Τώρα που νύχτωσε νωρίς όνειρο φθινοπωρινό
μια ευκαιρία ψάχνω να σε κρατήσω αγκαλιά
να σου ευχηθώ καλό ταξίδι,να σε πνίξω στα φιλιά
ξεθωριάζουν οι σκιές ,σταγόνες βροχής στον ουρανό
σκοτάδι πέφτει, στην ψυχή μου μια πληγή
οι θύμησες ξεμάκραιναν κι ο ουρανός μακραίνει
φέρτε μου ένα μαντολίνο τον καημό μου να ξεχνώ
της καρδιάς μου το μαράζι,που στάζει αίμα και χολή
η κραυγή δυνατή,τ'άστρο της αυγής το σβήνει
μες απ΄τα χέρια μου το χάνω
την απουσία σου δε φτάνω
με τ΄όνομά σου βρέχω τα στεγνά μου χείλη
να σ'αγαπώ φοβάμαι,είναι σβηστά τα χείλη
γίναν οι σκέψεις προσευχές και χάνονται
στο χάδι της βροχής, στην καταιγίδα
τη σιωπή μου τη σκουπίζω με του ερχομού σου το μαντήλι......
Σαν μαριονέτα το ρυθμό σου ακολουθώ
και μες την παραζάλη μου ακούω τη φωνή σου
κι αν μάχη δίνω όλα να τα διαγράψω
πάντα χάνω,δεν έχω δύναμη να μεταμορφωθώ
νιώθω πως δε ζω χωρίς εσένα
σ'έχω ανάγκη κάθε ώρα που περνάει
κάθε νύχτα που την καρδιά μου τυραννάει
κι ότι κρύβω μέσα μου ,είναι της μοίρας τα γραμμένα
δεν υπάρχει προϋπόθεση καμιά κοντά σου για να'ρθω
εσύ δε θα μπορέσεις να γυρίσεις τη σελίδα της ζωής μου
είμαι μια μαριονέτα κι όλα παίζω τα παιχνίδια
που μου σκαρώσαν άνθρωποι μια φορά κι ένα καιρό!!!!!!!
Τώρα που θα'ρθεις άσε με μια στιγμή μονάχα
μια θάλασσα να ζωγραφίσω
κι ένα λαμπρό αστέρι δρόμο να μου φέγγει
να ταξιδεύω στων ματιών σου τη στράτα
τώρα που θα΄ρθεις άσε με να σκεπάσω
μ'αγάπη την παγωμένη αγκαλιά σου
στο δάκρυ μου να στρώσεις και να κοιμηθείς
κι εγώ στον ύπνο σου θα γίνω θεατής να μη σε χάσω
κι όταν θα φύγεις μάτια φεγγαρένια
θα σε φυλάν'τα βράδια ποτέ μη φοβηθείς
στο στήθος μου κρυφή περπατησιά πάντα θα ζεις
γεράκι θα πετώ στον ουρανό σου έννοια μου λουλουδένια
και μια ευτυχία θα δέσω στο λαιμό σου
σαν φυλαχτό να την κρατάς
ρόδο μου αμάραντο,λευκό μου γιασεμί
στα πέταλα των στεναγμών πάντα να λάμπει τ'όνειρό σου...
Τα χρώματα του δειλινού λάμπουν στα μάτια σου
η λάμψη τους τ'όνειρο φυλακίζει
κρυμμένο βαθειά μες την ψυχή
ο πόνος και η θλίψη δεν τ'αγγίζει
κάθε φωνή απόγνωσης σωπαίνει
τα χρώματα αλλιώτικα στη συννεφιά και στη βροχή
κολλάνε τα λεπτά στους λεπτοδείκτες
στον κήπο μου ξυπνάει το γιασεμί
ζεσταίνονται κι οι στάλες της βροχής
ταξιδεύουν στα όνειρα τα φθινοπωρινά
ο ουρανός κοιτάει από ψηλά
να μου κρατήσει απόψε συντροφιά
αδύναμες οι μικρές στιγμές
φύλλα κιτρινισμένα κείτονται στο χώμα
μα εγώ τα σημάδια των ματιών σου ακολουθώ
Σεπτέμβρης μήνας και στο γέλιο των χειλιών σου θα ξυπνώ.....
Στις σταγόνες της βροχής φεύγουνε τα χρώματα
τα φύλλα πέφτουν χωρίς ανάσα για ζωή
πνίγονται σε θάλασσα βαθιά
σβήνουνε στα σκονισμένα τα χαμόγελα
το είδωλο του καλοκαιριού
παλεύει στον καθρέφτη
των αστεριών η καρδιά ξεριζωμένη
αγωνίζεται να φωτίσει το σκοτάδι του νου
έρμα καράβια σφυρίζουν στα λιμάνια
κι οι κύκνοι λιγοψύχησαν
στα βάθη τ'ουρανού ούτε μια φωνή
οι προσδοκίες ματώνουν στης ομίχλης τα πλάνα
μόλις βράδιασε,φύγαν οι ξένοι
μα οι νύχτες ακόμα μοσχοβολάνε γιασεμί
αντηχούν οι φωνές στα βάθη της ψυχής
κι ας είν'οι άνθρωποι στους δρόμους ξένοι
αποσυνδέθηκε το φως απ'της ψυχής το φανοστάτη
πέφτουν τα νέφη τ'ουρανού
στους δρόμους της περισυλλογής
ήρθαν οι πρώτες σταγόνες της βροχής!!!!
