Τις πιο ωραίες μας στιγμές με πάθος είχαμε φωτίσει
νύχτες κι αγάπες μακρινές χωρίς επιστροφή
τις συναντήσεις μας τις κάναμε χαρά για τη ζωή
μα τώρα όλα αυτά έχουνε πια ξεφτίσει
πόσες φορές το χρόνο της ζωής μου είχες σταματήσει
και μου΄λεγες τις σκέψεις σου σερί
το αύριο μου είχες κάνει χαρωπό
που πήγαν τόσες ομορφιές,στης λήθης τον αφρό έχουνε ναυαγήσει
με λαχτάρες και με χίλια λόγια
πλάθαμε τα όνειρα που έχουν πια παλιώσει
τώρα που τα χέρια σου δεν αγγίζουν τα δικά μου
θέλω να σου πω πολλά,μα στον τοίχο σταματήσαν τα ρολόγια...
Φύσηξε αγέρας και σε πήρε μακρυά
τη νύχτα που χόρευαν οι λύκοι
και μαύρη σκόνη σήκωναν ψηλά
δεν ξημέρωσε ποτέ,έφυγες με θάρρος στην καρδιά
μες το σκοτάδι έφυγες κι έκλαιγε η νυχτιά
πάγωσε το χαμόγελο στου δρόμου τη στροφή
περίπατος νυχτερινός στον Άδη
νύχτα σε σημαδέψαν στου δρόμου τη γωνιά
τώρα ένας αητός περήφανος στέκει στα δυο σου χέρια
έδωσες χρόνια αντοχής να μην πονάει η θύμησή σου
σκόρπισες την ανάσα σου στους δρόμους που περπάτησες
φεγγαρολούλουδα υποκλίνονται χειμώνες,καλοκαίρια
κι οι αγάπες κόκκινα σου στέλνουνε φιλιά
να χρωματίσουν τα ωχρά σου χείλη
στον αφρό της θάλασσας η θλίψη ν'αλαφραίνει
στ'ανέμου το θυμό μια μάνα ξεψυχά
γιορτάζει η νιότη σήμερα ,μα εσύ στον τόπο δεν θα'ρθεις
στα πληγωμένα σου φτερά χρυσάνθεμα θ'αφήσω
κι ένα ζεστό χαμόγελο στης μοίρας σου το μνήμα
στέκεις αγέρωχος αητός,ταξιδιώτης είσαι της σιωπής...
Σε λίγο ξημερώνει,χαμηλά πετούν τα χελιδόνια
απορούν αν τα κοίταξε κανείς,αν βλέπει την πορεία τους
που στη λύτρωση οδηγεί
ξημερώνει κι η αντάρα των ματιών σου δεν έφυγε ακόμα
της ψυχής η ανάσα βαριά
το πρώτο φως δρόμο ανοίγει σωτηρίας
για ν'ανασάνει ο πόνος
πίσω απ'τα κλειστά παραθυρόφυλλα
σε λίγο στο συννεφιασμένο πρωινό,ελπίδα θα φυτρώσει
ακόμα στάζει γαλάζιο καλοκαιρινό
κι η θάλασσα ανεξίτηλη θωριά
θα μάθει πως τα χελιδόνια θα ξανάρθουν,σαν θα μεγαλώσει
απ'του Οκτώβρη το κόκκινο κρασί
δυνατά χαμογέλα,πιες την τελευταία τη γουλιά
κι όταν του ρολογιού οι δείκτες αρχίσουν να μετρούν απ'την αρχή
οι άδειες σκέψεις θα χορέψουν τον πρώτο το χορό τη χαραυγή
της απελπισίας θα σπάσουν τα σχοινιά
μες το προδομένο σου μυαλό,σε τούτη εδώ την πολιτεία
κόκκινο χρώμα απ'του Οκτώβρη τα σταφύλια
θα πλημμυρίσει τα πικρά σου χείλια
κι αν τα σπίτια είναι ετοιμόρροπα εδώ μη σε πειράζει
άσπρα σύννεφα είναι έτοιμα
από όνειρα της νύχτας καμωμένα
θα πετάξουν ξανά τα χελιδόνια ,μη σε τρομάζει..
