ανάσταση της θλίψης μου στη νύχτα τη θανατερή....

             Ελένη Γκοτζιούλα-Φλεμετάκη

ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΟΝΟ

Μια νύχτα μόνο και ξεπλένεται η μορφή σου
στα πληγωμένα δάκρυα των ματιών  μου
ρεμβάζει η ομορφιά στις φλογισμένες φτερούγες τ'ουρανού
την ώρα που πίνω στην υγειά σου, ποτήρι μ'αστερόσκονη του δειλινού

στην αγκαλιά σου μέσα φλέγεται το κόκκινο
απόψε ήρθε η σειρά σου σα νεράιδα των ονείρων μου
να μεταμορφώσεις τις ρίζες της μοναξιάς μου
που φώλιασαν στα ξεκρέμαστα παρτέρια της καρδιάς μου

τώρα που οι καμπάνες ήχησαν κι έφτασε ο χτύπος τους στ'αστέρια
τώρα που στης Ανάστασης το φώς παγιδεύτηκε η φλόγα της ύπαρξής σου
στην ανατολή της νέας μέρας θα ξαποστάσω στ'όνειρο
στης απεραντοσύνης τις πηγές που ξεχειλίζουν γάργαρο νερό

σκόρπισε του φεγγαριού το γέλιο με το μαγικό σου το ραβδί
ξετύλιξε της μοίρας τη θωριά στον άνεμο το θαλασσινό
ποταμοί αγάπης να κυλάνε στα σκονισμένα δωμάτια της ψυχής
ανάμεσα σε μένα και σε σένα φεγγαρόσκονη να γεμίσει τις ανάσες της σιωπής...!!!

ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΘΗ ΑΠΟΨΕ

Στις γκρίζες μέρες παπαρούνες ξεπροβάλλουν
στις ρωγμές της αιώνιας μνήμης
καθώς οι μέρες ζυγώνουν,ζεστό της προδοσίας  το φιλί
μαύρα πέπλα στην ψυχή που ορθώνεται στην αμαρτία
Βουβά αναφιλητά  ανηφορίζουν το λόφο του μαρτυρίου
κι η πανσέληνος συλλογισμένη  βλέπει από κει ψηλά την προδοσία

Δεν τελειώνουν τα Πάθη απόψε
το αίμα ποτίζει της παπαρούνας το χώμα
χλωμός ξυπνάει ο ήλιος στην άσωτη την πολιτεία
στα ίδια μέρη πορευόμαστε,δεν αλλάζουμε πορεία.

Σκουριασμένες κλειδαριές ανοίγουμε
πάντα τις ίδιες σελίδες γυρίζουμε
για να μάθουμε πως ο μαθητής πρόδωσε το δάσκαλό του
κι ύστερα ,το βιβλίο κλείνουμε για να δολοφονήσουμε 
τον Κύριο όπου κι αν τον συναντήσουμε.

Δεν αντέχουμε τα θαύματα
μα όταν το μέσα μας συνθλίβεται
όταν μετανιώσουμε και τα αργύρια επιστρέψουμε
όλοι μας λιθοβολούν,με ποια θηρία να παλέψουμε.

Κάποτε στο μυστικό της αιώνιας ύπαρξης θα συναντηθούμε
απαλλαγμένοι απ'τους δικαστές
και τους αιώνιους κριτές
με τη μοναδική αλήθεια στεφανωμένη
με μοσχοβολημένες πασχαλιές
να μας θυμίζει,τις σιωπηλές της θυσίας τις στιγμές....!!!


ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ....!!!!

ΔΡΌΜΟΙ ΤΗΣ ΠΛΆΝΗΣ

https://tovivlio.net/%CE%B4
%CF%81%CF%8C%CE%BC%CE%BF%CE%B9-%CF%84%CE%B7%CF%82-%CF%80%CE%BB%CE%AC%CE%BD%CE%B7%CF%82/

Σκληρά αγκάθια καρφώθηκαν στις πατούσες της ψυχής, σε μικρά κομματάκια διαλύθηκαν.

