ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Χιόνι και σήμερα πέφτει πυκνό
ακούγεται δυνατά ο ήχος στην ψυχή μου
τραντάζει το είναι μου και επιμένει
να λευκάνει το όνειρό μου το παλιό

στροβιλίζονται οι νιφάδες στο παράθυρό μου
νιώθω την παγωνιά τους στην ολόγυμνη ψυχή
το χορό συνεχίζουν στοιβάζονται στο χώμα
τη σκόνη σκεπάζουν απ'το παλιό το όνειρό μου

έξω άνθισε κι η αμυγδαλιά αψήφησε το χιόνι
τα πέταλά της το άγγιξαν έγινε πούπουλο απαλό
κοιμήσου ψυχή μου θα ξαναζωντανέψει,το όνειρο δεν παγώνει
θα το σκεπάσουν απαλά της μυγδαλιάς τα πέταλα να μην κρυώνει......

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ

Απόψε οι ώρες κύλησαν βουβές
ούρλιαζαν όλη νύχτα τα θηρία
ξέσκιζαν τ'άγρια σκοτάδια
ξύπνησα κι ένιωσα την προδοσία

μου'δωσε το πικρόχολο φιλί της
ρούφηξε την ψυχή μου
μαύροι καπνοί στην ανάσα μου
στάχτες στη σιωπή μου

μα εγώ γύρευα άλλους τόπους
χάραζα στο χάρτη μου ευωδιαστά μονοπάτια
μακρυά απ' τους συρρικνωμένους δρόμους
τα δικά σου πυξίδα μου τα μάτια

πάλονταν η ψυχή μου στους κουρελιασμένους
του ρολογιού τους δείχτες
φως αδύναμο ξεπρόβαλε δειλά δειλά
της νύχτας έσβησε σκιές αγύρτες

νόμοι σκληροί,άγρια τα σκοτάδια
αγωνιώδης η συνάντηση στης μέρας μου το φως
φωνάζουν εκκωφαντικά οι μνήμες
μα ξημερώνει Κυριακή,πνίγεται της νύχτας ο καπνός...

ΟΝΕΙΡΟ

Μου είπες όνειρο πως είναι η ζωή
η αγάπη μια φωτιά που σιγοκαίει
τις επαναστατημένες καρδιές για να ζεστάνει
κι αν φύγει σήμερα,αύριο θα'ρθει

μου είπες κι αν το πλοίο άνοιξε πανιά
να ταξιδέψει για λιμάνια ξένα
τ'αστέρια απόψε από ψηλά
τρελό χορό θα στήσουν τη νυχτιά

μπορεί να είναι όνειρο η ζωή
η αγάπη φλόγα που δε σβήνει
στ'όνειρο αν βρεθήκαμε εγώ κι εσύ
χέρι με χέρι ας περπατήσουμε μαζί.....

ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ Η ΜΟΝΑΞΙΑ

Το όνομά σου ακούω στον ήχο της βροχής
τις διψασμένες νύχτες να μου ψιθυρίζει
τα μάτια μου την κρυμμένη λύτρωση ζητούν
κάθε στάλα της ξορκίζει τη μιζέρια της άχαρης σιωπής

δε με φοβίζουν τα σύννεφα τα μαύρα
τα δάκρυά τους ας με παρασύρουν
της νύχτας να σβήσω τα συντρίμμια
και στη γαλήνη τους να αφεθώ μες τα σκοτάδια

δεν κλαίω για το θλιμμένο ουρανό μου
και για τη διψασμένη μου ψυχή
που πορεύεται σε μουσκεμένα μονοπάτια
με μάτια ορθάνοιχτα κοιτάζω το χαμένο όνειρό μου

των ξεπλυμένων δρόμων θα κλέψω τα φιλιά
στην πονεμένη μου καρδιά θα φυλακίσω
τα χαλάσματα της μνήμης να ξορκίσω
ίσως σηκώσει το φορτίο που κουβαλώ της βροχής η μοναξιά.......

ΑΓΚΑΛΙΑ

Σέρνεται το δείλι να κρυφτεί
χρώματα αλλάζει στις ψυχές ο φόβος
το δάκρυ των ανθρώπων θάλασσα πλατιά
μαύρης μοίρας βαριά σταλαγματιά

ακούω το γάβγισμα του λύκου όπως βραδιάζει
με παρασέρνει ο βρυχηθμός του
φυσάει αέρας ,ξεριζώθηκαν τα άστρα
έρμα απόμειναν της ψυχής τα κάστρα

μα εγώ δικά μου χρώματα θα φτιάξω
τα μολυβένια σύννεφα να ράψω
κι αν έχει έξω κρύο τσουχτερό
σίμωσε να σημαδέψουμε απόψε τον καιρό

άθλιος είν'αυτός,μα εμείς θ'αγκαλιαστούμε
ν'αναπαυτούν οι λυγμοί μας στον παράδεισο
και μες της αγκαλιάς μας τα φιλιά
μόλις χαράξει η μέρα φως θα ξεπλυθούν τα δάκρυα.....

ΠΟΙΟΣ ΜΠΟΡΕΙ ;

Και πάλι πλάι -πλάι θα βρεθούμε
θ'αντισταθούμε στο χρόνο που βίαια κυλά
τα φώτα δε θα σβήσουν τη νυχτιά
και του παράδεισου τις πόρτες μια μέρα θα διαβούμε

ποιος μπορεί τι ψάχνουμε να βρούμε να μου πει
μια όαση,μια αγκαλιά ένα φιλί
όνειρα και μακρινές φωνές
σε δύση και σ'ανατολή

θα'ρθεις μια μέρα και θα'ρθω κοντά σου
μαζί θα περπατάμε στον ήλιο στη βροχή
θα διαβείς και θα διαβώ τα όνειρά σου
στον παράδεισο θα ζήσουμε μαζί.....

