ΟΤΙ ΠΟΝΑΕΙ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ

:

Το ποτάμι της λύπης παρέσυρε τα υπάρχοντά σου

αρνήθηκες να υποταχθείς μα έπεσαν τα κάστρα

να αιχμαλωτίσουν δεν μπόρεσαν των στοιχειών την επέλαση,έμεινες μόνος

εξαϋλώθηκε η πίκρα την ξέπλυνε ο χρόνος

η φάτνη κλειδωμένη και τριγύρω το έγκλημα

ευτυχία εύχεται για τον καινούριο το χρόνο

μα οι σχεδίες της διάσωσης έπνιξαν τα όνειρα

καράβια χάρτινα οι άγγελοι πνίγηκαν στα λασπόνερα

οι καμπάνες χτύπησαν της αδικίας

ποιος σεβάστηκε τη θυσία σου

κανείς δε θα σ'αναζητήσει

μόνο ο Θεός μπορεί να σ'αναστήσει

στου κόσμου τη συννεφιά λάμπει μόνο ένα αστέρι

μέσα στην άγρια τη νυχτιά

πού θα φωλιάσουν τα πουλιά

πού θα΄βρουν δέντρο στο χιονιά

σκούριασε το κλειδί του Παραδείσου

δεν έχει το ποτάμι γυρισμό

η ευχή χάθηκε στη μπόρα της ζωής

γέμισε δάκρυα πικρά η θάλασσα της προσμονής

ο χρόνος αλλάζει,θ'αλλάξει και σένα

ίσως μια καινούρια μέρα να σε αγαπήσει

έκλεισαν τα βλέφαρα,μεσάνυχτα ξανά

ίσως τ'άστρο της αυγής πορεία να χαράξει στην καρδιά....

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ....ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ.....

ΓΙΑ ΕΝΑ ΑΣΤΕΡΙ

Βροχή πέφτει στις ψυχές και νοτίζει τα όνειρα

μαυρίζουν οι νύχτες απ' τη μελαγχολία

το αστέρι σιωπηλό κοιτάζει απ' τον ουρανό

οι δρόμοι της θλίψης γεμίζουν λασπόνερα 

τα ουρλιαχτά του κόσμου το τρομάζουν

το φως του τρεμοπαίζει

τους μάγους προσμένει ο δρόμος του να λάμψει

αδέσποτοι οι σκύλοι ουρλιάζουν 

έκανε απόψε μια ευχή στον ουρανό

ν' ανθίσει το χαμόγελό του

τον άνεμο πρόσμενε στα σωθικά του

να διώξει απ' την ψυχή των ανθρώπων το κακό

μα έγιναν οι ευχές του αναστεναγμός 

πάγωσαν τα όνειρά του 

κάηκε τ'άστρο στου κόσμου τη φωτιά 

και στη μιζέρια του πνίγηκε ο καημός...

Είκοσι τρία χρόνια Αερικό

Anima Εκδοτική
Ελένη Φλεμετάκη

Είκοσι τρία χρόνια Αερικό....!!

ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ

Τα χέρια μαύρα,το κρύο αλύπητα χτυπά
ο στεναγμός μου πάγωσε,η λύπη αποκοιμήθηκε
χαράματα κι άνοιξε πάλι η πληγή
τη λαλιά της βρήκε μόνο μια μικρή ψυχή


νεκρές οι φωνές στην πλατεία,σίγησαν οι ψυχές
χειμώνας καιρός,λύγισαν τα κυκλάμινα
τα κρύα είδα βλέμματα παράξενα να με κοιτούν
μαχαίρια να καρφώνουν και να προσπερνούν


τα κάστρα σκόρπισαν του Αη Βασίλη
φοβήθηκε και κρύφτηκε τ'αστέρι
μόνο τα λόγια της μικρής ψυχής ρίζωσαν στην καρδιά
το χέρι μου'δωσε ,για να ζεστάνει του κόσμου την ψευτιά


κόκκινα τα κυκλάμινα ,μα άχρωμος ο κόσμος
τα φύλλα σκόρπισαν,έμειναν απολιθωμένα
την παγωνιά του να κοιτάζουν
το δάκρυ έκρυψαν στο βλέμμα των μεγάλων



στις μικρές σου πλάτες κουβαλούσες
τη σκοτωμένη σου ψυχή
κι εγώ άφησα τα θέλω μου,έκρυψα τις πληγές
βάλσαμο τα λόγια σου να μου σκεπάσουν τις σκιές


έσκυψες και κράτησες ένα κατακόκκινο ανθό
έκανες τον κόσμο μου πολύχρωμο
ξεπάγωσες την ψύχρα της πλατείας την αυγή
πολύχρωμος στ'αλήθεια πρέπει να΄ναι ο κόσμος ,αληθινά να ζει


πάντα στα χέρια σου εγώ κυκλάμινα θ'αφήνω
γιατί αξίζει τον κόσμο εσύ να χρωματίζεις
να ξεπαγώνεις τα όνειρά μου
και να ζεσταίνεις με τα λόγια την καρδιά μου....

ΘΕΛΩ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ

Τις πιο ωραίες μας στιγμές με πάθος είχαμε φωτίσει
νύχτες κι αγάπες μακρινές χωρίς επιστροφή
τις συναντήσεις μας τις κάναμε χαρά για τη ζωή
μα τώρα όλα αυτά έχουνε πια ξεφτίσει

πόσες φορές το χρόνο της ζωής μου είχες σταματήσει
και μου΄λεγες τις σκέψεις σου σερί
το αύριο μου είχες κάνει χαρωπό
που πήγαν τόσες ομορφιές,στης λήθης τον αφρό έχουνε ναυαγήσει

με λαχτάρες και με χίλια λόγια
πλάθαμε τα όνειρα που έχουν πια παλιώσει
τώρα που τα χέρια σου δεν αγγίζουν τα δικά μου
θέλω να σου πω πολλά,μα στον τοίχο σταματήσαν τα ρολόγια...

ΣΤΑ ΠΛΗΓΩΜΕΝΑ ΣΟΥ ΦΤΕΡΑ

Φύσηξε αγέρας και σε πήρε μακρυά
τη νύχτα που χόρευαν οι λύκοι
και μαύρη σκόνη σήκωναν ψηλά
δεν ξημέρωσε ποτέ,έφυγες με θάρρος στην καρδιά


μες το σκοτάδι έφυγες κι έκλαιγε η νυχτιά
πάγωσε το χαμόγελο στου δρόμου τη στροφή
περίπατος νυχτερινός στον Άδη
νύχτα σε σημαδέψαν στου δρόμου τη γωνιά


τώρα ένας αητός περήφανος στέκει στα δυο σου χέρια
έδωσες χρόνια αντοχής να μην πονάει η θύμησή σου
σκόρπισες την ανάσα σου στους δρόμους που περπάτησες
φεγγαρολούλουδα υποκλίνονται χειμώνες,καλοκαίρια


κι οι αγάπες κόκκινα σου στέλνουνε φιλιά
να χρωματίσουν τα ωχρά σου χείλη
στον αφρό της θάλασσας η θλίψη ν'αλαφραίνει
στ'ανέμου το θυμό μια μάνα ξεψυχά


γιορτάζει η νιότη σήμερα ,μα εσύ στον τόπο δεν θα'ρθεις
στα πληγωμένα σου φτερά χρυσάνθεμα θ'αφήσω
κι ένα ζεστό χαμόγελο στης μοίρας σου το μνήμα
στέκεις αγέρωχος αητός,ταξιδιώτης είσαι της σιωπής...

