Η μέρα χάνεται στου τρένου την ευθεία τη γραμμή
αποτυπωμένες στις ράγες οι μορφές
σε μαύρο βελούδο μια ψυχή τυλιγμένη
στο σταθμό του τρένου περιμένει
φτάνει η ταχεία και σφυρίζει
τα φώτα λούζουν το σκοτάδι
έλα κι εσύ,πάρε απ'την ψυχή μου ενοχές
ένα σου χάδι δώσ'μου να απαλύνω τις πληγές
μόνο η ανάσα απόμεινε κι ένα ασημένιο δάκρυ
να σταλάζει ασταμάτητα
στον απόηχο της λησμονιάς
για να ποτίζει τα κλαδιά της μοναξιάς
οι αναμνήσεις στη σκιά γλιστρούν
αποσκευές δεν είδα στ'ανήμπορα παγκάκια
κι οι φωνές σωπαίνουν στο σταθμό
στις ράγες πεταμένα,μαραμένα ρόδα απ'τον καιρό
και μια ξεκούρδιστη κιθάρα σε μια άκρη περιμένει
να την αρπάξει κάποιο χέρι
να ανάψουν τα σβηστά χαμόγελα
με τη γλυκιά της μελωδία να ταξιδέψουν τα όνειρα...
Βαρύ και πονεμένο ετούτο εδώ το βράδυ
άρχισε η σκέψη να μαραζώνει στο σκοτάδι
και η ψυχή θρηνούσε,ήταν παγωμένη
σε σκοτεινές παγίδες έπεφτε,ήτανε μπερδεμένη
εγώ την ήθελα απ'όλα τα δεινά ετούτα ξεκομμένη
μα απόψε μου ξεστράτισε κι ήτανε τρομαγμένη
έσκυψα,τα χρώματά της τα φίλησα γλυκά
το κόκκινο των φιλιών μου της χάρισα να φύγει η πίκρα μακριά
και τότε έζησε η σκέψη μου παλιές καλές εικόνες
κόπασαν τα κύματα ,σταματήσαν οι τυφώνες
πλημμύρισε η ψυχή με κόκκινα φεγγάρια,ήλιο στο σκοτάδι
και τα τραγούδια της θάλασσας σ'απάνεμο την ταξίδεψαν λιμάνι,,,,,,
Κουράστηκαν οι μάχες στου αδυσώπητου
του χρόνου την κλεψύδρα
ο πόλεμος μια ανοιχτή πληγή
το τρόπαιο δε στολίζει τη ζωή
τα πουλιά πετούν ξελιγωμένα
στου κόσμου τα μπαλκόνια
σε πονεμένα κουρνιάζουν βλέμματα
κρύβονται στης ψυχής τα ρέματα
ο πόνος γυμνός στης μοίρας το δρόμο
τα λουλούδια θλιμμένα στον άνεμο σκορπάνε
ημερεύουν τ'αηδόνια στης πλάσης τη γιορτή
να ξημερώσει να ξυπνήσουν απ'τον ύπνο
το βαθύ
να σημαιοστολιστούν κι οι συνειδήσεις
να καούν τα λάβαρα της δυστυχίας
γλυκόλαλη φωνή αηδονιού ν'ακουστεί
να μερώσει το μαυροφορεμένο το δάκρυ
κι η δόξα τις πληγές του λαβωμένου του αετού
να τις ξεπλύνει
οι λύπες της αυγής να σπάσουν
τούτης της άνοιξης διπλό γιορτάσι
χαρά η πλάση να χορτάσει.......
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ
Το blog μετράει μόλις δυο μήνες ζωή και οι προβολές της σελίδας έφτασαν ήδη τις 3600.
σας ευχαριστώ όλους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.(στην Ιρλανδία,στη Γερμανία,στο Ηνωμένο Βασίλειο.στη Βουλγαρία,την Κύπρο,τον Καναδά,την Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα,την Αυστραλία, τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ελλάδα ).....