Οι ραγισμένες μέρες μ' αποκαρδιώνουν, δεν τολμώ να τα ξανακολλήσω. 

Έτσι κι αλλιώς κι οι αναμνήσεις σκόρπισαν, η ζωή σέρνεται ξοφλημένη. Ο καιρός πληγώθηκε, σ' άδεια θάλασσα περπατάει και λυγάει. Το κύμα ξεβράστηκε στα βράχια, θάνατο μυρίζει και όχι αγάπη. Το ταξίδι μακρινό, ο γυρισμός δύσκολος, οι αλυσίδες σκουριασμένες.

Ραγισμένο και το πρόσωπο τ' ουρανού. Τόσες ψυχές σκάλωσαν σ' αγκαθωτά συρματοπλέγματα. Κι ο πόνος τρέχει σαν της βροχής τα δάκρυα. Οι αστραπές βουτηγμένες στης ψυχής το αίμα, καίνε της άνοιξης τ' απομεινάρια. Δεν ξεπαγώνει έτσι ο χειμώνας, δεν ανασταίνεται η άνοιξη. Τα μάτια της κατακόκκινα. Ακόμη και τα γιασεμάκια μου έμειναν άλαλα, λύγισαν. Πώς ν' αναπνεύσουν σ' ένα κόσμο δίχως ψυχή; Οι χαραυγές ξεχάστηκαν, ματώνουν τ' ασημένια φεγγάρια. Ο αγώνας αδύναμος, χάθηκε στα μισοσβησμένα φώτα. Και το χαμόγελο της πεταλούδας, ξεθώριασε στους σκονισμένους δρόμους της πλάνης. Τα λουλούδια σκόρπισαν τ' άρωμά τους. Τι κι αν άνθισαν οι τριανταφυλλιές, καρφώθηκαν τ' αγκάθια τους στην αλήθεια. Το ταξίδι πυρπολημένο στο δρόμο τον αδιάβατο. Το μυαλό μπερδεμένο, τα χέρια τρεμάμενα κουπιά κι η υπόσχεση αργεί πολύ να 'ρθει. Γδαρμένες μαργαρίτες απλώνονται ολόγυρά μου. Με πληγώνει η απουσία και το κεντρί της μέλισσας μουδιάζει τα δάχτυλά μου.

Θα γυρίσουν... Δεν θα γυρίσουν...

Θα παγιδέψω το άρωμα απ' τα γιασεμάκια μου για να μυρώσουν την ελπίδα μου.

Θα θυσιάσω ακόμα και τα τελευταία πέταλα της μαργαρίτας μου, γιατί η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ....!!!