ΣΕ ΛΙΓΟ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ

Σε λίγο ξημερώνει,χαμηλά πετούν τα χελιδόνια
απορούν αν τα κοίταξε κανείς,αν βλέπει την πορεία τους
που στη λύτρωση οδηγεί
ξημερώνει κι η αντάρα των ματιών σου δεν έφυγε ακόμα


της ψυχής η ανάσα βαριά
το πρώτο φως δρόμο ανοίγει σωτηρίας
για ν'ανασάνει ο πόνος
πίσω απ'τα κλειστά παραθυρόφυλλα


σε λίγο στο συννεφιασμένο πρωινό,ελπίδα θα φυτρώσει
ακόμα στάζει γαλάζιο καλοκαιρινό
κι η θάλασσα ανεξίτηλη θωριά
θα μάθει πως τα χελιδόνια θα ξανάρθουν,σαν θα μεγαλώσει


απ'του Οκτώβρη το κόκκινο κρασί
δυνατά χαμογέλα,πιες την τελευταία τη γουλιά
κι όταν του ρολογιού οι δείκτες αρχίσουν να μετρούν απ'την αρχή
οι άδειες σκέψεις θα χορέψουν τον πρώτο το χορό τη χαραυγή


της απελπισίας θα σπάσουν τα σχοινιά
μες το προδομένο σου μυαλό,σε τούτη εδώ την πολιτεία
κόκκινο χρώμα απ'του Οκτώβρη τα σταφύλια
θα πλημμυρίσει τα πικρά σου χείλια


κι αν τα σπίτια είναι ετοιμόρροπα εδώ μη σε πειράζει
άσπρα σύννεφα είναι έτοιμα
από όνειρα της νύχτας καμωμένα
θα πετάξουν ξανά τα χελιδόνια ,μη σε τρομάζει.. 

ΝΑ ΣΆΓΑΠΩ ΦΟΒΑΜΑΙ

Τώρα που νύχτωσε νωρίς όνειρο φθινοπωρινό
μια ευκαιρία ψάχνω να σε κρατήσω αγκαλιά
να σου ευχηθώ καλό ταξίδι,να σε πνίξω στα φιλιά
ξεθωριάζουν οι σκιές ,σταγόνες βροχής στον ουρανό


σκοτάδι πέφτει, στην ψυχή μου μια πληγή
οι θύμησες ξεμάκραιναν κι ο ουρανός μακραίνει 
φέρτε μου ένα μαντολίνο τον καημό μου να ξεχνώ
της καρδιάς μου το μαράζι,που στάζει αίμα και χολή


η κραυγή δυνατή,τ'άστρο της αυγής το σβήνει
μες απ΄τα χέρια μου το χάνω
την απουσία σου δε φτάνω
με τ΄όνομά σου βρέχω τα στεγνά μου χείλη


να σ'αγαπώ φοβάμαι,είναι σβηστά τα χείλη
γίναν οι σκέψεις προσευχές και χάνονται
στο χάδι της βροχής, στην καταιγίδα
τη σιωπή μου τη σκουπίζω με του ερχομού σου το μαντήλι......

ΣΑΝ ΜΑΡΙΟΝΕΤΑ

Σαν μαριονέτα το ρυθμό σου ακολουθώ
και μες την παραζάλη μου ακούω τη φωνή σου
κι αν μάχη δίνω όλα να τα διαγράψω
πάντα χάνω,δεν έχω δύναμη να μεταμορφωθώ


νιώθω πως δε ζω χωρίς εσένα
σ'έχω ανάγκη κάθε ώρα που περνάει
κάθε νύχτα που την καρδιά μου τυραννάει
κι ότι κρύβω μέσα μου ,είναι της μοίρας τα γραμμένα


δεν υπάρχει προϋπόθεση καμιά κοντά σου για να'ρθω
εσύ δε θα μπορέσεις να γυρίσεις τη σελίδα της ζωής μου
είμαι μια μαριονέτα κι όλα παίζω τα παιχνίδια
που μου σκαρώσαν άνθρωποι μια φορά κι ένα καιρό!!!!!!!

ΜΙΑ ΕΥΤΥΧΙΑ ΘΑ ΔΕΣΩ ΣΤΟ ΛΑΙΜΟ ΣΟΥ

Τώρα που θα'ρθεις άσε με μια στιγμή μονάχα
μια θάλασσα να ζωγραφίσω
κι ένα λαμπρό αστέρι δρόμο να μου φέγγει
να ταξιδεύω στων ματιών σου τη στράτα


τώρα που θα΄ρθεις άσε με να σκεπάσω
μ'αγάπη την παγωμένη αγκαλιά σου
στο δάκρυ μου να στρώσεις και να κοιμηθείς
κι εγώ στον ύπνο σου θα γίνω θεατής να μη σε χάσω


κι όταν θα φύγεις μάτια φεγγαρένια
θα σε φυλάν'τα βράδια ποτέ μη φοβηθείς
στο στήθος μου κρυφή περπατησιά πάντα θα ζεις
γεράκι θα πετώ στον ουρανό σου έννοια μου λουλουδένια


και μια ευτυχία θα δέσω στο λαιμό σου
σαν φυλαχτό να την κρατάς
ρόδο μου αμάραντο,λευκό μου γιασεμί
στα πέταλα των στεναγμών πάντα να λάμπει τ'όνειρό σου...

ΤΟΥ ΔΕΙΛΙΝΟΥ ΤΑ ΧΡΩΜΑΤΑ

Τα χρώματα του δειλινού λάμπουν στα μάτια σου
η λάμψη τους τ'όνειρο φυλακίζει
κρυμμένο βαθειά μες την ψυχή
ο πόνος και η θλίψη δεν τ'αγγίζει

κάθε φωνή απόγνωσης σωπαίνει
τα χρώματα αλλιώτικα στη συννεφιά και στη βροχή
κολλάνε τα λεπτά στους λεπτοδείκτες
στον κήπο μου ξυπνάει το γιασεμί

ζεσταίνονται κι οι στάλες της βροχής
ταξιδεύουν στα όνειρα τα φθινοπωρινά
ο ουρανός κοιτάει από ψηλά
να μου κρατήσει απόψε συντροφιά


αδύναμες οι μικρές στιγμές
φύλλα κιτρινισμένα κείτονται στο χώμα
μα εγώ τα σημάδια των ματιών σου ακολουθώ
Σεπτέμβρης μήνας και στο γέλιο των χειλιών σου θα ξυπνώ.....

ΣΚΟΝΙΣΜΕΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Στις σταγόνες της βροχής φεύγουνε τα χρώματα
τα φύλλα πέφτουν χωρίς ανάσα για ζωή
πνίγονται σε θάλασσα βαθιά
σβήνουνε στα σκονισμένα τα χαμόγελα

το είδωλο του καλοκαιριού
παλεύει στον καθρέφτη
των αστεριών η καρδιά ξεριζωμένη
αγωνίζεται να φωτίσει το σκοτάδι του νου

έρμα καράβια σφυρίζουν στα λιμάνια
κι οι κύκνοι λιγοψύχησαν
στα βάθη τ'ουρανού ούτε μια φωνή
οι προσδοκίες ματώνουν στης ομίχλης τα πλάνα

μόλις βράδιασε,φύγαν οι ξένοι
μα οι νύχτες ακόμα μοσχοβολάνε γιασεμί
αντηχούν οι φωνές στα βάθη της ψυχής
κι ας είν'οι άνθρωποι στους δρόμους ξένοι

αποσυνδέθηκε το φως απ'της ψυχής το φανοστάτη
πέφτουν τα νέφη τ'ουρανού
στους δρόμους της περισυλλογής
ήρθαν οι πρώτες σταγόνες της βροχής!!!!

