Άξαφνα σπάσαν οι σιωπές
βαριές οι ανάσες ξέσπασαν,χαθήκαν
οι μάσκες έπεσαν,άρχισαν οι δρόμοι να ερημώνουν
και μέσα μου οι φωνές να δυναμώνουν
ήταν τόσο όμορφα εδώ,κόσμος,γέλιο,χαρά
τώρα κανείς δεν αναπνέει στους έρημους δρόμους
που πήγαν όλοι ,το μυαλό μου θολώνει
χάνω της σκέψης το τιμόνι
προσπαθώ να ισορροπώ να μη σκοντάψω
τόσο σκοτάδι,εδώ κανείς δε νιώθει ασφαλής
κρύο κι υγρασία ξεχασμένη
σε μια νύχτα παγωμένη
το αποκριάτικο φεγγάρι πειραχτικά χαμογελάει
μέσα μου μια φωνή μου λέει λέξεις απλές
αυτές οι μάσκες που κρύβουν των ανθρώπων τις ψυχές
ποτέ δεν είναι αληθινές
πως θ'αντέξουν στο σκοτάδι
πίσω απ'τα κλειστά παραθυρόφυλλα
καμιά δε θα κλέψω δε με πειράζει
στο καρναβάλι ετούτο γυμνή η ψυχή θα τριγυρνάει
μες το σκοτάδι
ψυχή κρυμμένη,αφορμή ζητάει για να πετάξει
κι η μυρουδιά μιας ζωής προδομένης
αύριο με το πέταγμα του σταυραετού
ψηλά ως τα σύννεφα θα πάει,το φως να φτάσει τ'ουρανού...
Στην αγάπη λόγια δε χωράνε
όρους να βάλεις δε μπορείς
αν μέσα σου κι εσύ δε νιώσεις
πως θα'πρεπε κάτι να δώσεις
άστη να φύγει,ψεύτικα δε γίνεται να ζεις
στην αγάπη δε γίνονται συμβιβασμοί
δε χωράνε υπεκφυγές,δικαιολογίες
αν δεν είσαι αληθινός άστη να πάει
κι ας πληγώνει κι ας πονάει
την καρδιά σου μόνος σου ορίζεις ξέχνα τις απολογίες
κι αν σαν φλόγα μια στιγμή γεννιέται
με τον καιρό γίνεται όνειρο,απ'όλους λησμονιέται
για μερικούς είναι αγκάθι που ματώνει την πληγή
γι'άλλους φεγγάρι σε μια νύχτα σκοτεινή
μα για πολλούς ταξίδι σύντομο και γρήγορα ξεχνιέται.....
Τα όνειρά μας φωνάζουν απ'τις στάχτες
το ίδιο πρόσωπο οι νύχτες φορεμένες
αυτή η μοναξιά δε μας ταιριάζει
κι η σιωπή επίμονα ουρλιάζει
στο απόλυτο τίποτα αλυσοδεμένα
να σπάσουν τις αλυσίδες πασχίζουν
ο ήλιος του Φλεβάρη ξεφτισμένος
σε ζωές ναυαγισμένες κρυμμένος
σωπαίνουν οι φωνές στους παγωμένους δρόμους
τα λιμάνια νεκρά που μας θυμίζουν όλα τα χαμένα
γωνιές πληγωμένες ,ο Χειμώνας ακόμα πονάει
και τα φώτα γιορτή που ποτέ δε γυρνάει
μα εμείς στης Άνοιξης ακουμπάμε τα φτερά
εκεί που η θάλασσα χρώματα αλλάζει,το σήμερα δικάζει
εκεί που η ψυχή χωρίς φόβο ταξιδεύει
και στο γαλάζιο της θάλασσας αλλιώτικα χορεύει.....
Όλα τα όνειρα,οι άνθρωποι κι οι ιδεολογίες
σ'ένα νόμο υποτάσσονται σκληρό
μα εγώ ανάμεσα στους αφεντάδες τα βλέπω όλα ψύχραιμα
της λύτρωσης το θέμα είναι ατομικό
οι άνθρωποι φυλακισμένοι στο πετσί τους
δυστυχία κοινωνική για τους πολλούς
στην κακία και το μίσος βουτηγμένη
απέραντος εγωισμός κι η ευτυχία για τους ονειροπόλους
οι αγαθές,οι απλές ψυχές ελάχιστες
οι ολοκληρωμένοι άνθρωποι θαρρείς
πως δε μπορούν μπροστά σου να σταθούν
κι αν σε προσπερνούν δεν έχεις μάτια να τους δεις....
Παραφύλαγε η αυγή τούτο το πρωί
έξω απ'το παράθυρό μου
με μια μάσκα ντυμένος ο σάπιος καιρός
άγγιξε το πρόσωπό μου
κοντοστάθηκε η ψυχή μου
στην παγωμένη αγκαλιά του
ωχρά,στεγνά τα χείλη μου
απωθούσαν τα φιλιά του
η θύμησή μου αδιόρθωτη
έστηνε μαγικό χορό
περιπλανιόταν γύφτισσα ξυπόλητη
σαν τον παλιό καλό καιρό
οι μαργαρίτες στην αυλή μου στοιχειωμένες
θα γεμίσουν ορκίζονταν οι κήποι μου λουλούδια
θα πιούν τα χείλη μου κόκκινο παλιό κρασί
και θ'ακουστούν της θύμησης τραγούδια
στριφογύριζαν της μέρας οι καπνοί
κι η αγωνία αποκαλύφθηκε στο βλέμμα μου
ο άθλιος καιρός έβγαλε τη μάσκα του
πυκνό σκοτάδι άγγιξε το δέρμα μου....
