ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΔΑΚΡΥ

Η μέρα χάνεται στου τρένου την ευθεία τη γραμμή
αποτυπωμένες στις ράγες οι μορφές
σε μαύρο βελούδο μια ψυχή τυλιγμένη
στο σταθμό του τρένου περιμένει

φτάνει η ταχεία και σφυρίζει
τα φώτα λούζουν το σκοτάδι
έλα κι εσύ,πάρε απ'την ψυχή μου ενοχές
ένα σου χάδι δώσ'μου να απαλύνω τις πληγές

μόνο η ανάσα απόμεινε κι ένα ασημένιο δάκρυ
να σταλάζει ασταμάτητα
στον απόηχο της λησμονιάς
για να ποτίζει τα κλαδιά της μοναξιάς

οι αναμνήσεις στη σκιά γλιστρούν
αποσκευές δεν είδα στ'ανήμπορα παγκάκια
κι οι φωνές σωπαίνουν στο σταθμό
στις ράγες πεταμένα,μαραμένα ρόδα απ'τον καιρό

και μια ξεκούρδιστη κιθάρα σε μια άκρη περιμένει
να την αρπάξει κάποιο χέρι
να ανάψουν τα σβηστά χαμόγελα
με τη γλυκιά της μελωδία να ταξιδέψουν τα όνειρα...