ΟΛΟΓΙΟΜΟ ΦΕΓΓΑΡΙ

Την πόρτα ανοίγω.ψάχνω να σε βρω
στον τοίχο το ρολόι σταμάτησε κι αυτό
τριγύρω σκόρπια χαρτιά και αναμνήσεις
απρόσμενη ερημιά και θλίψη στην καρδιά

ολόγιομο φεγγάρι λούζει την αγκαλιά μου
μα εσύ απόψε δεν είσαι εδώ κοντά μου
ήταν απόλυτος ο έρωτας δίχως λογική
κι έγινε τώρα στην καρδιά μου σκόρπια φύλλα από χαρτί

το φως τυλίχτηκε στου ουρανού τη στράτα
τις στιγμές ψηλαφίζω,περπατώ σε περασμένα μονοπάτια
μες το σκοτάδι φτεροκοπούν τα νυχτοπούλια
στον ουρανό δε λάμπει απόψε η πούλια

θυμώνει  η πανσέληνος που περπατάει μονάχη
το φως της περισσεύει κι εγώ ζω στη σκιά της
απόψε λιώνει στο παράθυρό μου
άδειοι διαβαίνουν οι καιροί ,καίγεται τ'όνειρό μου....

ΗΛΙΟΒΑΣΙΛΕΜΑΤΑ

Ηλιοβασίλεμα μ'άπειρα χρώματα σε κάποια παραλία
διάσπαρτες οι σκέψεις πάνε κι έρχονται στο κύμα
τι να'ναι αυτό που λένε ευτυχία
να'ναι η γαλήνη ή να'ναι η τρικυμία

είναι ο αέρας που δροσίζει
το ηλιοκαμένο πρόσωπο απ'την αλμύρα
είναι των αισθησιακών χρωμάτων το παιχνίδι
που παίζουν με το κύμα;

ευτυχία φίλε μου είναι ένα άπιαστο πουλί
που φεύγει πάντα από κοντά σου
ποτέ δεν άντεξε,δε θέλει φυλακή
υπάρχει μόνο στο μυαλό,στα όνειρά σου

ένα θεότρελο είναι παιχνιδάκι
κι όποιος ρισκάρει θα κερδίσει ή θα χάσει
ένα παραμυθένιο ζαβολάκι
κι όποιος καρτέρι θα του στήσει ,θα γελάσει ή θα κλάψει....

ΤΑΞΙΔΙΑ ΑΛΑΡΓΙΝΑ

Κάνε κάτι η αγάπη ν'ανθίσει
η πίκρα η αβάσταχτη να σβήσει
δεν μπορώ ν'αντέξω άλλο πόνο
χαρούμενες στιγμές να ζήσω για μια νύχτα μόνο

κάνε η νύχτα να'χει φεγγάρι
να ζήσω για λίγο ένα σου χάδι
τον ήλιο φέρε στην αγκαλιά μου
τη λάμψη των άστρων στην ποδιά μου

φέρε κοντά μου την αγκαλιά μου
για πάντα διώξε τη μοναξιά μου
ας γίνει κάτι ν'αργήσει να χαράξει
απόψε θέλω η μοίρα μου ν'αλλάξει

και το φεγγάρι θα μιλήσει
κάτι θα'χει να μου πει,κάτι να μου θυμίσει
να γίνει ο ύπνος μου ελαφρύς,η νύχτα διαφορετική
στην έρμη την αυλή μου να μοσχομυρίσει γιασεμί

κι εγώ θα αρνηθώ τις νύχτες που με καίνε
οι θύμισες να ξεγραφτούν,τα μάτια να μην κλαίνε
αγγελικά φτερά στη σκέψη θα φορέσω
και σε γαλάζιο ορίζοντα θα τρέξω

εκεί που οι πόθοι φτερουγίζουν σαν πουλιά
εκεί θα κάνω ταξίδια αλαργινά
στον ήλιο δε θα παραπονεθώ
τα λόγια της σελήνης θα προσμένω, μια νύχτα μόνο
                              στην αγκαλιά σου  να βρεθώ.....

ΝΑ ΤΟ ΘΥΜΑΣΑΙ

Της ψυχής σου κλείσε τα παραθυρόφυλλα
τα σκουπίδια μη μαζεύεις
που πέφτουν απ΄τα χείλη τους
τα σκορπισμένα στους δρόμους μάζεψε και μην υποφέρεις


κλείσε τα παράθυρα να μείνουν καθαρά
τις νύχτες να σκεπάζουν γλυκά τα όνειρά σου
τα λευκά της ψυχής σου σεντόνια
να μη θλίβεται η ματιά σου


μαχαίρι δεν έχεις να κόψεις το καρπούζι
ένα σου απόμεινε μονάχα
τα μαύρα να φτύσεις κουκούτσια της υπομονής
και να σαλπάρεις στ΄όνειρου τη στράτα


εγώ είδα μονάχα πόλεμο
στα λερωμένα τα φτερά τους
ποτέ δεν είδα να νικήσουνε
και δε φοβήθηκα το σκουριασμένο το σουγιά τους


κι αν η νύχτα αποκαλύπτει
στο πρόσωπό τους  το σκοτάδι
στις λάσπες που πατήσαν δε θα πέσουμε
στους γκρίζους τους αιθέρες δες των άστρων το σημάδι


καλοκαίριασε,άκου του νυχτολούλουδου τη μυρουδιά
π'άνθισε στο παράθυρό μου
ξέχνα του κόσμου τις αμαρτίες
και μην προδώσεις τ'όνειρό μου


μια μέρα θρύψαλα θα γίνει ο καθρέφτης τους
και τότε πώς θα βλέπουνε μου λες
το ωραιοποιημένο είδωλό τους
θα σέρνονται στις ενοχές



τότε κι εμείς θρύψαλα θα κάνουμε
τα βρόμικα τα τείχη αυτού του κόσμου να θυμάσαι
μαζί θα τους ξεφύγουμε να το θυμάσαι
κι εμένα να θυμάσαι....

ΑΡΑΞΟΒΟΛΙ

Λεύτερη η σκέψη ταξιδεύει
δεμένη στο ψηλότερο κατάρτι
απλώνει ρίζες στα καταγάλανα νερά
σ'ευτυχισμένες θάλασσες .μακρυά απ'τη στεριά

βουτιά κάνει στα κύματα
ξεπλένονται οι πληγές της δεν πονάνε
για μια ανώδυνη επιστροφή πίσω στη στεριά
μ'όμορφα όνειρα αγκαλιά

λάμπουν τα κοχύλια στο σκοτάδι
δροσιά χαρίζει το φρεσκολουσμένο κύμα
σιγοκαίνε οι φωτιές στην αμμουδιά
κι ο νους γεμίζει ομορφιά

κι αν έλεος δεν έχει τούτη εδώ η πόλη
το δρόμο βρήκε η ψυχή
μακρυά απ'του κόσμου τον αχό
ν'αγγίξει λίγο ουρανό

ταξίδι δοξασμένο με μπλε ζωγραφισμένο
μεσοπέλαγα ψαρεύει ευτυχία
απ'του ουρανού τα δειλινά
αραξοβόλι.....στου πελάγου τα ανοιχτά.....