_

ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΣΟΥ ΑΦΗΝΟΜΑΙ

Είσαι όσα θέλω να πω ,όταν ο ήλιος δύει
στη σκοτεινιασμένη  την ψυχή δροσοσταλίδα
στον ανεξιχνίαστο λαβύρινθο της σκέψης ηλιαχτίδα.
Είσαι μια κραυγή στου φόβου τα σωθικά
που τρομάζει του πολέμου τα τύμπανα
ένα φιλί στα σύννεφα της λύπης
ένα χάδι στα χέρια και πάντα μου λείπεις.
Επαναστατείς στα σκοτάδια μου
σαν ποτάμι κυλάς στα κύτταρά μου
άνεμος στη φουρτουνιασμένη θάλασσά μου
κάδρο πολύχρωμο στο μέρος της καρδιάς μου.
Τις νύχτες ζωγραφίζω του φεγγαριού τα δάκρυα
απ'την άβυσσο της ψυχής μου δραπετεύω
το θαύμα σου πιστεύω,στα λόγια σου υποκλίνομαι
στο καταφύγιό σου κρύβομαι.
Είσαι στα μάτια μου η αγάπη,η συντροφιά στα παραμύθια μου
μοναδική αλήθεια μου.
Στην ψυχή μου σε κρατώ φυλακισμένη
κι όταν σ'απελευθερώνω,δροσίζεις τα φυλλοκάρδια μου
κι ας είμαι απ'όλους και απ'όλα προδομένη.
Χέρι χέρι περπατάμε,σου κλέβω λέξεις,μου κλέβεις την ψυχή
το παιχνίδι συνεχίζεται,ματώνουν τα δάχτυλά μου
μα πάντα γινόμαστε,ένα σώμα,μια φωνή.
Δεν χορταίνεις τα λόγια,μου ζητάς πράξεις να τα κάνω
το γαλάζιο σου στάζεις στα όνειρά μου
κι άλικο στα βάσανά μου.
Μα είμαι τυχερή που σ'έχω στη ζωή
μόνο λουλούδια στην ψυχή σου ανθίζουν
το χάδι σου είναι πάντα τρυφερό
σ'αγαπώ και μ'αγαπάς από παιδί
εγώ κι εσύ,πάντα στην ίδια φυλακή.
Ποτάμια γάργαρα σε γαλήνιες εκβολές
η καλύτερή μου φίλη στις δύσκολες στιγμές
δε μου φτάνει μια ζωή,να σε δοξάζω βράδυ και πρωί.
Όμορφη που είσαι ποίηση στα όνειρά μου
κόκκινο τριαντάφυλλο στα σωθικά μου
το φόρεμά σου στη σκέψη μου ριγμένο,κατακόκκινο,έτοιμο να εκραγεί
κι εγώ,στα χέρια σου αφήνομαι,στις λέξεις παραδίνομαι
στα όρια του μυαλού σου,στη δική σου λογική
ωραία που είσαι ποίηση,αίμα καυτό που καίει το χαρτί....!!!!!


''ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΠΟΙΗΣΗΣ''....ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ!!!!!

ΕΝΑ ΣΗΜΑΔΙ

Σε περιμένω κάτω από το φως των αστεριών
στους κήπους της άνοιξης να σεργιανίσουμε
ένα σημάδι την προσμονή μου λιώνει
ένα δάκρυ μακρινό με ζώνει

πάνω στα πέταλα της μυγδαλιάς
χάραζα το χειμώνα την καρδιά σου
πέρασε κι άφησε μόνο γρατσουνιές
πόνο κι αμέτρητες πληγές

άσε με τώρα να σ'αγκαλιάσω στον πιο ωραίο το χορό
σε μονοπάτια απροσπέλαστα να στρώσουμε της άνοιξης ανθούς
την πιο γλυκιά μελωδία η σκιά μου θα σου τραγουδήσει
στους χτύπους της καρδιάς σου να κολυμπήσει

σε θάλασσα γαλήνια καράβια αγάπης ν'αρμενίσουν
θα κάψει η ανάσα αλύπητα τις σιωπές
γλάροι ανέμελοι να βρουν παρηγοριά
τ'άστρο στον ορίζοντα να μη δακρύζει πια......