Μια φορά κι έναν καιρό
είχα μια αγάπη,ένα στολίδι
έξω απ'το παράθυρό μου
που έπλεκε το όνειρό μου
ήταν μια μικρή ροδιά
όταν άνθιζε άρχιζε η γιορτή
εκεί κελαηδούσαν τα πουλιά
κι άνοιγαν τα δικά τους τα φτερά
μα πια δεν ξημερώνει όπως και τότε
το δρόμο τον χάσαν τα πουλιά
αγέννητα τα λουλούδια της ροδιάς
λυπητερό το τραγούδι της μοναξιάς
οι εικόνες αδιαπέραστη ομίχλη
σέρνονται πάνω απ'την αυλή μου
καμιά φορά το φως του φεγγαριού τη μνήμη μου φωτίζει
μια μακρινή αιθέρια εποχή με νοσταλγία μου θυμίζει
τώρα ο νους μου ταξιδεύει σ'εκείνη την ουράνια εποχή
αναζητώ το χρώμα των καρπών της
να μου στολίσει λίγο τη μίζερη ζωή
μονάχα μια στιγμή μέσα μου να ξυπνήσει εκείνη την ανατολή....
Πολλά απόψε γύρω μου συμβαίνουν
και τη σκέψη μου μαραίνουν
ακόμα κι οι σιωπές σωπαίνουν
φωνές χιλιάδες σίγασαν,αργοπεθαίνουν
τριγύρω απλώνεται βαθύ σκοτάδι
κι άξαφνα εσύ στη σκέψη μου οδηγός
εσύ ,που είσαι στη ζωή σου ναυαγός
ήρθες να μ'οδηγήσεις σ'απάγκιο λιμάνι
μεγάλα λόγια δεν έχω να σου πω
από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μόνο ευχαριστώ
τι κι αν δε γνώρισες ποτέ το φως
απόψε έγινες για μένα φάρος κι οδηγός...
Αφιερωμένο στην Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού.
Μες του μυαλού μου τη σκοτεινή πλευρά
οι σκέψεις έγιναν γυαλιά καρφιά
η ματιά στη θλίψη βουτηγμένη
στον άπιαστο ορίζοντα χαμένη
οι πίκρες άχρωμες,κουρελιασμένες
στέκονται στη λήθη μεθυσμένες
κι εγώ μονάχος τριγυρνάω
τη μοναξιά κρασί της λήθης την κερνάω
στείλε μου ένα σου σημάδι
απόψε έγινε η σκέψη μου ρημάδι
γύρνα για λίγο πίσω το χρόνο
μη μ'αφήνεις άλλο μόνο
κι η Άνοιξη λουλουδιασμένη χτυπά το παράθυρό μου
τ'αστέρι της χαράς φωτίζει τ'όνειρό μου
είσαι η μόνη μου αλήθεια
η πιο γλυκιά της σκέψης μου συνήθεια
τι κι αν τα δάχτυλά μου γέμισαν ρωγμές
κι εσύ πίσω μου γυρίζεις ενοχές;
απόψε την πόρτα σου χτυπώ να σ'ανταμώσω
γλυκές στιγμές στα χέρια μου κρατώ για να σου δώσω....
Στην ψυχή μου μέσα κρύβω ένα σου φιλί
άδεια η αγκαλιά μου ,σιωπηλή
τον εαυτό μου παραμυθιάζω ακόμα μια φορά
πως γέλιο θα μου χαρίσεις και λίγη χαρά
περνούν οι ώρες συντροφιά μου μόνο ένα αστέρι λαμπερό
που όλη νύχτα το κοιτώ στον ουρανό
και περιμένω ακόμα ένα βράδυ
να μου χαρίσεις το γλυκό σου χάδι
υγρές οι σκέψεις αλύπητα σφυροκοπούν
άνθισε η νύχτα. αρώματα μοσχοβολούν
χαΐδεύουν τη θαλασσόβρεχτη αυλή μου
και το φεγγάρι λούζει τη σιωπή μου
σε λίγο πέφτει η νύχτα σκοτωμένη
από το φως της μέρας ηττημένη
μες τη σιγαλιά ένα δωμάτιο αδειανό
θολό το τζάμι απ'τα βαριά αναφιλητά κι εγώ
ακόμα καρτερώ....