ΠΑΡΑΠΟΝΟ

Έχει ένα παράπονο ετούτη η ζωή
ένα γιατί,ένα κρυφό μαράζι
ο ήλιος βγαίνει σ'άλλη γη
αλλού σβήνουνε τ'άστρα την αυγή

αυτό το γιατί το'χω στην καρδιά κρυμμένο
το κουβαλάω και μου βαραίνει την ψυχή
μοναχή με βρίσκει η νύχτα
έρμη η καρδιά μου το πρωί

το ξέρω σ'ένα τεντωμένο ισορροπώ σχοινί
αυτό το κάτι μόνιμο αγκάθι στην ψυχή
αίμα που στάζει σ'ανοιχτή πληγή
μα πάντα βρίσκω δύναμη και ξαναρχίζω απ'την αρχή....

ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΕΙΣ; Α1

Τι θέλεις να πεις αφού τα βήματά σου σε πάνε μακρυά μου
κι η σκέψη σου πλανιέται οπουδήποτε μα όχι κοντά μου
εγώ δεν είμαι για σένα ανάσα ζωής
δώσ' την καρδιά σου σε κείνη για κείνη που ζεις

τι θέλεις να πεις σε μια αγάπη που σβήνει νωρίς
αιτίες μην ψάχνεις και λόγια βαριά να της πεις
τι θέλεις να νιώσεις,πίκρα καημό κι αν μου δώσεις
αντέχει στο κύμα η καρδιά μου κι ας την πληγώσεις

τα λόγια φωτιά να τα σβήσει κανείς δε μπορεί
τα δάκρυα καυτά στο μάγουλο κυλούν ως το πρωί
τι αγάπη κι αυτή,τι πίκρα,τι πόνος
τι θέλεις να πεις κι αν φεύγεις νωρίς δεν είσαι πια μόνος.......

ΜΑΝΤΣΕΣΤΕΡ....

Έκλεισες την πόρτα κι έφυγες,η λάμπα τρεμοσβήνει
ο καθρέφτης έσπασε σβήστηκε το παρελθόν
έτρεχες στους γελαστούς τους δρόμους
με τη χαρά κρεμασμένη στους ώμους

τώρα οι στράτες ερήμωσαν
τα δωμάτια άδειασαν,τα φώτα σβήσαν
οι τοίχοι μ'αναμνήσεις μουτζουρωμένοι
με μαύρα μαντήλια σκεπασμένοι

Άνοιξη ήταν,το χαμόγελο άνθιζε
μα τώρα τι θα φωτίσει τη στράτα μου
ο ήλιος έσβησε στα μάτια
η χαρά σκοτώθηκε στα σκαλοπάτια

στο Μάντσεστερ το αίμα της ψυχής
στους δρόμους αναστενάζει
τηρημένες οι υποσχέσεις τη νυχτιά
έκαιγε τα σύννεφα η φωτιά

κι ο θάνατος φτιαγμένος απ'ατσάλι
το γέλιο αφαιρούσε απ'τη ζωή
άκαμπτος ως το τέλος δε λύγισε
ακόμα κι όταν η αύρα των παιδιών τον τύλιξε

τώρα στο άκουσμα του καλοκαιριού
το σώμα πόδια δεν έχει πια να τρέξει
πώς να εμπιστευτώ πως η χαρά θα συνεχιστεί
αφού η ψυχή μυρίζει θάνατο κείτεται νεκρή....

ΔΙΠΛΩΜΕΝΟ ΜΑΝΤΗΛΙ

Στα χέρια μου κρατώ το δειλινό την απουσία σου
στο μέρος της καρδιάς καρφιτσωμένες παπαρούνες
σε διλπωμένο μαντήλι τα σημάδια σου τα περασμένα
για τη στιγμή που θα ξανάρθεις φυλαγμένα

τυλίχτηκε το βλέμμα σου στη γκρίζα ομίχλη
θάλασσα,γη και ουρανό ποτέ σου να μη δεις
το χαμόγελό σου παρασύρθηκε απ'την όξινη βροχή
πυκνό κι απρόβλεπτο σκοτάδι η προσμονή

κλείνω τα παραθυρόφυλλα να φυλακίσω περασμένα
μα η θλίψη κόλλησε στο θολωμένο τζάμι
τη βλέπω να με κρυφοκοιτάει
στο φύσημα του ανέμου η λάμπα ξεψυχάει

σε τούτη δω τη βρόμικη την πόλη
διάπλατα πώς ν'ανοίξω το παράθυρό μου
στου κόσμου τη σιωπή το τζάμι μου δακρύζει
ο ήλιος αθέατες πτυχές του δεν φωτίζει

μα πριν σωπάσουν του Μάη τα πουλιά
κι ο άνεμος τις στάλες της βροχής στεγνώσει
στον περασμένο χρόνο θα ξετυλίξω το μαντήλι
κρασί γλυκό να πιω από τα κερασένια σου τα χείλη....

ΕΥΧΗ ΤΗΣ ΜΑΝΑΣ

Κατάρα ήταν της μάνας η ευχή
που'δωσε απ'της καρδιάς τα βάθη
στο μοναχογιό της να'βρει προκοπή
σε τόπους μακρινούς,άπονους δίχως αγάπη

τώρα μονολογεί,το γιό της καρτερεί
χρόνια και χρόνια μακρυά του πώς μπορεί
περνάν χειμώνες,καλοκαίρια,αναπολεί
κοντά της κάποια άνοιξη άραγε θα'ρθει;

ευχή της μάνας κι ήταν δυνατή
μακρύς ο δρόμος ,εκείνη ακόμη περιμένει
κι αν ο μοναχογιός της στα πλούτη,στα παλάτια ζει
αυτή αναρωτιέται πώς θ'αντέξει κι άλλο να προσμένει......

ΑΥΡΙΟ

Αύριο αν υπάρχει αύριο
και της ζωής δεν είμαστε ναυάγιο
αύριο θα τα ξαναπούμε
κι απ'την αρχή θα ονειρευτούμε 

απόψε άσε το χρόνο να κυλήσει
ευτυχία να χαρίσει
άσε το σκοτάδι γλυκά να σε τυλίξει
όμορφες στιγμές να σε γεμίσει

αύριο κανείς δεν ξέρει
αν θα ξημερώσει η μέρα τι θα φέρει
απόψε η ψυχή μου είναι μοναχή
κι εύχομαι να δω σημάδι την αυγή να είμαστε μαζί

θέλω ακόμα μια φορά
αν η μοίρα το θελήσει
να'μαστε και πάλι αγκαλιά
έτσι η ζωή μας να κυλήσει....

ΑΝΕΣΠΕΡΟ ΦΩΣ

Έγειρε απόψε η ελπίδα μου στα δάκρυα
μετρούσα τα καράβια που πηγαινοέρχονταν
ν'αγγίξω προσπαθούσα τη μορφή σου στο σκοτάδι
μα τρεμόπαιζε και ξεγλιστρούσε,γυμνά τα χέρια δίχως χάδι

τα κύματα ασταμάτητα
τ'άκουγα να ψιθυρίζουν τ'όνομά σου
να σπάνε της νύχτας τη σιωπή
διψούσε η λαχτάρα μου,νερό δεν έβρισκε να πιει

το άπειρο σταμάτησε τα ταξίδια του
ξεφλούδιζε η αλμύρα την ψυχή
έγδερνε τη ματωμένη μου πληγή
και τ'ουρανού το φως βάφτηκε μενεξεδί

τα μάτια σου μόνο φάροι που φωτίζουν τη ρότα μου
είναι πολύ νωρίς για ν'ανταμώσουμε ξανά
ως τότε της αλήθειας το φως ας φωτίζει τα μονοπάτια της ψυχής
κι ο φανοστάτης να φέγγει το δρόμο της επιστροφής

τα μάτια σφάλισαν,το πρόσωπο ορφάνεψε
ο φάρος λαμπρός έδιωχνε το σκοτάδι
κι ο αυγερινός φώτισε τα ξενυχτισμένα βήματά μου
το ανέσπερο φως ζέστανε την παγωμένη τη ματιά μου.....

ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ

Στα όνειρά σου απόψε ταξίδεψες
όμορφες στιγμές από το παρελθόν σου γύρεψες
το δάκρυ κυλούσε και πονούσες
να ζήσεις τ'όνειρο ζητούσες

μα οι στιγμές δε σε βρήκαν μόνο
τόσοι τριγύρω σου,διώξαν τον πόνο
τ'άστρα του ουρανού κι αυτά μέσα στη νύχτα
σου ευχήθηκαν γλυκά μια καληνύχτα

φως σου'δωσε και το φεγγάρι
κι ευχήθηκε κανείς ποτέ μη σου το πάρει
το βράδυ ετούτο γλυκές αναμνήσεις και χαμόγελα παντού
φωνές που σπάσαν τη σιωπή και φτάσαν ως την άκρη τ'ουρανού

άγριος είναι ο καιρός
τίποτε δεν απόμεινε μόν'ένας αναστεναγμός
μα όσα κι αν ξόδεψες τις πληγές σου ημέρεψες
τους καημούς σου έπνιξες ,της Ανάστασης το θαύμα ένιωσες....


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

ΝΑ ΣΙΜΩΣΕΙ Ο ΟΥΡΑΝΟΣ

Μουσικές λυπημένες στους δρόμους τριγυρνούν
μοσχοβολάει η φύση πασχαλιές και κρίνα
τα μονοπάτια της ψυχής μας σφαλιστά
ακάνθινα στεφάνια στολίζουν τα μαλλιά

τα ρόδα τινάζουν τα πέταλά τους
και τ'αγκάθια βαθιά τρυπάνε την καρδιά
πνίγεται τ'άδικο στην ξαφνική τ'Απρίλη μπόρα
το αίμα κυλάει,ποτίζει το ματωμένο χώμα

ως πότε θ'αντέχουμε το κάλεσμα της Άνοιξης
τη νέα να ποτίσουμε ζωή ν'ανθίσει
με νερό απ'την αστείρευτη πηγή
κι όχι με όξος και χολή

έρχονται μέρες Άγιες,τ'αστέρια θρηνούν ματωμένα
σπαραχτική στα λιθόστρωτα η ηχώ
μάτια κρεμασμένα στο γκρεμό
κι οι προσευχές δε φτάνουν ως τον ουρανό

άδεια τα δισκοπότηρα δεν είναι αρκετά
τα διψασμένα να κοινωνήσουνε τα πλήθη
οι δρόμοι δε μοσχοβολούν οράματα
να σιμώσει ο ουρανός να γίνουν θαύματα

ουράνιες μελωδίες ν'ανασάνουμε
να περπατήσουμε στον αιώνιο ουρανό σου
την ύπαρξή σου ν'αντικρίσουμε
μετά Βαΐων και κλάδων τον ερχομό σου να χειροκροτήσουμε.

ΗΘΕΛΕ ΝΑ'ΝΑΙ ΛΕΦΤΕΡΟΣ

Δεν ήξερε πως θα μπλεχτεί
σε τυφώνες και ίντριγκες πως θα χαθεί
δε μπορούσε ποτέ να φανταστεί
πως ο αγώνας του θα καταδικαστεί

ήθελε να'ναι λέφτερος ,να ονειρεύεται
κι έτσι ήρεμα κι απλά στη ζωή του να πορεύεται
ότι αξία είχε μέσα του να κάνει πράξη
πίστευε πως όλα θα΄ναι εντάξει

δε φανταζόταν πως το σωστό θα γίνει λάθος
κι αγωνίζονταν με πάθος
κρατούσε τη ζωή στα χέρια του,μα την αρπάξαν ξαφνικά
ξερίζωσαν τα όνειρά του,τα πετάξαν στην πυρά

κι έτσι με γρήγορες διαδικασίες
μετά από τόσο κόπο και θυσίες
τα βήματά του στο γκρεμό τον πήγαν
κι ότι ιερό είχε μέσα του το πήραν 


αδιέξοδο παντού,πόρτες κλειστές
άλυτα προβλήματα,άγριες φωνές
πίσω απ΄το κλειστό παράθυρο
τον κόσμο βλέπει με πίκρα και παράπονο....

ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΔΑΚΡΥ

Η μέρα χάνεται στου τρένου την ευθεία τη γραμμή
αποτυπωμένες στις ράγες οι μορφές
σε μαύρο βελούδο μια ψυχή τυλιγμένη
στο σταθμό του τρένου περιμένει

φτάνει η ταχεία και σφυρίζει
τα φώτα λούζουν το σκοτάδι
έλα κι εσύ,πάρε απ'την ψυχή μου ενοχές
ένα σου χάδι δώσ'μου να απαλύνω τις πληγές

μόνο η ανάσα απόμεινε κι ένα ασημένιο δάκρυ
να σταλάζει ασταμάτητα
στον απόηχο της λησμονιάς
για να ποτίζει τα κλαδιά της μοναξιάς

οι αναμνήσεις στη σκιά γλιστρούν
αποσκευές δεν είδα στ'ανήμπορα παγκάκια
κι οι φωνές σωπαίνουν στο σταθμό
στις ράγες πεταμένα,μαραμένα ρόδα απ'τον καιρό

και μια ξεκούρδιστη κιθάρα σε μια άκρη περιμένει
να την αρπάξει κάποιο χέρι
να ανάψουν τα σβηστά χαμόγελα
με τη γλυκιά της μελωδία να ταξιδέψουν τα όνειρα...

ΚΟΚΚΙΝΑ ΦΕΓΓΑΡΙΑ

Βαρύ και πονεμένο ετούτο εδώ το βράδυ
άρχισε η σκέψη να μαραζώνει στο σκοτάδι
και η ψυχή θρηνούσε,ήταν παγωμένη
σε σκοτεινές παγίδες έπεφτε,ήτανε μπερδεμένη

εγώ την ήθελα απ'όλα τα δεινά ετούτα ξεκομμένη
μα απόψε μου ξεστράτισε κι ήτανε τρομαγμένη
έσκυψα,τα χρώματά της τα φίλησα γλυκά
το κόκκινο των φιλιών μου της χάρισα να φύγει η πίκρα μακριά

και τότε έζησε η σκέψη μου παλιές καλές εικόνες
κόπασαν τα κύματα ,σταματήσαν οι τυφώνες
πλημμύρισε η ψυχή με κόκκινα φεγγάρια,ήλιο στο σκοτάδι
και τα τραγούδια της θάλασσας σ'απάνεμο την ταξίδεψαν λιμάνι,,,,,,

ΕΛΛΑΔΑ

Κουράστηκαν οι μάχες στου αδυσώπητου
του χρόνου την κλεψύδρα
ο πόλεμος μια ανοιχτή πληγή
το τρόπαιο δε στολίζει τη ζωή

τα πουλιά πετούν ξελιγωμένα
στου κόσμου τα μπαλκόνια
σε πονεμένα κουρνιάζουν βλέμματα
κρύβονται στης ψυχής τα ρέματα

ο πόνος γυμνός στης μοίρας το δρόμο
τα λουλούδια θλιμμένα στον άνεμο σκορπάνε
ημερεύουν τ'αηδόνια στης πλάσης τη γιορτή
να ξημερώσει να ξυπνήσουν απ'τον ύπνο
                                                  το βαθύ

να σημαιοστολιστούν κι οι συνειδήσεις
να καούν τα λάβαρα της δυστυχίας
γλυκόλαλη φωνή αηδονιού ν'ακουστεί
να μερώσει το μαυροφορεμένο το δάκρυ

κι η δόξα τις πληγές του λαβωμένου του αετού
                                             να τις ξεπλύνει
οι λύπες της αυγής να σπάσουν
τούτης της άνοιξης διπλό γιορτάσι
χαρά η πλάση να χορτάσει.......


ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ


Το blog μετράει μόλις δυο μήνες ζωή και οι προβολές της σελίδας έφτασαν ήδη τις 3600.
σας ευχαριστώ όλους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.(στην Ιρλανδία,στη Γερμανία,στο Ηνωμένο Βασίλειο.στη Βουλγαρία,την Κύπρο,τον Καναδά,την Τουρκία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα,την Αυστραλία,  τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Ελλάδα ).....

Η ΜΙΚΡΗ ΡΟΔΙΑ

Μια φορά κι έναν καιρό
είχα μια αγάπη,ένα στολίδι
έξω απ'το παράθυρό μου
που έπλεκε το όνειρό μου

ήταν μια μικρή ροδιά
όταν άνθιζε άρχιζε η γιορτή
εκεί κελαηδούσαν τα πουλιά
κι άνοιγαν τα δικά τους τα φτερά

μα πια δεν ξημερώνει όπως και τότε
το δρόμο τον χάσαν τα πουλιά
αγέννητα τα λουλούδια της ροδιάς
λυπητερό το τραγούδι της μοναξιάς

οι εικόνες αδιαπέραστη ομίχλη
σέρνονται πάνω απ'την αυλή μου
καμιά φορά το φως του φεγγαριού τη μνήμη μου φωτίζει
μια μακρινή αιθέρια εποχή με νοσταλγία μου θυμίζει

τώρα  ο νους μου ταξιδεύει σ'εκείνη την ουράνια εποχή
αναζητώ το χρώμα των καρπών της
να μου στολίσει λίγο τη μίζερη ζωή
μονάχα μια στιγμή μέσα μου να ξυπνήσει εκείνη την ανατολή....

ΠΕΣ ΤΟ ΜΕ ΠΟΙΗΣΗ

Πολλά απόψε γύρω μου συμβαίνουν
και τη σκέψη μου μαραίνουν
ακόμα κι οι σιωπές σωπαίνουν
φωνές χιλιάδες σίγασαν,αργοπεθαίνουν

τριγύρω απλώνεται βαθύ σκοτάδι
κι άξαφνα εσύ στη σκέψη μου οδηγός
εσύ ,που είσαι στη ζωή σου ναυαγός
ήρθες να μ'οδηγήσεις σ'απάγκιο λιμάνι

μεγάλα λόγια δεν έχω να σου πω
από τα βάθη της καρδιάς μου ένα μόνο ευχαριστώ
τι κι αν δε γνώρισες ποτέ το φως
απόψε έγινες για μένα φάρος κι οδηγός...

Αφιερωμένο στην Παγκόσμια Ημέρα κατά του Ρατσισμού.

ΚΡΑΣΙ ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ

Μες του μυαλού μου τη σκοτεινή πλευρά
οι σκέψεις έγιναν γυαλιά καρφιά
η ματιά στη θλίψη βουτηγμένη
στον άπιαστο ορίζοντα χαμένη

οι πίκρες άχρωμες,κουρελιασμένες
στέκονται στη λήθη μεθυσμένες
κι εγώ μονάχος τριγυρνάω
τη μοναξιά κρασί της λήθης την κερνάω

στείλε μου ένα σου σημάδι
απόψε έγινε η σκέψη μου ρημάδι
γύρνα για λίγο πίσω το χρόνο
μη μ'αφήνεις άλλο μόνο

κι η Άνοιξη λουλουδιασμένη χτυπά το παράθυρό μου
τ'αστέρι της χαράς φωτίζει τ'όνειρό μου
είσαι η μόνη μου αλήθεια
η πιο γλυκιά της σκέψης μου συνήθεια

τι κι αν τα δάχτυλά μου γέμισαν ρωγμές
κι εσύ πίσω μου γυρίζεις ενοχές;
απόψε την πόρτα σου χτυπώ να σ'ανταμώσω
γλυκές στιγμές στα χέρια μου κρατώ για να σου δώσω....

ΑΝΘΙΣΕ Η ΝΥΧΤΑ

Στην ψυχή μου μέσα κρύβω ένα σου φιλί
άδεια η αγκαλιά μου ,σιωπηλή
τον εαυτό μου παραμυθιάζω ακόμα μια φορά
πως γέλιο θα μου χαρίσεις και λίγη χαρά

περνούν οι ώρες συντροφιά μου μόνο ένα αστέρι λαμπερό
που όλη νύχτα το κοιτώ στον ουρανό
και περιμένω ακόμα ένα βράδυ
να μου χαρίσεις το γλυκό σου χάδι

υγρές οι σκέψεις αλύπητα σφυροκοπούν
άνθισε η νύχτα. αρώματα μοσχοβολούν
χαΐδεύουν τη θαλασσόβρεχτη αυλή μου
και το φεγγάρι λούζει τη σιωπή μου

σε λίγο πέφτει η νύχτα σκοτωμένη
από το φως της μέρας ηττημένη
μες τη σιγαλιά ένα δωμάτιο αδειανό
θολό το τζάμι απ'τα βαριά αναφιλητά κι εγώ
ακόμα καρτερώ....

ΕΓΩ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΠΟΛΕΜΟΣ

Με πίκρανε το μάθημά σου στην αρχή
μα κατάλαβα πως άλλα λεν'τα χείλη σου κι άλλα η ψυχή
τώρα το έμαθα το έχω εμπεδώσει
με άριστα το πέρασα και το'χω διαδώσει

εσένα κάτι σε πληγώνει απ' το χτες
σε γεμίζει δάκρυα κι ενοχές 
μα κοίτα την εικόνα σου,ξεκίνα πάλι απ'την αρχή
ποιος σου είπε θάνατος είναι η σιωπή;

κι εγώ αν σκέφτηκες δεν είμαι πόλεμος,είμαι αγάπη
είμαι ένα φως απ'του ουρανού τα βάθη
που ήρθε να φωτίσει το σκληρό το πρόσωπό σου
να μαλακώσει τις γραμμές στο μέτωπό σου

χρώμα να δώσω στην ασπρόμαυρη ζωή σου
να σου δείξω δρόμο ν'αλλάξεις στην ψυχή σου
μέσα σου αν τα βρεις θα το ζήσεις κι αυτό
κι εγώ στης άνοιξης τις γειτονιές θα'ρθω να σε ξαναβρώ... 

ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΑΝΟΙΞΑ ΤΗΝ ΠΟΡΤΑ

Απόψε οι σκέψεις ταξιδεύουν
η νύχτα πλημμυρίζει ευωδιές κι αρώματα
στα σβησμένα βλέφαρά μου ζωγραφίζονται ομορφιές
μακριά απ'τη στεγνή ζωή παραμονεύουν χρώματα

μια ηλιαχτίδα παραφύλαγε
έξω απ'το κλειστό παράθυρό μου
την άκουσα να σιγοψιθυρίζει
να ζωντανεύει το όνειρό μου

του ανέμου άνοιξα την πόρτα
κόκκινα έβαψα της λύπης τα φιλιά
ένιωσα της λύτρωσης το χτύπο
όλα τα πέταξα στη λησμονιά

γιορτάζουν τα βήματά μου
εκεί που η Άνοιξη ξημερώνει
των χελιδονιών το γυρισμό
στο χαμόγελό της κι η ψυχή μερώνει

νάνασάνω λίγο ζωή,ένα χάδι
τα τραγούδια της σπαν'τη σιωπή
πίσω απ'της κουρτίνας τις σκιές
στην τριανταφυλλένια γιορτή,λίγη χαρά
                  θα΄ρθει να με βρεί.....