ΕΦΥΓΕΣ

Κρύωναν τα όνειρα κιτρινισμένες οι σελίδες 

κι εσύ να τα ζεστάνεις προσπαθούσες

μα ξέσκισαν τις προσδοκίες σου αρπαχτικά

κι έπεσαν ξεψυχισμένα στα πόδια σου νεκρά

έσφιξες τα χέρια σου γροθιές σιδερένιες

κομμάτιασες το μανιασμένο κύμα

πνίγηκαν στο μουράγιο οι καημοί

στη στράτα μαράθηκε το γιασεμί 

έφυγες ένα βράδυ που ο βοριάς πάγωνε τη νύχτα

με λιγοστές αποσκευές ονειροραγισμένες

των φιλιών σου άφησες τη στάχτη

τα μάτια σου βουβά αποτυπώματα στο χάρτη

ποτέ ξανά δε φάνηκε ο ουρανός σου

η άνοιξη δε φόρεσε το χρώμα των ματιών σου

το γυρισμός σου ν'αγκαλιάσω καρτερώ

περαστικό πουλί στις στολισμένες στράτες σου θα'ρθω.....

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Ξεψύχησαν γδαρμένα τα φιλιά
η νοσταλγία στ'άλμπουρο δεμένη 
ατέλειωτο ταξίδι στο βουρκωμένο ωκεανό
παλεύει κόντρα πάει στο βοριά

αγκάλιασαν τα μάτια μου το μισεμό σου
ξεγύμνωσε ο χιονιάς τα παγωμένα δάκρυα
του λογισμού μου τα κατάρτια έμειναν γυμνά
πνίγονται στον ωκεανό σου

την άδεια νύχτα οι σκέψεις μου γυμνές
βουβή η λύπη σφίγγει το λαιμό μου
πικραίνει το χαμόγελό μου
τάματα κάνω στις σιωπές

και την αγάπη μου την έπλεξα μαντήλι
τη ζέστανα με ήλιου χρυσό φως
για να σκουπίζεις τις στιγμές όταν δακρύζουν
και να μερώνεις τους καημούς τ'άγριο δείλι......

Xειμώνας

Το βλέμμα σκόρπιο στους έρημους δρόμους

τον τρομαγμένο τον ορίζοντα αγγίζει

φουστάνι τυλιγμένο στο λαιμό η μοναξιά

μαύρισε η μοίρα το πέπλο του χιονιά

τούτη την ώρα διώχνω τη νυχτιά

για ένα άγγιγμα παλεύω

της φτωχής μου της ζωής

για ένα δρόμο διαφυγής

όνειρα κολυμπούν κρυστάλλινα

νότες στάζουν στο νυφικό του φεγγαριού

το διαμαντένιο δάκρυ ημερεύει την πληγή

τη ραγισμένη μου σιωπή

παιδικές αναμνήσεις κυματίζουν 

το χιονισμένο το τοπίο χρωματίζουν

είσαι χειμώνας βαρύς μα εγώ

μες τη λευκή τη νύχτα θα καθρεφτιστώ

τους καπνούς σου θα διώξω

η μέρα ήλιο να μυρίσει

τι κι αν είσαι χειμώνας βαρύς

άνοιξη θα σε λέω στη σκέψη της αναμονής......

Λαβύρινθος

Ραγισμένη η νύχτα δίχως φεγγάρι
ο δρόμος λαβύρινθος
η ψυχή σβησμένη, τα φώτα ξεπαγιασμένα .
Άκουσε ο αγέρας την αγωνία μου
κυμάτισε στην ψυχή μου
έσπασε το σκοτάδι.
Άγγελοι έχτισαν μεταξένιο τούλι
έντυσαν το ξενύχτι μου
κλεμμένα φεγγάρια λύτρωσαν τη μοναξιά μου.
Κι η αυγή ξεκρέμασε το φως των αστεριών
το σκόρπισε στο λαβύρινθο και αφουγκράστηκα
την έξοδο της λησμονιάς.

Ώρα σας καλή

Ώρα σας καλή διαβατάρικα πουλιά 

δεν κλαίω στον αποχαιρετισμό μας 

αδειάζω της ψυχής μου τον ωκεανό 

να γίνει σύννεφο ασημένιο εκεί στην ξενιτειά

Φορτώστε στις φτερούγες σας των παιδιών τα όνειρα 

φορέστε το ζεστό κόκκινο αίμα 

αγέρωχα πουλιά που ελεύθερα πετάτε 

και τα αμυδρά χαμόγελα

Φέρτε μου πίσω τις πυξίδες της λησμονιάς 

εικόνες μαγικές του πεπρωμένου σας 

σεντόνι αραχνοΰφαντο το γκρίζο δρόμο να σκεπάσω 

και λίγο χρώμα γαλανό να χρωματίσω τον κόσμο της ψευτιάς 

Μέσα μου κρύβω ένα όνειρο,μια χαραυγή 

και στο δικό σας κόσμο ταξιδεύω 

αφουγκράζομαι τους ανέμους που σας συντροφεύουν 

μέχρι να ξαναρθείτε......να δώστε στ'όνειρο ζωή....