Όλα στη ζωή αλλάζουν μάτια μου
μα εγώ είμαι εδώ,ακόμα ζωντανή
αντέχω στον πόνο και το χρόνο
σου δίνω την καρδιά μου και τα χάδια μου
όλα γύρω ξεθωριάζουν μάτια μου
μα εμένα μια σου λέξη με πάει στον ουρανό
έχει τόση δύναμη το σ'αγαπώ
εδώ θέλω να μείνω,εκεί δε θέλω πια να ζω
εκεί ανάμεσά σας υπάρχουν δράματα
είναι η ζωή τόσο φτηνή
τόσοι δειλοί και παλιοπράγματα
άνθρωποι δίχως πια ψυχή
τώρα ονειρεύομαι κι είν'όλα εδώ
γλυκά φιλιά και μαργαριταρένια
πόσο μακρινό ταξίδι με πάει το σ'αγαπώ
στην ψυχή μου φως,όλα γαλήνια κι ασημένια...
''ΤΑ ΧΑΊ΄ΚΟΥ ΜΟΥ''
Έρωτας χτυπά
θανατηφόρα βέλη
τα βήματά του...
Απείθαρχη η
καρδιά τους νόμους σπάει
και δραπετεύει...
Μια στάλα ζωή
έρωτας την έκαψε
παρανάλωμα...
Φυλλομετράει
ο έρωτας διαλεχτή
η μαργαρίτα...
Έρωτας κυλά
ποτάμι κόκκινο στης
καρδιάς τα φύλλα...
Μπουμπουκιασμένα
αρώματα σκορπίζουν
στα φυλλοκάρδια...
Πως ν'ανοίξω τα φτερά
να ταξιδέψω σ'ένα κόσμο
με ήλιο,με φεγγάρια
που να'βρω δύναμη να φύγω μακρυά
νιώθω πουλί αδύναμο που τρέμει
παγώνει γιατί κάποιοι δυνατοί
του έχουν κόψει τα φτερά
και τ'άφησαν μονάχο,έρημο να μένει
τι μιζέρια,ασχήμια κι ερημιά
σε τούτη τη γη,τον ουρανό που μας βαραίνει
κι αν δρόμοι ανοίγονται μπροστά να τους διαβώ
με τι κουράγιο αφού μου κόψαν τα φτερά;...
Στις ριπές του ανέμου,εκεί θα με βρεις
στων κοχυλιών την ανάσα,στη ρημαγμένη θάλασσα
στο γαλάζιο της υπομονής
και στη σιωπή της προσμονής
άγρια πουλιά θα πλέκουν φωλιές
στους ακλόνητους βράχους
να φωλιάσουν οι προσδοκίες μου
ζεστή αγκαλιά τις κρύες ώρες του βοριά
νωπή στάζει η προσμονή
όταν ανθίζουν ανεμώνες
και σιγοτραγουδούν κοχύλια
στων βράχων στη σχισμή
τι τραγούδι να σου τραγουδήσω
στης μοναξιάς τα μέρη που θεριεύει
να φέγγει στην καταχνιά σου
τι λόγια να σου σιγοψιθυρίσω;
θα είμαι πάντα εκεί να περιμένω θαύματα
μέχρι οι άνεμοι να με φυγαδεύσουν
σε θάλασσες καθάριες,σε μέρη εξωτικά
να διώχνω των καιρών φαντάσματα
εκεί θα προσμένω φτάνει να'ρθεις
τον καιρό θα σκοτώνω με δειλινού χρωματιστό μαντήλι
με τον ψίθυρο της ανεμώνας
στο φέγγος της μέρας,φτάνει να'ρθεις....
Πόσα κομμάτια θλίψης να σκορπίσω
τις νύχτες που η συννεφιά
το φως του φεγγαριού σκεπάζει
σε ποιο δρομάκι να τ'αφήσω
πάνω στα νέφη του Φλεβάρη
κυλάει ο χρόνος κι αποδέχομαι
το μοίρασμά του ανάμεσα σε λύπες και χαρές
κρυμμένο τ'όνειρο στενάζει
και μες του μυαλού μου την παραζάλη
της νύχτας μαζεύω τα μαύρα φτερά
τις ώρες τις δυστυχισμένες
πόρτα ανοιχτή γαλήνης προβάλλει
δύναμη παίρνω απ'του φεγγαριού το βλέμμα
σταματούν της σκέψης μου οι λυγμοί
έντρομο κρύβεται το παρελθόν
τα τραύματα γίνονται της νύχτας ψέμα
πανιά αρμενίζει η ψυχή
για θάλασσες ανέγγιχτες
κι αν τα βέλη της θλίψης μ'εξοντώσανε
διαλύεται η καταχνιά στο φως τη χαραυγή....