ΦΙΛΙ ΤΗΣ ΛΗΣΜΟΝΙΑΣ

Του Μάρτη ένα φιλί της λησμονιάς ζητώ
απ'τις εικόνες τις παλιές να ξεγλιστρήσω
στον ίσκιο μιας ανάμνησης γλυκιάς να ξαποστάσω
στην αγκαλιά της πάλι σήμερα ακουμπώ να ξεχαστώ

προσμένω πάντοτε χελιδονιών τραγούδια
στο λυκαυγές της Άνοιξης ζυγώνει ένα όνειρο παλιό
μα κάθε φορά η απουσία σου μου ξύνει την πληγή
μαραίνονται στον κήπο τα λουλούδια

κυλούν τα χρόνια,ο δρόμος δεν έχει γυρισμό
κι εγώ κοντά σου έρχομαι όπως τότε
για να χαϊδέψουν τα χέρια σου τη σιωπή μου
απ'τις αναμνήσεις μέσα ζω και ξαναζώ

μια αχτίδα ρίξε ουρανό για να πιαστώ να δραπετεύσω
ας ειν'το βλέμμα του αυγερινού θολό
κι αν ειν'τα χέρια σου άσπρα,παγωμένα
εγώ στην αγκαλιά σου θε να τρέξω

κι εσύ φεγγάρι μου τι στέκεις λαβωμένο πριν τη δύση
ποιους γαλαξίες βλέπει η ματιά σου
ποια πόρτα ανοιχτή το ηλιοβασίλεμα
τι μέρη μαγικά ποθείς να τα γνωρίσεις;

αργεί του κόσμου η Άνοιξη να'ρθει
έτοιμες οι φωλιές μ'αργούν τα χελιδόνια
στέγνωσε ο πόνος να προσμένω ένα φιλί
σε δύση και σ' ανατολή.....

ΑΥΡΙΟ

Άξαφνα σπάσαν οι σιωπές
βαριές οι ανάσες ξέσπασαν,χαθήκαν
οι μάσκες έπεσαν,άρχισαν οι δρόμοι να ερημώνουν
και μέσα μου οι φωνές να δυναμώνουν

ήταν τόσο όμορφα εδώ,κόσμος,γέλιο,χαρά
τώρα κανείς δεν αναπνέει στους έρημους δρόμους
που πήγαν όλοι ,το μυαλό μου θολώνει
χάνω της σκέψης το τιμόνι

προσπαθώ να ισορροπώ να μη σκοντάψω
τόσο σκοτάδι,εδώ κανείς δε νιώθει ασφαλής
κρύο κι υγρασία ξεχασμένη
σε μια νύχτα παγωμένη

το αποκριάτικο φεγγάρι πειραχτικά χαμογελάει
μέσα μου μια φωνή μου λέει λέξεις απλές
αυτές οι μάσκες που κρύβουν των ανθρώπων τις ψυχές
ποτέ δεν είναι αληθινές

πως θ'αντέξουν στο σκοτάδι
πίσω απ'τα κλειστά παραθυρόφυλλα
καμιά δε θα κλέψω δε με πειράζει
στο καρναβάλι ετούτο γυμνή η ψυχή θα τριγυρνάει
μες το σκοτάδι

ψυχή κρυμμένη,αφορμή ζητάει για να πετάξει
κι η μυρουδιά μιας ζωής προδομένης
αύριο με το πέταγμα του σταυραετού
ψηλά ως τα σύννεφα θα πάει,το φως να φτάσει τ'ουρανού...

ΚΑΤΑΓΡΑΦΕΣ

Στην αγάπη λόγια δε χωράνε
όρους να βάλεις δε μπορείς
αν μέσα σου κι εσύ δε νιώσεις
πως θα'πρεπε κάτι να δώσεις
άστη να φύγει,ψεύτικα δε γίνεται να ζεις

στην αγάπη δε γίνονται συμβιβασμοί
δε χωράνε υπεκφυγές,δικαιολογίες
αν δεν είσαι αληθινός άστη να πάει
κι ας πληγώνει κι ας πονάει
την καρδιά σου μόνος σου ορίζεις ξέχνα τις απολογίες

κι αν σαν φλόγα μια στιγμή γεννιέται
με τον καιρό γίνεται όνειρο,απ'όλους λησμονιέται
για μερικούς είναι αγκάθι που ματώνει την πληγή
γι'άλλους φεγγάρι σε μια νύχτα σκοτεινή
μα για πολλούς ταξίδι σύντομο και γρήγορα ξεχνιέται..... 

ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΑΣ ΓΑΛΑΖΙΟ

Τα όνειρά μας φωνάζουν απ'τις στάχτες
το ίδιο πρόσωπο οι νύχτες φορεμένες
αυτή η μοναξιά δε μας ταιριάζει
κι η σιωπή επίμονα ουρλιάζει

στο απόλυτο τίποτα αλυσοδεμένα
να σπάσουν τις αλυσίδες πασχίζουν
ο ήλιος του Φλεβάρη ξεφτισμένος
σε ζωές ναυαγισμένες κρυμμένος

σωπαίνουν οι φωνές στους παγωμένους δρόμους
τα λιμάνια νεκρά που μας θυμίζουν όλα τα χαμένα
γωνιές πληγωμένες ,ο Χειμώνας ακόμα πονάει
και τα φώτα γιορτή που ποτέ δε γυρνάει

μα εμείς στης Άνοιξης ακουμπάμε τα φτερά
εκεί που η θάλασσα χρώματα αλλάζει,το σήμερα δικάζει
εκεί που η ψυχή χωρίς φόβο ταξιδεύει
και στο γαλάζιο της θάλασσας αλλιώτικα χορεύει.....

ΛΥΤΡΩΣΗ

Όλα τα όνειρα,οι άνθρωποι κι οι ιδεολογίες
σ'ένα νόμο υποτάσσονται σκληρό
μα εγώ ανάμεσα στους αφεντάδες τα βλέπω όλα ψύχραιμα
της λύτρωσης το θέμα είναι ατομικό

οι άνθρωποι φυλακισμένοι στο πετσί τους
δυστυχία κοινωνική για τους πολλούς
στην κακία και το μίσος βουτηγμένη
απέραντος εγωισμός κι η ευτυχία για τους ονειροπόλους

οι αγαθές,οι απλές ψυχές ελάχιστες
οι ολοκληρωμένοι  άνθρωποι θαρρείς
πως δε μπορούν μπροστά σου να σταθούν
κι αν σε προσπερνούν δεν έχεις μάτια να τους δεις....

ΤΗΣ ΘΥΜΗΣΗΣ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ

Παραφύλαγε η αυγή τούτο το πρωί
έξω απ'το παράθυρό μου
με μια μάσκα ντυμένος ο σάπιος καιρός
άγγιξε το πρόσωπό μου

κοντοστάθηκε η ψυχή μου
στην παγωμένη αγκαλιά του
ωχρά,στεγνά τα χείλη μου
απωθούσαν τα φιλιά του

η θύμησή μου αδιόρθωτη
έστηνε μαγικό χορό
περιπλανιόταν γύφτισσα ξυπόλητη
σαν τον παλιό καλό καιρό

οι μαργαρίτες στην αυλή μου στοιχειωμένες
θα γεμίσουν ορκίζονταν οι κήποι μου λουλούδια
θα πιούν τα χείλη μου κόκκινο παλιό κρασί
και θ'ακουστούν της θύμησης τραγούδια

στριφογύριζαν της μέρας οι καπνοί
κι η αγωνία αποκαλύφθηκε στο βλέμμα μου
ο άθλιος καιρός έβγαλε τη μάσκα του
πυκνό σκοτάδι άγγιξε το δέρμα μου....