ΒΙΑΣΤΕΙΤΕ ....ΣΕ ΛΙΓΟ ΝΥΧΤΩΝΕΙ

Παράξενη ετούτη η μέρα, άλικο η σκέψη σταλάζει
στα βάθη της ψυχής με δάκρυα ζωγραφισμένες ,μορφές χαράζει
το βλέμμα μου κρυώνει,όταν την εικόνα σου αντικρίζω στις κιτρινισμένες τις σελίδες
ανατριχιάζω όταν βλέπω τη σκιά σου στα ξεψυχισμένα τ'άστρα
Τα όνειρα σκόρπισαν στην πτώση σου
αναστενάζουν τα τριαντάφυλλα στη γλύκα του τελευταίου σου φιλιού
ξύνουν παλιές πληγές και τη θυσία σου υμνολογούν
τα φθαρμένα σημάδια της νιότης σου ξεπηδούν
καρφώνονται με δύναμη στα βλέφαρά μου
έρχεται η μέρα την τελευταία αγκαλιά να αναστήσει
και πάλι να τη λησμονήσει
Δίχως λάδι καίει το καντήλι στο μνήμα των ψυχών
που τριγυρνούν στους δρόμους της ικεσίας
αιμορραγεί η ανάμνηση εκείνης της δυστυχίας 
κι ο ουρανός κλέβει το χρώμα απ'το τελευταίο σου φιλί 
στοιχειώνει τ'όνειρο φλογισμένο
της ψυχής σου το λουλούδι τ'άρωμά του σκορπάει 
στα σοκάκια της λύτρωσης πάντα ανθισμένο
Στα βλέφαρά μου τρεμοπαίζουν οι εικόνες
τα χείλη σου σιωπές γλυκοφιλούν
πίσω απ'τις πόρτες τις μανταλωμένες 
μαύροι ξεχύνονται καπνοί της μαυροφορεμένης νιότης σου
ενώ εσύ ακόμα χορεύεις τον χορό 
τελευταία πεθυμιά πριν βουτήξεις στο κενό
Καμπάνες χτυπούν, ακούω τον πένθιμο ήχο τους
έφτασε το δείλι και στην ψυχή μου 
τροπάρια υμνούν την θυσία του τελευταίου σου φιλιού 
άνεμος μακρινός τροπαιοφόρος ακούγεται στο παράθυρό μου 
αφουγκράζομαι τις τελευταίες σου λέξεις 
αυτές που δεν πρόλαβες να πεις κι αυτό με πληγώνει 
ευτυχισμένοι ειν'οι λέφτεροι βιαστείτε,ξυπνήστε σε λίγο νυχτώνει.....



ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ 

Όταν ξέσπασε φωτιά στο εργοστάσιο της Triangle waist στη Νέα Υόρκη οι εργάτριες ήταν κλειδωμένες,Μη έχοντας άλλη διαφυγή άρχισαν να πηδούν στο κενό.Μετά το σβήσιμο της πυρκαγιάς 146 εργάτριες ήταν νεκρές.Οι πρώτοι που έπεσαν στο κενό ήταν μια νεαρή εργάτρια και ένας άντρας και αφού έδωσαν το τελευταίο φιλί έκαναν μαζί το άλμα στο κενό.Τα θύματα ήταν ηλικίας 14-25 ετών.

ΑΦΙΕΡΩΜΕΝΟ ΣΤΗ ΜΝΗΜΗ ΤΟΥΣ!!!!!!!!!!!!

ΟΤΑΝ ΘΑ ΦΥΓΩ

Όταν θα φύγω απ'τη ζωή σου σαν πουλί κυνηγημένο
μην προσπαθήσεις το γιατί να μάθεις
ήσουνα κάποτε κι εσύ φεγγάρι μες τα λάθη μου
μα τώρα είσαι αλλού,νιώσε το χρόνο σύντροφό σου και θα ξεχάσεις

κι αν δίπλα μου μια μέρα περάσεις μη νιώσεις πόνο
τα όσα ζήσαμε μαζί γλυκιά ας γίνουν συντροφιά μας
αν δεν μας χώριζε η ζωή σε δυο κομμάτια
εσένα θα'χα φυλαχτό μου στης ζωής τα μονοπάτια μόνο !!!

ΜΟΝΟΣ

Μόνος στους δρόμους τριγυρνώ
τη δύναμη θέλω να βρω
να διώξω μακρυά τη μοναξιά
που φώλιασε απόψε στην καρδιά

έμεινα για λίγο σκεφτικός
κι άνοιξε ξαφνικά ο ουρανός
χίλιοι αγγέλοι κατεβήκαν
κι οι φόβοι μου διαλυθήκαν

ακόμα και τ'αστέρια ήρθαν κοντά
και βάλαν στην καρδούλα μου φτερά
για να πετάξω μακρυά
απόψε από τη μοναξιά

κι όσο έφευγα τόσο ήθελα να ξεμακραίνω
καινούριο όνειρο να υφαίνω
μες τον ιστό του να κλειστώ
να μείνω εκεί,στη μοναξιά μου αντίδοτο να βρω.....