Με πίκρανε το μάθημά σου στην αρχή
μα κατάλαβα πως άλλα λεν'τα χείλη σου κι άλλα η ψυχή
τώρα το έμαθα το έχω εμπεδώσει
με άριστα το πέρασα και το'χω διαδώσει
εσένα κάτι σε πληγώνει απ' το χτες
σε γεμίζει δάκρυα κι ενοχές
μα κοίτα την εικόνα σου,ξεκίνα πάλι απ'την αρχή
ποιος σου είπε θάνατος είναι η σιωπή;
κι εγώ αν σκέφτηκες δεν είμαι πόλεμος,είμαι αγάπη
είμαι ένα φως απ'του ουρανού τα βάθη
που ήρθε να φωτίσει το σκληρό το πρόσωπό σου
να μαλακώσει τις γραμμές στο μέτωπό σου
χρώμα να δώσω στην ασπρόμαυρη ζωή σου
να σου δείξω δρόμο ν'αλλάξεις στην ψυχή σου
μέσα σου αν τα βρεις θα το ζήσεις κι αυτό
κι εγώ στης άνοιξης τις γειτονιές θα'ρθω να σε ξαναβρώ...
Απόψε οι σκέψεις ταξιδεύουν
η νύχτα πλημμυρίζει ευωδιές κι αρώματα
στα σβησμένα βλέφαρά μου ζωγραφίζονται ομορφιές
μακριά απ'τη στεγνή ζωή παραμονεύουν χρώματα
μια ηλιαχτίδα παραφύλαγε
έξω απ'το κλειστό παράθυρό μου
την άκουσα να σιγοψιθυρίζει
να ζωντανεύει το όνειρό μου
του ανέμου άνοιξα την πόρτα
κόκκινα έβαψα της λύπης τα φιλιά
ένιωσα της λύτρωσης το χτύπο
όλα τα πέταξα στη λησμονιά
γιορτάζουν τα βήματά μου
εκεί που η Άνοιξη ξημερώνει
των χελιδονιών το γυρισμό
στο χαμόγελό της κι η ψυχή μερώνει
νάνασάνω λίγο ζωή,ένα χάδι
τα τραγούδια της σπαν'τη σιωπή
πίσω απ'της κουρτίνας τις σκιές
στην τριανταφυλλένια γιορτή,λίγη χαρά
θα΄ρθει να με βρεί.....
Του Μάρτη ένα φιλί της λησμονιάς ζητώ
απ'τις εικόνες τις παλιές να ξεγλιστρήσω
στον ίσκιο μιας ανάμνησης γλυκιάς να ξαποστάσω
στην αγκαλιά της πάλι σήμερα ακουμπώ να ξεχαστώ
προσμένω πάντοτε χελιδονιών τραγούδια
στο λυκαυγές της Άνοιξης ζυγώνει ένα όνειρο παλιό
μα κάθε φορά η απουσία σου μου ξύνει την πληγή
μαραίνονται στον κήπο τα λουλούδια
κυλούν τα χρόνια,ο δρόμος δεν έχει γυρισμό
κι εγώ κοντά σου έρχομαι όπως τότε
για να χαϊδέψουν τα χέρια σου τη σιωπή μου
απ'τις αναμνήσεις μέσα ζω και ξαναζώ
μια αχτίδα ρίξε ουρανό για να πιαστώ να δραπετεύσω
ας ειν'το βλέμμα του αυγερινού θολό
κι αν ειν'τα χέρια σου άσπρα,παγωμένα
εγώ στην αγκαλιά σου θε να τρέξω
κι εσύ φεγγάρι μου τι στέκεις λαβωμένο πριν τη δύση
ποιους γαλαξίες βλέπει η ματιά σου
ποια πόρτα ανοιχτή το ηλιοβασίλεμα
τι μέρη μαγικά ποθείς να τα γνωρίσεις;
αργεί του κόσμου η Άνοιξη να'ρθει
έτοιμες οι φωλιές μ'αργούν τα χελιδόνια
στέγνωσε ο πόνος να προσμένω ένα φιλί
σε δύση και σ' ανατολή.....