ΤΩΡΑ ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΑΙ

Όλα στη ζωή αλλάζουν μάτια μου
μα εγώ είμαι εδώ,ακόμα ζωντανή
αντέχω στον πόνο και το χρόνο
σου δίνω την καρδιά μου και τα χάδια μου

όλα γύρω ξεθωριάζουν μάτια μου
μα εμένα μια σου λέξη με πάει στον ουρανό
έχει τόση δύναμη το σ'αγαπώ
εδώ θέλω να μείνω,εκεί δε θέλω πια να ζω

εκεί ανάμεσά σας υπάρχουν δράματα
είναι η ζωή τόσο φτηνή
τόσοι δειλοί και παλιοπράγματα
άνθρωποι δίχως πια ψυχή

τώρα ονειρεύομαι κι είν'όλα εδώ
γλυκά φιλιά και μαργαριταρένια
πόσο μακρινό ταξίδι με πάει το σ'αγαπώ
στην ψυχή μου φως,όλα γαλήνια κι ασημένια...


''ΤΑ ΧΑΊ΄ΚΟΥ ΜΟΥ''

Έρωτας χτυπά
θανατηφόρα βέλη
τα βήματά του...

Απείθαρχη η 
καρδιά τους νόμους σπάει
και δραπετεύει...

Μια στάλα ζωή
έρωτας την έκαψε
παρανάλωμα...

Φυλλομετράει
ο έρωτας διαλεχτή
η μαργαρίτα...

Έρωτας κυλά
ποτάμι κόκκινο στης
καρδιάς τα φύλλα...

Μπουμπουκιασμένα
αρώματα σκορπίζουν
στα φυλλοκάρδια...

ΠΟΥ ΝΑ'ΒΡΩ ΔΥΝΑΜΗ

Πως ν'ανοίξω τα φτερά
να ταξιδέψω σ'ένα κόσμο
με ήλιο,με φεγγάρια
που να'βρω δύναμη να φύγω μακρυά

νιώθω πουλί αδύναμο που τρέμει
παγώνει γιατί κάποιοι δυνατοί
του έχουν κόψει τα φτερά
και τ'άφησαν μονάχο,έρημο να μένει

τι μιζέρια,ασχήμια κι ερημιά
σε τούτη τη γη,τον ουρανό που μας βαραίνει
κι αν δρόμοι ανοίγονται μπροστά να τους διαβώ
με τι κουράγιο αφού μου κόψαν τα φτερά;...

ΟΤΑΝ ΧΑΡΑΖΕΙ

Στις ριπές του ανέμου,εκεί θα με βρεις
στων κοχυλιών την ανάσα,στη ρημαγμένη θάλασσα
στο γαλάζιο της υπομονής
και στη σιωπή της προσμονής

άγρια πουλιά θα πλέκουν φωλιές
στους ακλόνητους βράχους
να φωλιάσουν οι προσδοκίες μου
ζεστή αγκαλιά τις κρύες ώρες του βοριά

νωπή στάζει η προσμονή
όταν ανθίζουν ανεμώνες
και σιγοτραγουδούν κοχύλια
στων βράχων στη σχισμή

τι τραγούδι να σου τραγουδήσω
στης μοναξιάς τα μέρη που θεριεύει
να φέγγει στην καταχνιά σου
τι λόγια να σου σιγοψιθυρίσω;

θα είμαι πάντα  εκεί να περιμένω θαύματα
μέχρι οι άνεμοι να με φυγαδεύσουν
σε θάλασσες καθάριες,σε μέρη εξωτικά
να διώχνω των καιρών φαντάσματα

εκεί θα προσμένω φτάνει να'ρθεις
τον καιρό θα σκοτώνω με δειλινού χρωματιστό μαντήλι
με τον ψίθυρο της ανεμώνας
στο φέγγος της μέρας,φτάνει να'ρθεις....  

ΠΟΣΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ;

Πόσα κομμάτια θλίψης να σκορπίσω
τις νύχτες που η συννεφιά
το φως του φεγγαριού σκεπάζει
σε ποιο δρομάκι να τ'αφήσω

πάνω στα νέφη του Φλεβάρη
κυλάει ο χρόνος κι αποδέχομαι
το μοίρασμά του ανάμεσα σε λύπες και χαρές
κρυμμένο τ'όνειρο στενάζει

και μες του μυαλού μου την παραζάλη
της νύχτας μαζεύω τα μαύρα φτερά
τις ώρες τις δυστυχισμένες
πόρτα ανοιχτή γαλήνης προβάλλει

δύναμη παίρνω απ'του φεγγαριού το βλέμμα
σταματούν της σκέψης μου οι λυγμοί
έντρομο κρύβεται το παρελθόν
τα τραύματα γίνονται της νύχτας ψέμα

πανιά αρμενίζει η ψυχή
για θάλασσες ανέγγιχτες
κι αν τα βέλη της θλίψης μ'εξοντώσανε
διαλύεται η καταχνιά στο φως τη χαραυγή.... 

ΚΟΙΜΗΣΟΥ ΨΥΧΗ ΜΟΥ

Χιόνι και σήμερα πέφτει πυκνό
ακούγεται δυνατά ο ήχος στην ψυχή μου
τραντάζει το είναι μου και επιμένει
να λευκάνει το όνειρό μου το παλιό

στροβιλίζονται οι νιφάδες στο παράθυρό μου
νιώθω την παγωνιά τους στην ολόγυμνη ψυχή
το χορό συνεχίζουν στοιβάζονται στο χώμα
τη σκόνη σκεπάζουν απ'το παλιό το όνειρό μου

έξω άνθισε κι η αμυγδαλιά αψήφησε το χιόνι
τα πέταλά της το άγγιξαν έγινε πούπουλο απαλό
κοιμήσου ψυχή μου θα ξαναζωντανέψει,το όνειρο δεν παγώνει
θα το σκεπάσουν απαλά της μυγδαλιάς τα πέταλα να μην κρυώνει......

ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ ΚΥΡΙΑΚΗ

Απόψε οι ώρες κύλησαν βουβές
ούρλιαζαν όλη νύχτα τα θηρία
ξέσκιζαν τ'άγρια σκοτάδια
ξύπνησα κι ένιωσα την προδοσία

μου'δωσε το πικρόχολο φιλί της
ρούφηξε την ψυχή μου
μαύροι καπνοί στην ανάσα μου
στάχτες στη σιωπή μου

μα εγώ γύρευα άλλους τόπους
χάραζα στο χάρτη μου ευωδιαστά μονοπάτια
μακρυά απ' τους συρρικνωμένους δρόμους
τα δικά σου πυξίδα μου τα μάτια

πάλονταν η ψυχή μου στους κουρελιασμένους
του ρολογιού τους δείχτες
φως αδύναμο ξεπρόβαλε δειλά δειλά
της νύχτας έσβησε σκιές αγύρτες

νόμοι σκληροί,άγρια τα σκοτάδια
αγωνιώδης η συνάντηση στης μέρας μου το φως
φωνάζουν εκκωφαντικά οι μνήμες
μα ξημερώνει Κυριακή,πνίγεται της νύχτας ο καπνός...