ΕΡΩΤΑΣ ΣΚΥΦΤΟΣ

Σκαρφάλωσε η πίκρα στο μαξιλάρι μου
πώς να ξεφύγει από τον τοίχο της οδύνης
ως πότε η νύχτα θα σβήνει τα οράματα
στη σκουριασμένη την αυλή μου περιμένουν θάματα

αφέγγαρες νύχτες λιώνουν στο κρεβάτι μου
κι αν υπάρχεις η σκέψη σε ξεβράζει
σ'ακτές φουρτουνιασμένες,σ'ακρογιάλι κρυμμένο
κι εγώ ακόμα περιμένω

τούτη την αυγή θ'απομονώσω το τώρα
στο υπόσχομαι θα ταξιδέψουμε μαζί
σε κείνη την αλλοτινή την εποχή
το ξημέρωμα η σκέψη αγκαλιασμένους θα μας βρει

σπάνε τα ρόδια στην αυλή της ευτυχίας
ομόρφυνε το ρίγος σου τη χαραυγή μου
τα χείλη ψιθυρίζουν,για μένα ρωτάς
τα χάδια σου απ'τις χαραμάδες της καρδιάς σκορπάς

δεν με θυμώνει πια η προδοσία
δεν βάζω λέξεις στις σιωπές μου
δεν το φοβάμαι το φάλτσο το τραγούδι της ψυχής
ούτε το τίποτα στην κάθε μάχη της ζωής

κι αν φως δεν πέφτει στης καρδιάς το φεγγίτη
ότι πονάει δεν αξίζει,την καρδιά δεν τη στολίζει
έρωτας σκυφτός ξεψύχησε μια αφέγγαρη νύχτα
αιχμάλωτος πιάστηκε στης σελήνης τα δίχτυα!!!!!

ΤΑ ΙΧΝΗ ΣΟΥ ΚΑΘΕ ΒΡΑΔΥ ΑΚΟΛΟΥΘΩ

Άλλη μια νύχτα ξόδεψα στην ομορφιά
ν'ακούω το τραγούδι της ψυχής σου
ο άνεμος χαϊδεύει τα πολύχρωμα όνειρά σου
τους δρόμους τους απάτητους που στέκονται μπροστά σου

τα ίχνη σου κάθε βράδυ ακολουθώ με χτυποκάρδια
το όνειρο μου λέει πάντα την αλήθεια
και της αστροφεγγιάς τ'αστέρια
λικνίζονται στα δυο μου χέρια 

μέσα μου ανασταίνεσαι κάθ'αυγή
ορκίζεσαι στις δροσοσταλίδες που κυλούν
σπαράζεις και σπαράζει μαζί σου
ολόκληρη η ύπαρξή σου

ο θόρυβος πνίγει τη φωνή μου
μα εγώ μικραίνω τις στιγμές να ρθω κοντά σου
μην παραιτηθείς μου λες,του γιασεμιού το άρωμα να'χεις φυλαχτό
για να μυρώνεις της αγάπης τον καημό....
  

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Καίγομαι μες τις φωτιές με τ'όνειρό μου
κάτω απ'το κρεβάτι της λήθης χαροπαλεύει
το ακούω κάθε βράδυ να σπαράζει
γυμνό και παγωμένο την πόρτα μου χτυπάει

ένας μονόλογος για δύο
το ζεσταίνω με σταγόνες παλιάς ευτυχίας
γίνεται φως στην ψυχή μου και σωπαίνει
σε φεγγάρια ασημένια μαζί μου ταξιδεύει

ουράνιο τόξο στο σύθαμπο της σκέψης μου
γέλιο στα ξεψυχισμένα μου τα χείλη
άγιο φυλακτό θα το κρατώ μες τη ζωή
συνεπιβάτη στη νυχτερινή διαδρομή

