Xειμώνας

Το βλέμμα σκόρπιο στους έρημους δρόμους

τον τρομαγμένο τον ορίζοντα αγγίζει

φουστάνι τυλιγμένο στο λαιμό η μοναξιά

μαύρισε η μοίρα το πέπλο του χιονιά

τούτη την ώρα διώχνω τη νυχτιά

για ένα άγγιγμα παλεύω

της φτωχής μου της ζωής

για ένα δρόμο διαφυγής

όνειρα κολυμπούν κρυστάλλινα

νότες στάζουν στο νυφικό του φεγγαριού

το διαμαντένιο δάκρυ ημερεύει την πληγή

τη ραγισμένη μου σιωπή

παιδικές αναμνήσεις κυματίζουν 

το χιονισμένο το τοπίο χρωματίζουν

είσαι χειμώνας βαρύς μα εγώ

μες τη λευκή τη νύχτα θα καθρεφτιστώ

τους καπνούς σου θα διώξω

η μέρα ήλιο να μυρίσει

τι κι αν είσαι χειμώνας βαρύς

άνοιξη θα σε λέω στη σκέψη της αναμονής......