αγκίστρι με χρυσή κλωστή θα δέσω
ήλιο απ΄τις στάχτες θα ψαρέψω
αγάπης χρώμα στις προδομένες μέρες θα σκορπίσω
και το παλιό μου όνειρο θα αναστήσω

θα σ'αγαπώ μες το Χειμώνα και στης ζωής τη μπόρα
κι αν το τρένο έφυγε μες τη βροχή
κι άφησε πίσω του λασπωμένους δρόμους και σιγή
εγώ θα σ'αγαπώ κάθε λεπτό,κάθε στιγμή.... 



          

ΚΑΝΕΝΑΣ ΕΠΙΖΩΝ

Οι ώρες τρέχουν ,στην αναμονή σου κανένας επιζών
οι σκιές χορεύουν στο μυαλό σου
το ποτήρι στο τραπέζι ξεχείλισε πόνο
οι σφαίρες βροχή πέφτουν στο παρόν

ο πόλεμος περπατάει στο κοκκαλιασμένο βλέμμα
το ξενύχτι ατέλειωτο,μαύρες ώρες μαστιγώνουν την ψυχή
τρύπια τα χέρια στην καρδιά μαχαίρια
στην άκρη της κλωστής ξετυλίγεται η φρίκη της μέρας

και το παιδί,πού είναι το παιδί
κοκκινίζει το κούτσουρο στο τζάκι απ'τη ντροπή
αντηχούν τα βήματά του,δαιμονισμένος άνεμος τα φέρνει απόψε
με μαύρα φτερά πετάει στην αφιλόξενη τη γη

δώσε της ψυχής σου το κλειδί
να ξεκλειδώσει το ναρκοπέδιο
εκεί στην απεραντοσύνη είν'η αγάπη
εκεί το ανέσπερο το φως θα βρει

σάστισαν τα αιματοβαμμένα τα λεπτά
κι εσύ στην απελπισία σου έσφιξες το χέρι της ειρήνης
μέσα στις τόσες απώλειες τέλειωσαν οι ώρες
έσπασε η ζωή, στο ξέφωτο τ'ουρανού έσβησε η φωτιά...!!!

ΜΕΘΥΣΜΕΝΗ ΠΟΛΙΤΕΙΑ

Μια μεθυσμένη πολιτεία δύναμη δεν έχει
δρόμο να χαράξει στο σκοτάδι
ανήμπορη στο πρόσταγμα της ψυχής
ξεδιάντροπη κι η ζωή
στου χρόνου την αλλαγή


ο χρόνος ξοφλημένος ο παλιός
κρύσταλλα τα δάκρυα χαρακώνουν
το πρόσωπο της αγάπης
σάστισε το γιασεμί στου δρόμου τη γωνιά
να παραδώσει αρνείται στο σώμα ευωδιά


ευχές γυαλιστερές ξεμπουκάρουν απ'την οθόνη
χρυσές μάσκες φορούν οι αγγελιαφόροι
οι προβολείς αστράφτουν και φωτίζουν τη θλίψη
κιτρινισμένοι δαίμονες αρπάζουν τη σιωπή
ξανά σωπαίνει η ζωή


κοντεύουν μεσάνυχτα ,το σώμα τρυπώνει στη μοναξιά
τρικλίζουν της ζωής τα βήματα

σφαγμένα απ'του πόνου τη λεπίδα
του Αη Βασίλη ο σάκος ματωμένος
το έλκηθρο της ντροπής στο δρόμο ξεχασμένο


η ομορφιά κρυμμένη,τ'άλικο τριαντάφυλλο τραυματισμένο
λαμπιόνια πλουμιστά και λάμψεις πλαστικές
καμένες οι ελπίδες,η ευσπλαχνία παγωμένη
ναυάγια στο μαυρισμένο χιόνι,κάλπικο το φλουρί
στο έγκλημα και τα δικά μου μάτια συνεργοί....